Ξενοδόχος από σπόντα: Πώς παράτησα τη ζωή μου στο Λονδίνο για να ζήσω στη Σύρο

«Πήραμε την απόφαση να γίνουμε ξενοδόχοι καθισμένοι σε ένα παγκάκι με την μαμά και την αδερφή μου», περιγράφει η Οάνα Αριστείδη. «Για έναν χρόνο προσπαθούσαμε να βρούμε ένα μικρό σπίτι για διακοπές το οποίο θα μπορούσαμε να αγοράσουμε».

Ο έρωτας της Οάνας με την Σύρο όπως τον αφηγήθηκε στους Financial Times

Είχαμε ερωτευτεί το νησί της Σύρου κι η αδερφή μου είχε κάποια χρήματα που ήθελε να επενδύσει. Ο κτηματομεσίτης που συμβουλευόμασταν είχε αναφερθεί στο ακίνητο, που τελικά αγοράσαμε,

σε μια κίνηση απελπισίας.

Συνεχίσαμε να ρωτάμε για πάρα πολλά σπίτια, τα οποία τελικά δεν μας ενθουσίαζαν, έως ότου τελικά μας είπε: «το μόνο που πωλείται σε αυτήν την περιοχή είναι αυτό». ΄Ενα κτήριο - μνημείο από τις εποχές της άνθισης της ναυτιλίας στην Σύρο, με δωρικές στήλες και σπειροειδείς μαρμάρινες σκάλες, οροφές ύψους πέντε μέτρων, τέσσερις ορόφους, κήπους και 20 δωμάτια. Κάποτε υπήρξε η έδρα των Κυκλαδικών φορολογικών αρχών, αλλά τώρα ήταν εγκαταλελειμμένο. Ζητήσαμε να το δούμε, μόνο για πλάκα, αλλά μας ειρωνεύτηκε.

Το κόστος του ακινήτου ήταν επταπλάσιο του προϋπολογισμού μας και περίπου τέσσερις φορές ο συνδυασμός των αποταμιεύσεων και των περιουσιακών στοιχείων μας. Αυτό, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αναγκαία ανακαίνιση. Δεν είχαμε πλούσιους συγγενείς (ή, βασικά καθόλου συγγενείς) για να στηριχτούμε. Ήταν το 2017 - η Ελλάδα εξακολουθούσε να βυθίζεται σε μια χρηματοπιστωτική κρίση και το τραπεζικό σύστημα ήταν προβληματικό. Δεν είχαμε εμπειρία επένδυσης σε ακίνητα, σε ανακαινίσεις ή στον κλάδο της φιλοξενίας. Εκείνο το απόγευμα, όμως, το αποφασίσαμε.

Η ιστορία της Ερμούπολης

Το αξιοσημείωτο με την Ερμούπολη, την πρωτεύουσα της Σύρου, είναι ότι υπάρχει εδώ και αιώνες. Μέχρι τον 19ο αιώνα, ο μεγαλύτερος οικισμός του νησιού ήταν το μεσαιωνικό καθολικό χωρίο της Άνω Σύρου: μικρό και κατάλευκο πάνω σε έναν λόφο. Το σημείο καμπής για την ιστορία του νησιού ήταν ο πόλεμος της απελευθέρωσης στην Ελλάδα, όταν η Σύρος ανακηρύχτηκε ουδέτερη, προσελκύοντας κύματα προσφύγων από την Μικρά Ασία και από άλλα νησιά. Ανάμεσά τους υπήρξαν πολλοί επιχειρηματίες και έμποροι. Εξαιτίας της συμβολής τους, η Ερμούπολη μεταμορφώθηκε μέσα σε λίγες δεκαετίες στο βιομηχανικό και εμπορικό κέντρο της ανατολικής Ευρώπης, το κέντρο πολιτισμού της Ελλάδας και το κεντρικό της λιμάνι.

Επίσης, η Ερμούπολη απέκτησε το πρώτο δημόσιο λύκειο στην χώρα, ένα πανεπιστήμιο, τράπεζες, ανταλλαγές μετοχών, ένα θέατρο που χτίστηκε στο πρότυπο του La Scala, γκαλερί τέχνης, φιλανθρωπικά ιδρύματα, δικαστήρια και ξένες αντιπροσωπείες. Σχεδόν σε μία νύχτα, χτίστηκε μια αρχιτεκτονική πρωτεύουσα με μια πόλη που είχε μαρμάρινα πεζοδρόμια, αυτοκρατορικά κτήρια και μεγάλες, νεοκλασικές δημόσιες πλατείες.

