Το «μεγάλο παιγνίδι» στην Ανατολική Μεσόγειο

Η στάση της Αθήνας σήμερα κρίνει το μέλλον του Ελληνισμού στην Αν. Μεσόγειο, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού μεγάλων συμφερόντων. Αυτό το «μεγάλο παιγνίδι» καθορίζει τις εξελίξεις σήμερα, όπως και το 1974. Τότε, το «μεγάλο παιγνίδι» ήταν ο ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Σοβιετική Ένωση. Για τις ΗΠΑ, ένας Ελλαδο-τουρκικός πόλεμος θα ήταν σοβαρό πλήγμα για το ΝΑΤΟ

και έπρεπε να αποφευχθεί. Έτσι, εφάρμοσαν το σχέδιό τους (πραξικόπημα κατά Μακαρίου και τουρκική εισβολή) φροντίζοντας επιμελώς, ώστε τα όργανά τους, η Χούντα στην Αθήνα και το κεμαλικό καθεστώς στην Άγκυρα, να αποφύγουν την σύγκρουση. Αυτές ήταν οι αυστηρές οδηγίες Κίσινγκερ. Πώς θα ενεργούσαν οι ΗΠΑ, αν τα ελληνικά υποβρύχια βύθιζαν τότε τον τουρκικό αποβατικό στόλο εν πλω προς την Κύπρο ή τα ελληνικά αεροσκάφη έπλητταν τα τουρκικά στρατεύματα καθώς ήταν καθηλωμένα για μέρες στη λωρίδα της ακτής, στο Πέντε Μίλι της Κερύνειας;

Διαβάστε επίσης: Γιατί αποτελεί «αγκάθι» για την Τουρκία η άρση του αμερικανικού εμπάργκο όπλων στην Κύπρο

Σήμερα, η Τουρκία εμφανίζεται αποφασισμένη για σύγκρουση, για να επιβάλει την επικυριαρχία της στην Αν. Μεσόγειο. Μπλόφα ή προαγγελία σύρραξης; Απαντάμε με ορθολογισμό. Πρώτον, η Τουρκία μπορεί να δημιουργήσει αφορμή για σύρραξη, όποτε το επιλέξει. Όταν της δόθηκε αφορμή με την πρόσκρουση ελληνικής σε τουρκική φρεγάτα, δεν προχώρησε σε θερμό επεισόδιο αλλά το αποσιώπησε. Δεύτερον, η Τουρκία βρίσκεται ήδη σε «ακήρυχτο πόλεμο» κατά του Ελληνισμού. Μέσω επιθετικών ενεργειών υποχρεώνει την Ελλάδα σε υποχωρήσεις στην άσκηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.Το τουρκικό καθεστώς κινείται στα άκρα με τον «ακήρυχτο πόλεμο», ώστε να επιβληθεί ο «διάλογος», όπου η Τουρκία θα διεκδικεί και η Αθήνα θα … πρέπει να παραχωρήσει.

Η συγκυρία εξωτερικών παραγόντων είναι ευνοϊκή για την Αθήνα. Μια Ελλαδο-τουρκική σύγκρουση εξυπακούει το τέλος του ΝΑΤΟ ως έχει, για να προχωρήσουμε σε αυτό που επιδιώκει ο Γάλλος Πρόεδρος: μια δομημένη άμυνα για προάσπιση της «ευρωπαϊκής κυριαρχίας» με πρώτο θεμέλιο την συμμαχία Γαλλίας-Ελλάδας-Κύπρου.

Αυτό το στρατηγικό άλμα στην Αν. Μεσόγειο αντιστρατεύονται η Γερμανία και προπάντων Βρετανία και ΝΑΤΟ. Ορθολογιστικά, η σύγκρουση θα αποφεύγεται ενόσω το κόστος στην Τουρκία (όσο και να διαθέτει αναλώσιμους στρατιώτες) είναι συντριπτικά ανεξέλεγκτο. Με την οικονομία της να βυθίζεται, με εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς να παραμονεύουν, η έκβαση μιας σύγκρουσης είναι απαγορευτική για την Τουρκία, αλλά πάντα υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας. Παρεμπιπτόντως, για το χάλι της τουρκικής οικονομίας έγραψε πρόσφατα η «New York Times». Για την ισλαμο-εθνικιστική τουρκική επεκτατικότητα αναφέρεται ο Μακρόν. Όταν τα λέγαμε εμείς, ήμασταν … «απορριπτικοί».

Συμπερασματικά, στο εκάστοτε «μεγάλο παιγνίδι», τα ανταγωνιζόμενα συμφέροντα ανατρέπονται από υπέρτερα συμφέροντα και όχι με ευχολόγια για «λύση στο Κυπριακό», ούτε με εκκλήσεις για ευρωπαϊκές αρχές. Στο σημερινό «μεγάλο παιγνίδι» στρατηγικά επιβάλλεται η αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας.

Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S & D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο

costas.mavrides@europarl.europa.eu

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ Οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν μερική άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο Πομπέο σε Αναστασιάδη: Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα Κύπρου και της Ελλάδας Τα ρήγματα του Λιβάνου