Ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω

Η σύγχρονη τέχνη, όπως έχει διαμορφωθεί από την δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζεται από έναν έντονο διανοητικό χαρακτήρα. Το σημείο τομής για την εκκίνηση της χαρακτηριστικής αυτής διανοητικοποίησης πραγματοποιήθηκε με την έκθεση των Brillo Boxes του Άντι Γουόρχολ το 1964, οπότε και έγινε σαφές ότι το έργο τέχνης δεν είχε πλέον σκοπό να προσφέρει μια αισθητική εμπειρία, ούτε όμως να δώσει μια ουσιοκρατική λύση στο ερώτημα “τι είναι τέχνη”, με το οποίο καταπιάστηκαν ορισμένοι μοντερνιστές καλλιτέχνες.

Η αυτοδιερευνητική

χροιά της σύγχρονης τέχνης έχει περισσότερο να κάνει με την αμφισβήτηση των ορίων της και με τη συνεχή διεύρυνσή τους. Το έργο τέχνης έχει πλέον εγκαταλείψει το αντικείμενο και έχει μετατεθεί στις σχέσεις του αντικειμένου με την πραγματικότητα, του ανθρώπου με τον χώρο και τα συναισθήματά που προκύπτουν· και κυρίως έχει μετατεθεί στο μυαλό του θεατή, πάντοτε καθοδηγούμενο από τη σκέψη και την πρόθεση του καλλιτέχνη. Παρ' όλα αυτά αν το έργο τέχνης δεν έχει αισθητικούς όρους, τι είναι αυτό που θα το ξεχωρίσει από τη ζωή και θα το κάνει οικουμενικό και άχρονο;