Ούτε Τραμπ, ούτε Νετανιάχου, ούτε Χαμενεΐ

Από το Ινστιτούτο Αμερικανικών Επιχειρήσεων, ο Yuval Levin, σε άρθρο του στους Times της Νέας Υόρκης, το πρωί της επόμενης ημέρας των τελευταίων αμερικανικών εκλογών  έγραφε: Ούτε ο Μπάιντεν, ούτε ο Τραμπ! Κανένας από τους δυο  δεν πρόκειται να λύσει τα  μεγάλα προβλήματα μας! Γιατί  νοσούν οι θεσμοί και γιατί κανένας πρόεδρος δεν θα μας κάνει καλύτερους γονείς, δασκάλους, φοιτητές, εμπόρους, γιατρούς εργαζόμενους ή εργοδότες. Καθένας από εμάς ξεχωριστά έχει την ευθύνη !»

Και καλύτερους πολιτικούς ή και…καλύτερους δημοσιογράφους ,

Με αυτό , που έγραφα τότε,  θυμήθηκα και τον ποιητή Μιχάλη Κατσαρό, που στο ίδιο Ζήτημα έδωσε το στίγμα της δικής του θέσης, με το  περίφημο ποίημα του:

«Αντισταθείτε πάλι σ᾿ όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι, στον πρόεδρο του Εφετείου. Αντισταθείτε
στις μουσικές , τα τούμπανα και τις παράτες,
σ᾿ όλα τ᾿ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε,
πίνουν καφέδες σύνεδροι , συμβουλατόροι.
Αντισταθείτε ….στις κολακείες ,τις ευχές  τις τόσες υποκλίσεις
από  γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων,στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία ,στα εργοστάσια πολεμικών υλών
….ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.
Τότε, μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.»

Αντισταθείτε στην Εξουσία χωρίς Κανόνες, σε ηγέτες που προσβάλουν την ψήφο σας ή και τον Θεό, που πιστεύετε.

Όταν το έγραφε ο Κατσαρός,  κέρβεροι στα σβέρκο του πλανήτη είχαν εγκατασταθεί  ο  απάνθρωπος καπιταλισμός και ο λεγόμενος υπαρκτός σοσιαλισμός. Βλέπετε  ο 20ος  αιώνας ξεκίνησε με την   Επανάσταση και τη Βιομηχανική επανάσταση και  εξέπνευσε με την εργασιακή δουλεία και την επανάσταση του Διαδικτύου…  Στο πρώτο τέταρτο  του 21ου αιώνα, όμως, φαντάζει πιο ποιητική η ρεαλιστική πρόταση  του Αμερικανού δημοσιογράφου και πιο λογικός ο  μαχητικός οίστρος του Έλληνα ποιητή.

Με ένα μυστήριο τρόπο, πάντως φθάνουν και οι δύο ,από  διαφορετικούς δρόμους  - ο ένας από τα αστέρια πια και ο άλλος από τη Νέα Υόρκη-  να συμφωνούν σε ένα πράγμα: «Εν αρχή ην  ο Άνθρωπος και αυτός πάντων χρημάτων Μέτρον  εστί.».

Ο Άνθρωπος, που είναι ελεύθερος να πράξει κατά βούληση και συνείδηση και που θα πρέπει καθημερινά να αναρωτιέται. Είτε σαν  γονιός, είτε σαν δάσκαλος, σαν παπάς ή σαν πιστός, σαν γιατρός ή σαν ασθενής, ως  εργαζόμενος, ή ως εργοδότης, σαν δικαστής  ή  σαν δικηγόρος. Σαν δημοσιογράφος και σαν πολιτικός, φυσικά! Και ιδίως, ως επικεφαλής στη διακυβέρνηση μιας χώρας, που κρατά στα χέρια του τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων. Να αναρωτιέται για την ικανότητα του να σχετίζεται σωστά  με τον διπλανό του είτε αυτός είναι ο γιος του είτε το σύνορο μιας χώρας!