Πίσω στο 2017

Αφού μιλήσαμε με τον σκεπτικό πωλητή και τον κτηματομεσίτη αγοράσαμε το οίκημα. Για να ανταπεξέλθουμε, παράτησα την δουλειά μου στο Λονδίνο ως οικονομολόγος και το διαμέρισμά μου και μετακόμισα στη Σύρο, με ένα μικρό πόσο οικονομιών και ένα συμβόλαιο ελεύθερου επαγγελματία ως οικονομικός δημοσιογράφος. Η αδερφή μου, δουλεύοντας ως γιατρός στην Σουηδία, θα κάλυπτε τα έξοδα των επισκευών. Τον Μάιο του 2018, πήραμε και δάνειο. Τότε νομίζαμε ότι το δύσκολο μέρος είχε περάσει.

Η ανακαίνιση ξεκίνησε στα μέσα του 2018. Λάβαμε την άδεια σχεδιασμού εκπληκτικά γρήγορα, αν και δυσκολευτήκαμε με την γραφειοκρατία του ελληνικού δικαίου. Από την αρχή, τα θέματα που προέκυπταν και τα οικονομικά δεν βοηθήθηκαν από το γεγονός ότι το έργο άλλαξε όνομα, από το «ας κάνουμε ένα ξενοδοχείο» στο «ας κάνουμε το ξενοδοχείο των ονείρων μας». Ενώ κάποιος με εμπειρία στον χώρο, μπορεί απλώς να πει «αυτός είναι ο τρόπος να φτιαχτεί ένα ξενοδοχείο», εμείς σκεφτόμασταν τα πάντα υπερβολικά αναλυτικά, κάναμε πολλή έρευνα και συχνά βρίσκαμε κάποια νέα και δαπανηρή λύση στα προβλήματα που συναντούσαμε.

Νέες γνώσεις

Τότε κατάλαβα ότι κάθε επάγγελμα που υπάρχει, σχετίζεται με κάποιον τρόπο με το επάγγελμα του ξενοδόχου. Πυροσβέστες, μηχανικοί ήχου, γραφίστες, σομελιέ, πλοίαρχοι, φαρμακοποιοί, κηπουροί - όλοι είναι δυνητικά χρήσιμοι συνεργάτες ή σύμβουλοι. Αστειευόμασταν ότι το μόνο άτομο για το οποίο δεν θα μπορούσα να βρω πόστο, ήταν ο πυρηνικός επιστήμονας. Έμαθα ότι ένα μεγάλο έργο αποκατάστασης περιλαμβάνει δεκάδες χιλιάδες αποφάσεις. Ας πούμε 500 ξεχωριστές αποφάσεις μόνο για τα παράθυρα και τις πόρτες. Μέχρι το τέλος των πρώτων έξι μηνών, ήμουν τόσο εξαντλημένη στο θέμα των αποφάσεων που δεν μπορούσα να κοιτάξω καν μενού εστιατορίων.

Επίσης έμαθα να μην παίρνω στα σοβαρά τα τοπικά κουτσομπολιά. Αρκετοί εργαζόμενοι ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε μια σήραγγα αρχαίων λαθρεμπόρων που οδηγούσε από το σπίτι μας σε έναν απομονωμένο όρμο. Δύο άνδρες επέμεναν, ακόμη, ότι είχαν βρεθεί μέσα στη σήραγγα. Το πρόβλημα ήταν ότι κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να θυμηθεί το σημείο εισόδου. Γι’ αυτό, και εγώ δρώντας σαν 10χρονο αγόρι και όχι σαν ώριμη γυναίκα, έκανα τρύπες σε κάθε πιθανό μέρος. Στον κήπο, στο υπόγειο, στην δεξαμενή. Μπορώ να πω ότι δεν βρέθηκε ούτε μια σήραγγα λαθρεμπόρων, αλλά βρήκαμε πολλά τούβλα που έφεραν την επιγραφή «Κατασκευασμένο στην Βρετανία» - προφανώς, η Ερμούπολη ήταν αρκετά πλούσια κάποτε για να εισάγει τούβλα από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Προσδοκίες vs πραγματικότητα

Φυσικά, η ζωή μου άλλαξε οριστικά σε σύγκριση με τη ζωή στο Λονδίνο. Όταν μετακόμισα στη Σύρο, είχα φανταστεί τις μέρες μου κάπως έτσι: θα ξυπνούσα νωρίς και θα κολυμπούσα στην παραλία ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο. Είναι το μέρος που με έκανε να ερωτευτώ την Ερμούπολη. Το σκηνικό της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής είναι υπέροχο και σε συνδυασμό με το απόλυτα καθαρό νερό και την πρωινή ώρα, είναι βάλσαμο για την ψυχή. Μετά θα πήγαινα για έλεγχο στο εργοτάξιο και αργότερα για την συγγραφή του μυθιστορήματός μου. Μου φαινόταν η ιδανική ζωή. Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν συνέβη.

