Ζάλγκιρις-Ολυμπιακός: Ένα θορυβώδες κλείσιμο κι ένα διάπλατο άνοιγμα

Το που ακριβώς αφήνει τον Ολυμπιακό ο χθεσινός αποκλεισμός είναι μια ερώτηση που θα μπορεί να απαντηθεί με ακρίβεια μόνο στο μέλλον, μετά το γεγονός, αλλά η πρώτη εντύπωση φέρνει στο μυαλό εικόνες από το τέλος μιας εποχής.

Αλλά ποιας εποχής ακριβώς;

Του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ο οποίος έχασε ξεκάθαρα και κατά κράτος τη μάχη των πάγκων; Του Βασίλη Σπανούλη, ως αδιαπραγμάτευτου κεντρικού άξονα ενός διεκδικητή; Μήπως του Ολυμπιακού συνολικά, ως ομάδας που φτάνει τουλάχιστον μια ανάσα πριν την υπέρβαση, δηλαδή της ομάδας που έχτισε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, εξέλιξε ο Γιώργος Μπατζώκας, και τελικά αναμόρφωσε ο σημερινός του προπονητής;

Στο χθεσινό αγώνα υπήρχε κάτι από όλες τις παραπάνω υποθέσεις. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος δεν κατάφερε, για μία ακόμη φορά, με εξαίρεση τον δεύτερο αγώνα, να παρουσιάσει μια άμυνα ικανή να ματσάρει τον πολύπλευρο δημιουργικά χαρακτήρα της Λιθουανικής ομάδας, η οποία μπορεί με την ίδια ευκολία να παράγει καταστάσεις τόσο από την περιφέρεια όσο κι από τη ρακέτα. Ο Βασίλης Σπανούλης χάθηκε στις κοφτερές γωνίες των δυναμικών hedge-out του Γιασικεβίτσιους, τα οποία τον μπλόκαραν τόσο αγωνιστικά όσο, και κυρίως, πνευματικά. Ο Ολυμπιακός, συνολικά ως ομάδα, δεν έδειξε ικανός να αντιμετωπίσει το πλεόνασμα ενέργειας και τακτικής προσήλωσης που είχε απέναντί του. Η σειρά ήταν πιο κοντά στο sweer παρά σε πέμπτο παιχνίδι.

Κατά μία έννοια, ολόκληρος ο τέταρτος αγώνας παίχτηκε στην πρώτη περίοδό, εκεί όπου αμέσως έγινε εμφανές πως θα συνεχιζόταν αυτό που είχε εδραιωθεί στο προηγούμενο παιχνίδι: η Ζάλγκιρις είχε αποδεχτεί πλήρως τη ψυχολογία του φαβορί, έπαιζε και φερόταν ως η καλύτερη ομάδα, επέβαλλε τη θέλησή της σ’ έναν Ολυμπιακό που δεν φαινόταν ακριβώς να συμφωνεί, αλλά ούτε και να μπορεί να προβάλει ιδιαίτερες αντιστάσεις.

Το momentum είναι συχνά κάτι αόρατο, κάτι που υποθέτουμε ότι υπάρχει επειδή πιστεύουμε πως βρίσκεται εκεί, αλλά και χθες η υπεροχή των Λιθουανών ξεκινούσε ακριβώς από τη σφαίρα του αόρατου, δηλαδή του πνεύματος και του χαρακτήρα, κι έφτανε μέχρι τη σφαίρα του πραγματικού, δηλαδή το επίπεδο των σωματικών αντιδράσεων.

Όλα αυτά είναι γραμμένα στο βασικό μοτίβο της χθεσινής αναμέτρησης: η Ζαλγκίρις μόλις έχει κάνει κάποιο σερί, κι ο Ολυμπιακός προσπαθεί πάση θυσία -με εμφανή την υπερπροσπάθεια- να τη φτάσει και να μειώσει. Παίρνει μικρές νίκες, αλλά δεν μπορεί να κερδίσει τη μάχη.

Οι αναστεναγμοί συλλογικής ανακούφισης που έβγαζε η κερκίδα των Λιθουανών κάθε φορά που ο Ολυμπιακός ολοκλήρωνε κάποιο σερί του, χωρίς καν να έχει πλησιάσει αρκετά, είναι μια καλή ένδειξη για το μέτρο στο οποίο αυτή η ομάδα αναγκάζει τους πάντες να πιστέψουν πως είναι πάντα κοντά σε μια ανατροπή.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να επιστρέψει, ακόμα κι αν έγινε από νωρίς φανερό πως δεν θα τα καταφέρει, μπορεί να διαβαστεί με δύο τρόπους. Από τη μία, ως προθανάτιος ρόγχος. Από την άλλη, ως οι κινήσεις ενός θηρίου το οποίο, ακόμα κι αν έπεσε, δεν έχει ακόμα σκοτωθεί.