Σκέφτονται, άραγε πότε, έτσι οι Τράμπ , Νετανιάχου , Χαμενεΐ του κόσμου τούτου; Αυτά τα  ανθρωπόμορφα θηρία σκέφτονται όταν μένουν μόνοι στο σκοτάδι της νύχτας στο δωμάτιο τους: Ποι έρεξα,ποι παρέβην,  τι μοι δέον ουκ ετελέσθη; Και, πως, αυτό που έχω αναλάβει ως ευθύνη, θα πράξω ώστε να γίνει σωστά; Για τη χώρα μου, για το Δίκαιο και για τα παιδιά όλου του κόσμου; Η, μήπως, σκέφτονται και απεργάζονται το επόμενο χτύπημα και το σκήπτρο της Εξουσίας;

Όλοι εμείς που παρακολουθούμε ξέπνοοι  μια ακόμη θανατηφόρα δόση Εξουσίας να επιβάλλεται βίαια στη ζωή μας, με όπλα να υπερίπτανται «πάνω από τα κεφαλάκια  ημών», έχουμε τρόπο να αντιδράσουμε;

Δεν αρκεί ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη ή ένα όπλο στο χέρι για να υπερασπιστούμε τις ζωές μας και τις πατρίδες μας από τον φόβο που καίει τα σωθικά των άπληστων ηγετών. Φόβο απώλειας της Εξουσίας…. Με  μικρά καθημερινά ΟΧΙ μας μπορούμε να αντισταθούμε στον συνεχιζόμενο κατήφορο της ζωής του καθένα μας  χωριστά. Κι ίσως, έτσι, καταφέρουμε να προστατευτούμε ή και να αλλάξουμε  τις αήθεις χειριστικές δολοπλοκίες πολιτικών και τις κυρίαρχες πολιτικές  διαχωρισμού του πολίτη από το Κράτος. Της καταστροφής της  αληθινής ζωής από τη ζωή  της δουλείας   των πολλών για χάρη του άκρατου πλουτισμού των λίγων! 

Ούτε ο bigdealerεπιχειρηματίας  Τραμπ, ούτε ο ευπρεπής αστός Μπάιντεν είναι σε θέση να αλλάξουν  την αμερικανική κοινωνία και πολύ περισσότερο να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου τούτου στο 21ο αιώνα.

Αντίθετα, τα θλιβερά και επικίνδυνα γεγονότα από τον Σεπτέμβριο του 2024 στο Ισραήλ, μέχρι τα ξημερώματα της Δευτέρας, με το τρομοκρατικό χτύπημα στην ελληνοορθόδοξη εκκλησία της Δαμασκού δείχνουν ότι η Διεθνής Τάξη έχει για μια ακόμη φορά διασαλευτεί.

Το παιχνίδι παίζεται πια χωρίς Κανόνες. Συντάγματα, Εθνικές αντιπροσωπείες, Κογκρέσο , Ευρωβουλή, Κοινοβούλια, ΟΗΕ, ισοπεδώνονται μπροστά στην δύναμη του Τροχού της Εξουσίας , που γυρίζει ξανά αλέθοντας ανθρώπινες σάρκες.

Το  Διεθνές Δίκαιο είναι γράμμα κενό. Όπως κενή περιεχομένου αποδείχτηκε η από το 1984 Πρωτοβουλία των Έξι  για έναν αποπυρηνικοποιημένο  πλανήτη.

Ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου σκοτώνει παιδιά στη Γάζα χωρίς να δίνει καμία σημασία στον ΟΗΕ και κηρύσσει πόλεμο με το Ιράν χωρίς να προκληθεί .

Ο Ντόναλντ Τραμπ  κατεβάζει την εθνοφρουρά και τους πεζοναύτες στο LA και βάζει την Αμερική στον πόλεμο Ισραήλ - Ιράν χωρίς την άδεια του Κογκρέσου.

Ο Αγιατολάχ Χαμενεΐ απειλεί θεούς και δαίμονες φανατίζοντας και οπλίζοντας το χέρι Ισλαμιστών τρομοκρατών που ξεκινούν Τζιχάντ στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και στον κόσμο ολόκληρο.

