Καμία δικαιολογία, κύριοι…

Ανάγνωση πρώτη: Δεύτερη ήττα από τον ΠΑΟ εντός έδρας σε ενάμιση μήνα. Ανάγνωση δεύτερη: Ρεκόρ στην Ευρωλίγκα 4- 2. Ανάγνωση τρίτη: Ήττα που θα την κουβαλάει σε… βάθος στην διοργάνωση. Ανάγνωση τέταρτη: Το κόμπλεξ μάλλον δεν έχει τελειωμό όταν παίζουν με τον Παναθηναϊκό και δικαιολογώ ως ένα σημείο την οργή του κόσμου.

Γιατί πολύ απλά, το γήπεδο γεμίζει, για να δουν την ομάδα τους να κερδίζει. Αυτό θέλουν. Δε τους ενδιαφέρει κάτι άλλο και από την πλευρά τους καλά κάνουν. Είδαμε λοιπόν έναν Ολυμπιακό

παντελώς ανήμπορο να αντιδράσει. Σε όλες τις συνθήκες. Και για να είμαι και δίκαιος, ξέχασα πιο πάνω να σας το βάλω και αυτό στην ανάγνωση. Ότι δηλαδή ήταν ανήμποροι προπονητές και παίκτες να βγάλουν και λίγο ψυχή, ειδικά από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τους "κόψει τον βήχα".

Έτσι, όταν όλα τελείωσαν ορισμένοι καταριόντουσαν τον Σφαιρόπουλο, άλλοι έφευγαν λέγοντας ότι βαρέθηκαν το ίδιο έργο και φυσικά το όνομα του Σπανούλη επέστρεψε στο στόμα όλων των Ολυμπιακών. Λογικό και αναμενόμενο. Η ομάδα χρειαζόταν το 5- 1. Απέτυχε. Αλλά πέρα από αυτό ήθελε και την ησυχία της. Επίσης απέτυχε. Και εκεί που ο Πασκουάλ άκουγε "τα πάντα" τώρα είναι η σειρά του Έλληνα τεχνικού των "ερυθρόλευκων".

Η αλήθεια καλοί μου φίλοι ήταν η εξής: Οι "πράσινοι" φέτος ως φιλοξενούμενοι έχουν χάσει ακόμη και μέσα στην… έδρα τους (ΑΕΚ), αυτό είναι από τη μια καλό σημάδι για τον αντίπαλό τους, αλλά βάζει και μια δόση περισσότερης πίεσης. Ειδικά όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό στο γεμάτο γήπεδό του και τον κόσμο του, που πέρα από πιεστικός δεν αντέχει να χάνει από τον "αιώνιο" αντίπαλο.

Και το ξαναλέω, τους καταλαβαίνω. Ειδικά από τη στιγμή που έχει φτάσει πλέον η κατάσταση στο απροχώρητο. Δεν είναι η κοροϊδία από πλευράς αντιπάλων. Αυτό είναι το τελευταίο. Είναι ότι χάνεται πλέον κάθε εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο αυτών των παικτών. Και ίσως και οι καινούργιοι να πήραν ένα από τα πιο σκληρά μαθήματα στην καριέρα τους.

Κλασικό πρώτο μέρος "αιωνίων" στο ΣΕΦ! Ο Παναθηναϊκός πιο άνετος, πιο εύκολα καλάθια και πιο ήρεμος στην απειλή από απόσταση. Α και άφθονα ριμπάουντ. Θεωρώ πως όλη η εικόνα του ημιχρόνου, ήταν η τελευταία φάση του. Ο Σίγκλετον πλησίασε, ο Παπαπέτρου τον τάπωσε, όλοι πανηγύριζαν και ο Γκίστ βρήκε τη μπάλα και κάρφωσε. Ναι αυτή η τελευταία στιγμή του 20λεπτου, ήταν και όλη του η ιστορία…

Οι "ερυθρόλευκοι" πιεστικοί αρχικά, αλλά με άσχημο τρόπο έκφρασης των επιθέσεών τους. Πολύ άγχος. Ο κόσμος αναρωτιόταν γιατί βιάζονταν να σουτάρουν τρίποντα. Το έκαναν για δυο λόγους. Ο πρώτος, είχαν άγχος να προηγηθούν. Ο δεύτερος; Δεν υπήρχε σωστή οργάνωση όπως στη Βαρκελώνη και στο Αλεξάνδρειο.

Μικρή απειλή στο σετ παιχνίδι και η άμυνα του Παναθηναϊκού πολύ εύκολα έκανε την δουλειά της. Για να χαρούν οι "ερυθρόλευκοι" έπρεπε ή να υπάρξει αναμπουμπούλα ή να κάνει λάθος ο αντίπαλος. Κυριολεκτικά, το μόνο καλό στο πρώτο ημίχρονο για τον Σφαιρόπουλο και τους παίκτες του, ήταν πως έχαναν μόνο πέντε πόντους! Και μη το γελάτε. Αφήστε το… συρτό μπάσκετ που είδαν τα ματάκια μας. Μπάλες να χάνονται, σουτ να φεύγουν σαν "οβίδες".

