Σε αναζήτηση εθνικής στρατηγικής

Κι ενώ, ελέω ΜΜΕ, κυβέρνησης, κομμάτων και ...ινφλουένσερς της συμφοράς είμαστε όλοι απασχολημένοι με το πώς θα χαϊδέψουμε την αλητεία στον χώρο του μπάσκετ, το εάν μία πρόταση στις ...πανελλαδικές ήταν σεξιστική και τη γελοιοποίηση ηγετών, ισχυρών κατά άλλα κρατών (Μακρόν, Τραμπ, π.χ.), ο κόσμος μας γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής και η χώρα μας μαζί με την Κύπρο μοιάζουν να περνούν μία κυριολεκτικά θανάσιμη, με όρους επιβίωσης, περίοδο.

Οι πρόσφατες, περιφερειακές μεν αλλά σημαντικές ως προς το κύρος της χώρας κα την όποια ισχύ της, εξελίξεις τόσο στο ζήτημα της Μονής του Σινά όσο και στην αναμενόμενη αναγνώριση του παράνομου τουρκολυβικού συμφώνου από την πλευρά του Χαφτάρ στην ανατολική Λιβύη, προκαλούν ιδιαίτερη ανησυχία αν όχι και αγανάκτηση για τους διπλωματικούς χειρισμούς της κυβέρνησης.

Μία χώρα, όπως η Ελλάδα, στη συγκεκριμένη γεωγραφική θέση και στο συγκεκριμένο γεωπολιτικό περιβάλλον δεν μπορεί διαρκώς να τρέχει πίσω από τα γεγονότα, για να ”σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται”. Οφείλει με συνεχείς παρεμβάσεις να προλαμβάνει επενδύοντας στον ρόλο της χώρας ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή, ως δύναμη αποτροπής και υπεράσπισης των αξιών της δημοκρατίας και του διεθνούς δικαίου.

Δε χρειάζεται να διαθέτει κανείς ...μελλοντολόγους για να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι κάθε συνεννόηση με ανθρώπους τύπου Χαφτάρ είναι επισφαλής κι ότι η Τουρκία μπορεί εύκολα όπως αποδείχτηκε να ασκήσει τη δική της πειθώ για τα δικά της συμφέροντα και επιδιώξεις. Δεν είναι ζήτημα ...ισλαμοφοβίας να γνωρίζεις ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην Αίγυπτο και παντού θα θέσουν στο στόχαστρο και τις χριστιανικές μονές του Σινά. Το βασικό πρόβλημα των ελληνικών ελίτ και της κρατικής διπλωματίας είναι ότι αδυνατούν να λειτουργήσουν έξω από το δοσμένο πλαίσιο της προσκόλλησης σε μία μεγάλη δύναμη, κυρίως στις ΗΠΑ. Τώρα, όμως, που στις ΗΠΑ κυριαρχεί ο Τραμπ που στηρίζει ανοιχτά σχεδόν κάθε αυταρχικό καθεστώς, όπως η Ρωσία και η Τουρκία αφήνοντας ειδικά την τελευταία να αλωνίζει στη γειτονιά μας, η ελληνική εξωτερική πολιτική χρειάζεται μία ριζική αναθεώρηση.

Καλώς αναζητούνται ερείσματα στην Ευρώπη, αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο τόσο να απομακρυνθεί η Γερμανία από την παραδοσιακή της τουρκοφιλία, όσο και να πειστούν, π.χ. οι Βαλτικές Χώρες που νιώθουν ότι απειλούνται από τη Ρωσία ότι η Τουρκία αποτελεί εξίσου σοβαρό κίνδυνο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Με αυτά τα δεδομένα και σ′ ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι μεν προς τη σωστή κατεύθυνση η ενίσχυση των εξοπλισμών εφόσον βέβαια στηριχτεί και η εγχώρια παραγωγή, αλλά αυτό που λείπει είναι ένα να σαφές και συγκροτημένο σχέδιο υπεράσπιστης των εθνικών δικαίων και οικονομικής και δημογραφικής ανάταξης της χώρας ενταγμένο σ′ ένα διεθνές πλαίσιο υπεράσπισης αρχών, αξιών και δικαιωμάτων απέναντι στον επεκτατισμό, τη βαρβαρότητα και τον αυταρχισμό.

Κοινώς, απαιτείται πρόταση δημοκρατικής πατριωτικής δημιουργικής (για να μην πω: ”παραγωγικής” που έχει γίνει χιλιομασημένη καραμέλα χωρίς αντίκρισμα, ακόμη και ... υπουργείο) ανασυγκρότησης. Αλλά η αρετή και η τόλμη που προϋποθέτει η ελευθερία μας, παραμένουν ζητούμενα τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αντιπολίτευση.