Κι εκεί ψηλά στον ουρανό γελάνε και τα μουστάκια του Χίτλερ και σηκώνουν απελπισμένοι τα χέρια ψηλά , ο Τσώρτσιλ, ο Στάλιν και ο Ρούζβελτ….Σε μια γωνιά σίγουρα θα δακρύζουν μετανιωμένοι ο Αϊνστάιν και ο Οπενχάιμερ. Εβραίοι και οι δύο.

’Όμως, εδώ  δεν μας έφερε  η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι!

Εμείς οι ίδιοι, ως κοινωνίες που  πάτησαν στο φεγγάρι χωρίς να μάθουν να σχετίζονται σωστά  και να συνεργάζονται ηθικά, εμείς, μας φέραμε ως εδώ….

Εδώ φτάσαμε τώρα.

Εδώ που « τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης», όπως έγραψε ο Γιώργος Σεφέρης . Μπροστά μας όλα αλλάζουν και αναδύεται ένας νέος κόσμος. Άγνωστος. Επικίνδυνος.

Ο κόσμος της Ενέργειας που εκλείπει, των ιών που μας απειλούν,  του Διαστήματος   στο οποίο ανήκουμε σαν απειροελάχιστη κουκίδα μέσα στο σμάρι των γαλαξιών. Και ο κόσμος των ηγετών, που στη ζυγαριά τους βάζουν, από  τη μία την εξουσία τους κι από την άλλη την ανθρωπότητα.

Κι επιμένουν με κάθε μέσο και κάθε κόστος ή πλάστιγγα να γείρει προς αυτούς! 

Είμαστε, δηλαδή, στο Έλεος της Φύσης και τέτοιων ανθρώπων.  Ο μεγάλος μύστης του Λόγου, ο  Γιώργος Χειμωνάς ,είχε  βάλει την μια από τις κόρες του Κήρυκα στους «Χτίστες» του να λέει: « Καμία πράξη δεν εμπιστεύτηκε ο Κόσμος στους ανθρώπους.» Γιατί είναι αλήθεια, ότι το Γαλαξιακό Σύμπαν της Φύσης, που άλλοι λέμε Θεό και άλλοι λένε  Άγνωστο, έπλασε τον άνθρωπο σαν μέρος του Όλου και όχι ως  Πλάστη. Γι αυτό και εύκολα καταστρέφεται ή αυτοκαταστρέφεται. 

Κι αν αυτά είναι μικρά  γράμματα για μεγάλους σαν τους Τραμπ και Νετανιάχου, αλλά  και άλλους, που θεωρούν τον πλανήτη κτήμα τους εμείς οι πολίτες  δεν πρέπει να  αγνοήσουμε κείμενα σαν αυτά των Times, ποίηση σαν αυτή του Κατσαρού και σοφία σαν του Χειμωνά!   

Η αλλαγή στις ζωές των ανθρώπων δεν μπορεί να εξαρτάται από ιταμές ή και άφρονες πολιτικές  ηγετών, αλλά από την  Δημοκρατία, την Ελευθερία και την ατομική ευθύνη μας , όχι μόνο  απέναντι στη δική μας ζωή, αλλά απέναντι στις ζωές και των άλλων. Είναι πλέον αδήριτη η ανάγκη για μια  νέα αντίληψη ζωής, που αναδύεται και πρέπει να υπερασπιστούμε. Αυτή της σχεσιακής υπευθυνότητας (relational responsibility) Την ευθύνη καθενός μας για τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε με τους άλλους.  Είτε αυτοί είναι τα παιδιά μας, είτε οι μαθητές μας, γονείς μας εργαζόμενοι μας ή εργοδότες μας, ασθενείς μας, πελάτες μας  ή ….ψηφοφόροι μας!  Γείτονες ή γειτονικές χώρες!  

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Ντόναλντ, ο Μπίμπι και ο εκπρόσωπος του Μωάμεθ  κάνουν πόλεμο με νύφες και μ’ αγγόνια.