Δεν ήταν ο ήρεμος Ολυμπιακός με τον προσανατολισμό του. Για τον ΠΑΟ θα διαβάσετε αλλού φυσικά, αλλά και πάλι πήρε την βοήθεια που του παρείχε ο αντίπαλός του. Δεύτερες και τρίτες και … τέταρτες (ναι, σε μια φάση) επιθέσεις. Η άσχημη κίνηση της ομάδας του λιμανιού την επηρέασε στην αρχή, ο Στρέλνικες έδωσε ουσιαστική βοήθεια, αλλά δε μπορεί μόνος του ένα τέτοιο ματς να το φέρει και στο + 10.

Είπαμε, εξαιρετικοί παίκτες υπάρχουν πολλοί, αλλά Σπανούλης είναι μόνο ένας. Οι ψηλοί είχαν βρει μπελά στην αντίπαλη φρόντ- λάιν και οι κοντοί έκαναν ό,τι τους ερχόταν στο κεφάλι. Ο Παπαπέτρου πήρε κάποια σουτ, έβαλε, έχασε, αλλά τουλάχιστον τα επιχείρησε σωστά και όχι υπό το καθεστώς της… θαλασσοταραχής όπως συμπαίκτες του.

Ναι, δεν ήταν καλοί και οι δυο, αλλά ο Παναθηναϊκός έκανε τη δουλίτσα του. Και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος θα πρέπει να γνωρίζει (και οι συνεργάτες του) ότι έχασαν από τον Λεκαβίτσιους. Δε ξέρω πως θα το διαχειριστούν, αλλά έχασαν από τον Λιθουανό πλέι- μέικερ που ήταν η κίνηση- ματ του Ισπανού κόουτς. Γενικά οι "πράσινοι" πήραν πράγματα από τον πάγκο τους.

Ο Ολυμπιακός ούτε από τους βασικούς. Με έναν Στρέλνιεκς και… μισό Παπαπέτρου δε κερδίζεις. Όταν λείπει ο Σπανούλης πρέπει να βάλεις τα σουτ. Αν δε τα βάλουν δε κερδίζουν. Ο Τόμπσον και ο Μακλίν οργίασαν στο πρωτάθλημα. Τώρα τι έγινε; Είδαν κόσμο και χέστηκαν; Ο Ρόμπερτς αν δεν παίξει ο Σπανούλης, αυτά θα κάνει, μην ασχολείστε. Ο Μιλουτίνοβ αντιμετωπίστηκε σωστά, έκανε "μπαμ" πως ο ΠΑΟ δούλεψε για να τον περιορίσει.

Οι Έλληνες πάλι "ήπιαν θάλασσα" από την πίεση. Έτσι δε γίνεται δουλειά. Και το ξέρουν. Ήττα βαριά από τη Μπάρτσα. Νίκη δύσκολη με τον Άρη. Χαμένο ντέρμπι. Κοινός παρονομαστής; Τραγική επίθεση. Δε θα το αναλύσω καν. Τραγική. Πάντως για το "αν κάνεις ο ένας ή ο άλλος", επιτρέψτε μου να συγκρατηθώ. Ξέρω ότι έχετε τις απόψεις σας, θα θέλατε πολύ να διαβάσετε τη δική μου.

Όταν όμως αυτοί οι παίκτες έχουν αποκτηθεί με βασικό πυλώνα του τρόπου παιχνιδιού τον Βασίλη Σπανούλη, θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε την επιστροφή του αρχηγού (που έτσι κι αλλιώς καλώς ή κακώς ορίζει τη μοίρα όλων) για να τους κρίνουμε. Έτσι είναι το σωστό. Το αν μπορούν να παίξουν δύσκολα ματς και μόνοι τους ή αν ο προπονητής ξέρει ή όχι να τους αξιοποιεί είναι μια συζήτηση που δε θα τελειώσει ποτέ. Για φινάλε, πρέπει να γράψω το εξής: Όποιος (και αν) έχει ψυχολογικά, στον ψυχολόγο.

Όχι στον πάγκο ή στο παρκέ του Ολυμπιακού. Αυτό για την επόμενη φορά, μιας και η σεζόν μόλις άρχισε. Νωρίς είναι, ο κόσμος το καταλαβαίνει, αλλά δε γίνεται μετά τον Ρίβερς να βλέπει και τον Λεκαβίτσιους να κάνει πλάκα. Απλά πράγματα…

The post Καμία δικαιολογία, κύριοι… appeared first on REDPLANET.GR.