Μου λείπουν οι φίλοι μου στο Λονδίνο, μου λείπει το θέατρο. Μερικές φορές μου λείπουν πράγματα, όπως τα κορεατικά εστιατόρια ή η απλή ανωνυμία. Αλλά δεν έπαθα το πολιτιστικό σοκ που θα περίμενε κανείς. Το νησί είναι γεμάτο ενδιαφέροντες ανθρώπους, η ιστορία του το επιβεβαιώνει. Υπάρχει ένας σταθερός πληθυσμός περίπου 25.000 κάτοικοι, υπάρχουν φεστιβάλ όλο το χρόνο - διεθνείς ταινίες, τζαζ, τέχνη του δρόμου, animation και πολλά άλλα. Υπάρχει πανεπιστήμιο και έτσι υπάρχουν φοιτητικά μπαρ και γκαλερί τέχνης.

Ντεμπούτο εν μέσω πανδημίας

Μερικές στιγμές με κατέκλυζε η σκέψη ότι δεν θα ξεφεύγαμε από την οικονομική «τρύπα» στην οποία είχαμε πέσει οικειοθελώς. Και τότε, η πανδημία χτύπησε. Επειδή ήμασταν ένα νέο ξενοδοχείο και δεν είχαμε ιστορικό λειτουργίας, δεν πληρούσαμε τις προϋποθέσεις για οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια που προσέφερε η κυβέρνηση. Ανοίξαμε ούτως ή άλλως, στα τέλη Ιουλίου, με μόνο τα πέντε δωμάτια που καταφέραμε να ολοκληρώσουμε, και ενώ το άνοιγμα ήταν συνετό, όσον αφορά στην απόκτηση των πρώτων κριτικών και την πολύτιμη εμπειρία, οικονομικά έκανε ακόμη πιο δύσκολο το εγχείρημα. Τον προηγούμενο χρόνο είχα υπογράψει ένα συμβόλαιο έκδοσης για το μυθιστόρημά μου, και σε μερικές ιδιαίτερα απελπισμένες μέρες βρέθηκα στην παράλογη σκέψη να ελπίζω ότι η μυθιστοριογραφική μου τρέλα θα βοηθούσε να ξεχρεωθεί το ξενοδοχείο. Σε μια λιγότερο διασκεδαστική νότα, η μονοετής εξορία της αδερφής μου στα βόρεια της Σουηδίας είχε φτάσει στην τέταρτη χρονιά. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε για την ανάγκη να παρατείνει τη διαμονή της και να συνεχίσει να εργάζεται με αυτόν τον τρελό ρυθμό, έβαλε τα κλάματα. Είναι ακόμα εκεί.

Παραδόξως, είμαι πολύ πιο χαλαρή τώρα, παρόλο που είμαστε ακόμα εν μέσω μιας πανδημίας. Τουλάχιστον το ξενοδοχείο έχει τελειώσει και είμαστε ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα. Κάναμε ό, τι μπορούσαμε να κάνουμε. Σε περίπτωση που η πανδημία συνεχιστεί, οι τραγωδίες θα επισκιάσουν τις επιχειρηματικές ανησυχίες ούτως ή άλλως.

Αποτίμηση

Ήταν ένα δραματικό ταξίδι τεσσάρων χρόνων. Είμαστε ευγνώμονες στους φίλους μας, οι οποίοι μας υποστήριξαν, και μάλιστα βοήθησαν οικονομικά σε κρίσιμες στιγμές. Στον γαλήνιο και υπομονετικό μας κτηματομεσίτη που ασχολήθηκε με τους τρελούς ξένους κατά την ανακαίνιση και χωρίς τη βοήθεια του οποίου, δεν θα τα είχαμε καταφέρει. Θέλω επίσης να πιστεύω ότι ο θεός - προστάτης του νησιού, ο Ερμής, μας χαμογέλασε, ότι αυτό ήταν ένα έργο για να προσελκύσω τον θεό του ταξιδιού, της τύχης και του εμπορίου. Πάντα με εντυπωσίαζε ο Ερμής, ως μια προσιτή φιγούρα, πολύ περισσότερο πρόθυμη να προσβληθεί σαν θνητός, σε σύγκριση με τα άλλα μέλη της θεϊκής του οικογένειας. Συνολικά, ήμασταν τυχεροί.

Η Οάνα Αριστίδη είναι η συγγραφέας του βιβλίου «Under the Blue», που θα εκδοθεί στις 11 Μαρτίου από τον οίκο «Serpent’s Tail».

Πηγή: Financial Times.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕΔιάσκεψη για το μέλλον της ΕυρώπηςΟι καλοκαιρινές διακοπές των Ευρωπαίων στο εξωτερικό ακυρώνονται, αυξάνονται οι εγχώριες κρατήσειςΤα 11 ελληνικά ξενοδοχεία που βραβεύτηκαν στα 100% Hotel Design Awards