Στα όρια της κατινιάς

Τώρα λοιπόν που κατάκατσε κάπως ο αχός κι ο κουρνιαχτός από τη συνέντευξη της Μπέττυς Μπαζιάνα στην «Εφ. Συν.», ας προσπαθήσουμε να δούμε τα πράματα έτσι κάπως πιο ψύχραιμα, όσο μπορούμε. Και πιο λογικά.

Και πρώτα-πρώτα προς τι όλος αυτός ο θόρυβος; Έχουμε, προφανώς, να κάνουμε με ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος της πρωθυπουργικής συντρόφου να έχει άποψη. Και να την εκφράζει δημόσια. Θέση λογικά απαράδεκτη έτσι κι αλλιώς. Προκειμένου για την όποια πρωθυπουργική σύζυγο ή σύντροφο, διαχρονικά. Άποψη που θα την ήθελε να περιορίζεται σε «διακοσμητικό» ρόλο. Άποψη περισσότερο απαράδεκτη

προκειμένου για μια γυναίκα έντονα και ενεργά πολιτικοποιημένη από τα μαθητικά της χρόνια. Αυτόνομη πολιτική προσωπικότητα, συνειδητή αριστερή πολίτις η Μπέττυ Μπαζιάνα έχει και παραέχει τη δική της γνώμη. Και πολύ καλά κάνει και την εκφράζει όταν κρίνει.

Από κει και πέρα τα λεγόμενά της μπορούν βεβαίως να γίνουν αντικείμενο κριτικής και σχολιασμού. Όπως του κάθε δημόσια εκτιθέμενου πολίτη. Ακόμη και αυστηρής κριτικής. Ακόμη και αιχμηρού σχολιασμού. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, η κριτική και ο σχολιασμός σε ελάχιστες περιπτώσεις κατάφεραν να ξεφύγουν από το χαμηλότερο και το απρεπέστερο επίπεδο διαχείρισης. Εκεί όπου περίσσεψαν οι σεξιστικές αθλιότητες, οι λαϊκίστικες μικροπρέπειες και οι παραπολιτικού χαρακτήρα φτήνιες. Προκειμένου μάλιστα για μια συνέντευξη απολύτως σοβαρή, δίχως επίδειξη αλαζονείας, δίχως πρόκληση την παραμικρή.

Ας περιοριστούμε όμως στην σοβαρή ή, έστω, στην σοβαροφανή κριτική των λεχθέντων από την Μπέττυ Μπαζιάνα. Δύο ήταν τα σημεία της συνέντευξης που περισσότερο σχολιάστηκαν. Η άποψή της για το πρώτο εξάμηνο του 2015 και η θέση του Πρωθυπουργού απέναντι στις εξελίξεις εκείνων των ημερών. Κι ακόμη η θέση της ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία». Σ’ αυτό το τελευταίο μάλιστα κάποιοι διέκριναν διαθέσεις «κυνηγιού μαγισσών». Ισχυριζόμενοι ότι η σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα προαναγγέλλει πογκρόμ απέναντι στους πολιτικούς ή και τους «ταξικούς» αντιπάλους.

Και ως προς μεν το πρώτο, την αποτίμηση δηλαδή του πρώτου εξαμήνου του 2015 η Μπέττυ Μπαζιάνα διατύπωσε, απλώς, την άποψη που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες πολίτες. Λέγοντας πως ο πρωθυπουργός δεν κορόιδεψε, δεν παραπλάνησε, δεν εξαπάτησε κανέναν. Πάλεψε σκληρά για όλα όσα είχε υποσχεθεί. Κι έφτασε τον αγώνα του «ως τα όρια αντοχής» της Χώρας. Άποψη την οποία, μαζί με τους εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες, δικαιούται να έχει και η ίδια. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Όσο για τη διαπίστωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μεν στην κυβέρνηση αλλά μακριά από την εξουσία, που ακριβώς είδαν το παράδοξο οι ενιστάμενοι; Μήπως διατυπώνεται για πρώτη φορά η άποψη; Ή μήπως διαφωνεί κανείς ότι άλλο πράμα η διακυβέρνηση και άλλο η κατοχή των μηχανισμών της εξουσίας; Ποιος είναι άραγε τόσο τυφλός ώστε να μην βλέπει τι λογής αντιστάσεις συναντά καθημερινά η σημερινή Κυβέρνηση προκειμένου να προωθήσει την πολιτική της; Δίχως συχνά να τα καταφέρνει. Και ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι πέρα από τα ολοφάνερα εχθρικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ«δυναμικά ερείσματα» της εξουσίας, αντιμετωπίζει σε κάθε του βήμα και το βαθύ κράτος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Αυτό που έχει οικοδομηθεί στον κορμό του δημοσίου εδώ και κάπου 45 χρόνια.

Και επί τέλους, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διατύπωνε το ιστορικό ερώτημα «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο», αυτό ακριβώς δεν εννοούσε; Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου συχνά μιλούσε για το «συντηρητικό κατεστημένο»που τον πολεμά και που δεν τον αφήνει να εφαρμόσει την πολιτική του, αυτό ακριβώς δεν εννοούσε; Όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατήγγελλε την «διαπλοκή» που έριξε την Κυβέρνησή του, αυτό ακριβώς δεν εννοούσε; Όταν ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για τους «νταβατζήδες» του δημόσιου βίου, αυτό ακριβώς δεν εννοούσε; Και μήπως σε όλους αυτούς καταλογίστηκε ποτέ διάθεση «κυνηγιού μαγισσών»; Ε λοιπόν αν η αδυναμία ελέγχου της εξουσίας είχε πλήρη ισχύ προκειμένου για τις κυβερνήσεις του ιστορικού δικομματισμού, ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι ισχύει πολύ περισσότερο για μια κυβέρνηση της αριστεράς;

Δεν πρόκειται λοιπόν περί αυτού, ούτε κατά διάνοια. Οι επιθέσεις κατά της Μπέττυς Μπαζιάνα δεν είχαν να κάνουν παρά με την αντιδραστική θέση πως η σύντροφος του Πρωθυπουργού οφείλει να περιορίζεται στο ρόλο της «γλάστρας». Και βέβαια κάποιοι, οι περισσότεροι, το είδαν και ως ευκαιρία να χτυπήσουν τον Τσίπρα. Ως ακόμη μια ευκαιρία. Έτσι κάπως πιο πρωτότυπη και, σίγουρα, πιο γαργαλιστική και σκαμπρόζικη…