Ποιόν τιμωρεί η Ιστορία;

Η ουτοπία δεν έβγαινε ποτέ στο δρόμο 

(Πάνος Καπώνης, πυρήνες υετού)

Αναρωτιέμαι για το ποιός γράφει την  Ιστορία της Ελλάδας. Η κυβέρνηση, τα κόμματα, οι πολιτικές πλειοψηφίες, οι δυναμικές μειοψηφίες, η συγκυρία, η επιστήμη και η τεχνολογία, οι μεγαλοφυείς, ο πολιτισμός, ο [πάντοτε απροσδιόριστος κι αόρατος] εξωτερικός “παράγοντας” ή μήπως η βία, ως διαχρονική μαμή της;

Μερικοί ταυτίζουν το [πολλάκις] σκληρό πρόσωπο της Ιστορίας με τις ιδεοληπτικές φαντασιώσεις τους για το ρόλο τους. Άλλοι

πιστεύουν ότι η θρησκεία [ίσως και ο ίδιος ο Θεός] παρεμβαίνουν πάντοτε  υπέρ της διάσωσης του περιούσιου λαού, συγχωρώντας σφάλματα και παρεκκλίσεις.

Ορισμένοι υποστηρίζουν έναν ιδιόρρυθμο ‘’κυνικό ιδεαλισμό’’, μέσω του οποίου συμψηφίζουν τις προσωπικές ενοχές με τα λάθη της εξουσίας. Μολονότι δεν αναγνωρίζεται κάποιο “δικαίωμα στην ατιμία” [Ντοστογιέφσκι, Δαιμονισμένοι] και μολονότι η υποχρέωση της ντροπής θα έπρεπε να είναι ηθική σημαία των πολιτικών, οι εκάστοτε κυβερνώντες προτιμούν να “λιπαίνουν” την Ιστορία άλλοτε με ψέμα κι άλλοτε με αίμα.

Τα ψευδο-οράματα και οι δολοφονίες χαρακτήρων καλούνται να ξεγελάσουν το χρόνο και να κρύψουν το φόβο της αποκάλυψης. Αντί να επιλέξουν τη γλώσσα της ειλικρίνειας και τη στάση της εντιμότητας επιχειρούν να καταγραφούν ως εκπρόσωποι του ιστορικού προτσές [sic]. Κάτι σαν πεπρωμένο δικαίωσης πασών των γενεών.

Η Ιστορία“είναι πανούργα”, επισημαίνει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς κι έτσι εκείνοι που δηλώνουν αφελώς ότι σήμερα βρίσκονται στη σωστή πλευρά της πολύ γρήγορα ίσως ν’αναγκαστούν να ομολογήσουν ότι έπεσαν έξω [ιδίως αν τα γεγονότα τους έχουν πετάξει εκτός πολιτικού κάδρου].

Επειδή έχει υπογραμμιστεί ότι ‘’η Ιστορία πάντα κόβει τα κεφάλια των προφητικών προβλέψεων’’οι πάσης φύσεως και προέλευσης μάντεις καλά θα κάνουν να προσέχουν τι λένε και τι υπόσχονται σ’ένα λαό, ο οποίος συχνά λειτουργεί και σαν όχλος απέναντι στους παραμυθατζήδες.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕΤο ΠΑΣΟΚ µπορεί να κοντράρει τον ΣΥΡΙΖΑ;Η νέα μεγάλη ιδέα του ελληνισμού