«Ντούλιτλ» – Μια διπλή επαναφορά που διπλά αποτυγχάνει

Ο Ιανουάριος είθισται να κυριαρχείται στην ελληνική αγορά από τις οσκαρικές ταινίες που έρχονται καθυστερημένα στη χώρα μας. Αυτή τη βδομάδα όμως δεν υπήρξε κάτι τέτοιο. Έτσι, μεταξύ μίας κουρασμένης σειρά ταινιών δράσης του 90 και μίας κουρασμένης σειράς παιδικών ταινιών του 90, μάλλον θα ξεχώριζε η δεύτερη, καθαρά λόγω καστ.

Το ««Ντούλιτλ» είναι η πρώτη ταινία του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορς μετά το έπος του Σιδερένιου Ανθρώπου στη Μάρβελ. Έτσι, απομακρύνθηκε από τη μαμά Disney

Το «Ντουλίτλ» του 2020 βασίζεται στην ομώνυμη ταινία του 1967, η οποία με τη σειρά της παίρνει μια ιδέα ενός βιβλίου του 1920 και προσπαθεί να την αναπαραστήσει, κάνοντας πως οι δύο ομώνυμές οικογενειακές κωμωδίες με τον Έντι Μέρφι της δεκαετίας του 1990 δεν υπήρξαν ποτέ.  Έτσι, η Universal μας προσφέρει μια αρκετά κλισέ παιδική ταινία, η οποία καταφέρνει παρά το τεράστιο μπάτζετ της και την πληθώρα διασήμων που δίνουν φωνή στα ζώα συντρόφους του εκκεντρικού γιατρού, να είναι πολύ πιο αποστειρωμένη, οπισθοδρομική (και, βασικό, ολόλευκη) σε σύγκριση με δύο ταινίες 20ετίας.

Η ταινία του Στίβεν Γκέιγκαν βασίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στο μαγνητικό και δοκιμασμένο χάρισμα του Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορς, ο οποίος κατάφερε επί μία δεκαετία να σηκώνει στους ώμους του, αγόγγυστα, την πιο εμπορική σειρά ταινιών στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Έτσι η κάμερα, στα όσα πλάνα δεν αρκείται απλά σε μια διεκπεραιωτική και μηχανική μεταφορά του σεναρίου, τον ακολουθεί πιστά κατά πόδας, πασχίζοντας να συλλάβει κάποιο ίχνος από αυτόν τον εμπορικό χρυσό ξανά.

Ωστόσο ο ίδιος ο Ντάουνι, γνωρίζοντας τι έχει πετύχει και, κυρίως, πόσο αξίζει, φαίνεται πως δεν κάνει το χατίρι στον κατά βάση σεναριογράφο σκηνοθέτη του. Αντίθετα υιοθετεί μια υπερβολική περσόνα, με μια ανυπόφορα ψεύτικη βρετανική προφορά, την οποία κάλλιστα θα μπορούσε να παίζει και ενώ κοιμάται και βγάζει έτσι όλη την ταινία. Το «Nτουλίτλ» είναι για τον Ντάουνι ότι η δουλειά γραφείου για έναν υπάλληλο απόγευμα Παρασκευής: γρήγορα να τελειώνουμε.

Κάτι τέτοιο είναι απόλυτα φυσιολογικό αφού αφενός το ίδιο το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η ταινία όσο και η μεταφορά του σεναριακά είναι απόλυτα ξεπερασμένα, στο όριο του βαρετού, ακόμα και για το επίπεδο μιας «εύκολης», εμπορικής, παιδικής ταινίας.

Ακολουθώντας μια φόρμα 100 σχεδόν ετών, φαντάζει απίστευτα γερασμένο. Ίσως στα χέρια ενός σκηνοθέτη/ σεναριογράφου με μεγαλύτερη φαντασία να ήταν κομμάτι καλύτερο όμως πολύ δύσκολα.  Γιατί το «Ντουλίτλ» δεν μπορεί να σωθεί ούτε από τα εντυπωσιακά σκηνικά ούτε από τον ψηφιοποιημένο ορυμαγδό κίνησης.

Πέρα από τον Ντάουνι, η ταινία έχει πολλούς σταρ, είτε σωματικά είτε φωνητικά για να δίνει την εντύπωση της αέναης κίνησης που ικανοποιεί την παιδική υπερενεργητικότητα.

Έτσι ηθοποιοί του βεληνεκούς του Μάικλ Σιν, του (υποψήφιου για Όσκαρ) Αντόνιο Μπαντέρας, του (σταθερά υποτιμημένου) Τζιμ Μπρόουντμπεντ αναγκάζονται και μασκαρεύονται και ακολουθούν τον ρυθμό των (επίπονα ψηφιακών) ζώων που είναι οι πρωταγωνιστές οι οποίοι θα τραβούσαν και την παιδική φαντασία.

Τα ίδια τα ζώα τώρα έχουν τις φωνές εξίσου διάσημων ηθοποιών. Σίγουρα ξεχωρίζει η φωνή του ίδιου του Θεού… Έμμα Τόμσον, ο οσκαρικός Ρέιμι Μάλεκ ο άρχοντας του Σκότους Ράλφ Φάινς αλλά και η έμπειρη στις παιδικές ταινίες τραγουδίστρια Σελένα Γκόμεζ. Όμως και πάλι, ηθοποιοί τόσο καταξιωμένοι δεν σπαταλούν την ενέργεια τους σε ένα τόσο πεζό σενάριο και έτσι όλοι δίνουν το απόλυτο μίνιμουμ. Η κίνηση των ζώων, η άφθονη σπλαπ στικ κωμωδία και το κυνηγητό ίσως διασκεδάσει τα παιδιά, αλλά για τους μεγάλους το μόνο ενδιαφέρον θα είναι να μαντέψουν ποιος ηθοποιός κάνει ποιο ζώο.

Ίσως πιάσουν τον εαυτό τους να σκέφτεται τον Έντι Μέρφι σε αρκετές στιγμές, του οποίου η ζεστή φυσιογνωμία φαντάζει ακόμα τόσο ζωντανή σε αυτές τις ταινίες , οι οποίες, σε αντίθεση με αυτή, είχαν ίσως και ένα ενδιαφέρον για κάποιον πάνω από έξι ετών…

Νίκος Γιακουμέλος

Σκηνοθεσία: Στίβεν Γκέιγκαν

Σενάριο: Στίβεν Γκέιγκαν

Διάρκεια: 114’

Διανομή: Τullip

Πηγή: «Ντούλιτλ» – Μια διπλή επαναφορά που διπλά αποτυγχάνει - altsantiri