 Αντε και με κάτι τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους, βόμβες και δρόνους, μετρώντας πόσοι πύραυλοι και πόσες βόμβες τους έχουν απομείνει.

Σ ένα παράλληλο …Σύμπαν :

Οι Βρυξέλλες στέκονται παγωμένες ως ευρωπαϊκή στήλη άλατος με την Ούρσουλα στον ρόλο της γυναίκας του Λωτ.

Ο Βλαδίμηρος από τη ρωσική στέπα  κλείνει το μάτι πονηρά στον Τούρκο λύκο απέναντι μας, θερίζοντας κορμιά στην Ουκρανία του κωμικού Βολοντιμίρ.

Ο κινέζος Λι  σταυρώνει τα χέρια υπομονετικά σαν άλλος Βούδας, περιμένοντας τη σειρά του.

Ο Αρχιστρατάρχης  της Βόρειας Κορέας, Κιμ αναθαρρεύει και παίζει τρίλιζα με τις ατομικές βόμβες του.

Ο Ινδός εθνικιστής Ναρέντρα ετοιμάζεται να κάψει χήρες πολέμου σε ινδουιστικές νεκρικές πυρές.

Ο Μανώλης από το Παρίσι τρώει συζυγικά χαστούκια.

Ο Βρετανός  sir Κιρ  ή  Τόρις με τα κόκκινα, ζητάει visa από ευρωπαίους πολίτες.

Ο Γερμανός Φρειδερίκος ίσα που καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του.

 Η Ιταλίδα εθνικοσοσιαλίστρια Τζόρτζια… Πεπόνι από πυρηνικά ξέρει μόνο την «πυρηνική οικογένεια».

Ο Ιάπωνας Ναρουχίτο μετράει πληγές από το ουράνιο του 1945 και ως Ουράνιος Κυρίαρχος  αρκείται  στο θρόνο των Χρυσανθέμων και την Toyota.

Ο Μπέντζαμιν, που δεν έχει το Θεό του, λυπάται γιατί αναβλήθηκε ο γάμος του γιού του.

Ο αμερικανός cowboy Δονάλτιος  ξερογλύφεται  πάνω στα σχέδια του Palestini grand resort.

 Ο δικός μας ο Κυριάκος προβάρει κείμενο σε νέο διάγγελμα, για να πείσει τους Έλληνες  με ψέματα ότι είναι αθώος του αίματος.

Στο μεταξύ ο Θάνατος παραμονεύει στη Μέση Ανατολή τρίβοντας πάλι τα χέρια του. Κι εγώ σκέφτομαι και γράφοντας, σιγοσφυρίζω το γνωστό :

«Μια είναι η ουσία.Δεν υπάρχει Αθανασία.

Να ήσουνα Θεέ μου πότης, να σωθεί η ανθρωπότης.»

Ειλικρινά, πάντως, δεν με νοιάζει ποιος  θα κερδίσει τις επόμενες ελληνικές ή αμερικανικές ή ευρωπαϊκές εκλογές.

Δεν με νοιάζει,  όσο ένας  Αμερικανός πεζοναύτης χτυπάει Μεξικανό μετανάστη στο Λος Αντζελες, ένας Γάλλος αστυφύλακας  συλλαμβάνει νεαρό διαδηλωτή στο Παρίσι, ένας Έλληνας υπουργός «σκοτώνει» 57 ψυχές σ’ ένα τραίνο,  ένας Ισραηλινός στρατιώτης πυροβολεί ένα  παιδί στην Παλαιστίνη κι ένας Άραβας τρομοκράτης δολοφονεί χριστιανούς μέσα σε εκκλησία!

Δυστυχώς κανένας Θεός, Γιεχβά, Μωάμεθ, Βούδας, Λάο Τσε ή Χριστός δεν πίνει τσίπουρο, να ρίξει μια να τους κάψει, πριν μας κάψουν...

*

 Ελένη Σπανοπούλου - Δημοσιογράφος ΕΣΗΕΑ, τ.Πρόεδρος ΕΔΟΕΑΠ