Η Καίτη Γαρμπή εξομολογείται: Βουρκώνω κάθε φορά που το βλέπω. Φορτίζομαι συναισθηματικά και…

Μία εκ βαθέων εξομολόγηση έκανε η Καίτη Γαρμπή σε πρόσφατη συνέντευξή της.

Φέτος, κλείνεις 30 χρόνια στη δισκογραφία. Όταν ξεκινούσες την πορεία σου, πίστευες ότι θα ερχόταν αυτή η στιγμήH 

Η αλήθεια είναι πως όχι. Είναι πολλά τα χρόνια… Σχετικό είναι βέβαια το «πολλά», αν σκεφτείς ότι υπάρχουν συνάδελφοι, που έχουν πολλά περισσότερα. Ήταν αναμενόμενη, όμως, η ανοδική πορεία γιατί έκανα προσεκτικά βήματα κι ανέβαινα σκαλί-σκαλί. Κι ακόμα το ίδιο κάνω, μετά από τόσα χρόνια. Κι εύχομαι να είμαι καλά, για να δώσω στον κόσμο κι άλλα ωραία πράγματα! Έχω πολύ δυνατή σχέση αγάπης με το κοινό, γι’ αυτό και φέτος το καλοκαίρι θα κάνω μια μεγάλη περιοδεία, που θα λέγεται και θα είναι ένα μεγάλο πάρτι: «Αυτό το πάρτι που θέλω!». Ξεκινήσαμε το Πάσχα από τη Μύκονο και θα πάμε σε πάρα πολλά μέρη. Φυσικά Θα έρθω και στην Κύπρο μας.

Θα σε γυρίσω στα παιδικά σου χρόνια. Από τότε ήθελες να γίνεις τραγουδίστρια;

Όχι, όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα. Ήμουν από τα παιδιά «εξαιρέσεις» που αγαπούσαν το σχολείο τους. Μου άρεσε το διάβασμα και τα βιβλία. Ακόμα διαβάζω πολύ. Με ξεκουράζει. Κι επειδή αγαπούσα και τα παιδιά, ονειρεύτηκα πως θα γίνω δασκάλα. Δεν έγινα αλλά, τουλάχιστον, μου έμεινε το διάβασμα! (γέλια). Μέσα από το τραγούδι βρήκα έναν δυνατό τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων μου. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, άκουγα Queen, Deep Purple και, παράλληλα, Νταλάρα, Πάριο, Βοσκόπουλο και Μοσχολιού. Τη Μοσχολιού και την Αλεξίου τις λάτρευα. Με την αδερφή μου, τη Λιάνα, βάζαμε κάθε απόγευμα δίσκους στο πικάπ και τραγουδούσαμε από πάνω. Κάναμε καραόκε, αλλά με τη φωνή των καλλιτεχνών από κάτω (γέλια).

Με τι σκέψεις και συναισθήματα πηγαίνεις κάθε φορά στο Αιγάλεω όπου μεγάλωσες;

Ρώτα με καλύτερα πώς είμαι όταν φεύγω… Πάντα συγκινούμαι, γιατί βλέπω το πατρικό μου. Εκεί είναι οι παιδικοί μου φίλοι, εκεί ζουν και τα ξαδέρφια μου. Είναι η γειτονιά που μεγάλωσα. Έχει αλλάξει κάπως, αλλά το σχολείο μου έχει μείνει το ίδιο. Κάθε φορά που το βλέπω, βουρκώνω λίγο. Φορτίζομαι συναισθηματικά και νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια. Την ανεμελιά που είχαμε, την αθωότητα… Γίνομαι και πάλι παιδί και προσπαθώ να μη χάνω κομμάτια της παιδικότητάς μου, ακόμα και σήμερα.

Ως μητέρα, διαχειρίστηκες εύκολα το γεγονός ότι ο γιος σου, ο Δημήτρης, έχει δύο αναγνωρίσιμους γονείς και θα μπορούσε κάλλιστα να «εκμεταλλευτεί» το όνομά τους;

Επειδή είναι αυτός που είναι δεν θα το έκανε ποτέ. Τον μεγαλώσαμε έτσι, ώστε να μην περάσει καν ως σκέψη από το μυαλό του κάτι τέτοιο. Με τον Διονύση τον μεγαλώσαμε δίνοντάς του αξίες και μαθαίνοντάς του πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που του διδάξαμε. Το να είναι κάποιος γνωστός τραγουδιστής και κάποιος άλλος καθαριστής ή οτιδήποτε άλλο, δεν σημαίνει ότι ο ένας είναι ανώτερος και ο άλλος κατώτερος. Ο Δημήτρης δεν επηρεάστηκε από τη φήμη, τη δόξα, τη διασημότητα και τα φώτα που έχουν οι γονείς του. Αλήθεια σου λέω, είναι ένα πολύ καλό και ευαίσθητο παιδί.

Με καλλιτεχνικές τάσεις, αφού πολλές φορές τον έχουμε δει στη σκηνή με τον πατέρα του. Θες να τον δεις να το κάνει επαγγελματικά;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν αυτό που ονειρεύτηκα για εκείνον. Όμως, εδώ και αρκετό καιρό, έχω αλλάξει, γιατί βλέπω ότι ο Δημήτρης είναι ένας ταλαντούχος μουσικός. Οι εμφανίσεις δίπλα στον πατέρα του τον βοηθούν να εξελίσσεται φωνητικά και να αποκτά «αέρα» μπροστά στον κόσμο. Ό,τι θέλει το παιδί μου κι ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο ας το ακολουθήσει. Αν το κάνει με πάθος και αξιοπρέπεια, εύχομαι να το καταφέρει. Θα είναι ευλογία μεγάλη γι’ αυτόν να κάνει το χόμπι του επάγγελμα.

Είσαι αυστηρή μητέρα;

Όχι πολύ αυστηρή, αλλά παραδέχομαι ότι είμαι η κλασική Ελληνίδα μάνα, που βάζει τα όρια. Με τον πατέρα του, θα παίξει, θα γελάσει, θα κάνει τις πλάκες του, θα παίξουν ποδοσφαιράκι, θα πουν τα αντρικά τους, αλλά εγώ θα βάλω τα όρια. Τα όρια κάνουν το παιδί υπεύθυνο, ώστε αργότερα να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία. Να νιώθει αυτοπεποίθηση και ασφάλεια συναισθηματική. Αυτό ισχύει για τις μαμάδες. Τα απλά πράγματα είναι για τους μπαμπάδες! (γελάμε).

Τι θα κάνεις τώρα που ο Δημήτρης θα πάει στρατό;

Παρουσιάζεται τον Σεπτέμβριο. Το έχω αποδεχτεί και πιστεύω ότι θα του κάνει καλό. Θα ανοιχτεί κοινωνικά, θα γνωρίσει κόσμο, θα ανεξαρτητοποιηθεί κάπως. Για μένα μη ρωτάς, καταλαβαίνεις… Όπου κι αν πάει, θα τρέχω από πίσω! Με τρένα, πλοία, αυτοκίνητα, να προλάβω τα επισκεπτήρια! (γελάμε).

Πηγή: Down Town Κύπρου