Στο μεταξύ, ανάμεσα στα παραπάνω -αλλά και σε κάθε ανάλογη συζήτηση- βρίσκεται μια υπογραμμισμένη υποσημείωση, ικανή να μεταστρέψει προοπτικές: σε ποιος βαθμό αυτές οι δύο αυτές εβδομάδες που διήρκησε η σειρά θεωρούνται μια περίοδος κανονικότητας για τον Ολυμπιακό, όταν υπήρχε τέτοιο πλήθος τραυματισμών; Η έκταση του προβλήματος, το οποίο χρονίζει πλέον επικίνδυνα, ήταν τέτοια που στα τελευταία δύο παιχνίδια υπήρξε μια σύγχυση σχετικά με το ποιος αγωνίζεται τραυματίας, σε ποιο βαθμό, για τι είδους τραυματισμό μιλάμε, καθώς και το μέγεθος του ιατρικού ρίσκου που παίρνουν όλες οι πλευρές.

Κι από την άλλη, η Ζαλγκίρις, την οποία τόσο είχε ανάγκη το κουρασμένο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ανάμεσα στους επαίνους για το βαθμό της ομαδικής της λειτουργίας και στην αποθέωση του επιδραστικού προπονητή της, φωτίζει το μεγαλύτερο σήμερα αστέρι της, ο Κέβιν Πάνγκος.

Χωρίς τον κυριαρχικό φέτος Καλάθη και την ιστορική break-out χρονιά του Ντόντσιτς, ο Καναδός ήταν με διαφορά ο καλύτερος play-maker της διοργάνωσης. Ισορροπώντας περίτεχνα μεταξύ δημιουργού κι εκτελεστή, έχοντας καταστήσει το τακτικό μέρος του παιχνιδιού κτήμα της πνευματικής του υπόστασης, παίζοντας πάντα με το μυαλό του στο “μία κατοχή τη φορά”, ο Πάνγκος έδειξε ένα βαθμό ωρίμανσης κι εξέλιξης που ελάχιστοι περίμεναν στην αρχή της σεζόν.

Και είναι, βέβαια, στην περίπτωση του Πάνγκος που το προπονητικό επίτευγμα του Γιασικεβίτισους είναι χαρακτηριστικά ορατό: ο Λιθουανός κατάφερε τόσο να κάνει επίδειξη του καλύτερου παίκτη του, χτίζοντας γύρω του ένα περιβάλλον που του ταιριάζει ιδανικά, όσο και να καταστήσει σαφές πως ακόμα κι αυτός αποτελεί πρώτα και κύρια προϊόν αυτό του περιβάλλοντος.

Παράλληλα, και πέρα από το βαθμό επιτυχίας του στο τακτικό κομμάτι, ο Γιασικεβίτσιους παίρνει το μέγιστο βαθμό και στη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού. Κατάφερε να δημιουργήσει μια κουλτούρα στην οποία η παραμικρή απόκλιση από τα όσα ο ίδιος ζητάει τιμωρείται αστραπιαία με αλλαγή και παθιασμένες παρατηρήσεις, κάτι που οι παίκτες του έχουν αποδεχτεί στο απόλυτο.

Τελικά, η θέση που αφήνει κενή ο Ολυμπιακός, προσωρινά ή όχι, γεμίζει από μια ομάδα που απλώς του παίρνει τη σκυτάλη, φέρνοντας στο μυαλό εικόνες από τα προσεχώς με τη μορφή ενός -δυνητικού ακόμα αλλά σε κάθε περίπτωση- ιστορικού θριάμβου.

Κι αυτό είναι ένα μάθημα που μας έμαθε καλά ο Ολυμπιακός: ενίοτε, το άνοιγμα της πιθανότητας ενός θριάμβου είναι τόσο σημαντική όσο και ο θριαμβος καθεαυτός.

Κι όπως γράψαμε ήδη:

Αν ο Ολυμπιακός τόσα χρόνια ήταν μια από τις πιο ωραίες ιστορίες τις διοργάνωσης, το απροσδόκητο success-story που εμφανιζόταν ξανά και ξανά, φτιαγμένο από εγχώρια υλικά και διακριτή προπονητική σφραγίδα, τότε δεν υπάρχει καλύτερη ομάδα να τον αντικαταστήσει στο Final-Four από τη Ζάλγκρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.

Επιμέλεια: Βασίλης Καγιάς

The post Ζάλγκιρις-Ολυμπιακός: Ένα θορυβώδες κλείσιμο κι ένα διάπλατο άνοιγμα appeared first on REDPLANET.GR.