«Ο δρόμος είναι δύσκολος και πολλές φορές σε κάνει να λυγίσεις»: Μητέρα παιδιού με αυτισμό μιλά στη HuffPost Greece

Ο Δημήτρης και η Βιργινία Ζαχαριά είχαν όλα τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής και συνηθισμένης οικογένειας. Δύο νέοι άνθρωποι, με σταθερά επαγγέλματα, πολλές κοινωνικές επαφές, διάθεση για ζωή και με όλες τις προϋποθέσεις για μία δημιουργική και χαρούμενη πορεία μέχρι που ξαφνικά κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη πρόκληση, μία κατάσταση για την οποία ήταν απροετοίμαστοι να την διαχειριστούν. Η πρώτη τους κόρη, η εννιάχρονη πλέον Μάντη, διαγνώστηκε με αυτισμό.

Τα πρώτα σημάδια
Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης της πρώτης μας κόρης, όλες οι εξετάσεις ήταν φυσιολογικές, στον τοκετό δεν παρουσιάστηκε κανένα πρόβλημα και όταν γεννήθηκε η Μάντη, εννέα χρόνια πριν, έδειχνε σαν ένα απόλυτα υγιές μωρό. Τους πρώτους μήνες της ζωής της, δε φαινόταν να υπάρχει κάποιο πρόβλημα με την εξέλιξη της. Αυτό το οποίο ίσως έπρεπε τότε να εκτιμήσουμε διαφορετικά, είναι ότι έδινε την εντύπωση ενός «τεμπέλικου» παιδιού και αργησε περίπου 1-2 μήνες σε σχέση με το σύνηθες να στηρίξει το κεφάλι της καθώς και να καθίσει. Υποσυνείδητοι φόβοι και ερωτήματα άρχισαν να μας κυριεύουν, όταν αργότερα άλλα παιδιά, ίδιας ηλικίας με τη Μάντη, φιλικών μας οικογενειών, είχαν αρχίσει ήδη να μιλάνε και να περπατάνε, ενώ το παιδί μας έβγαζε μόνο άναρθρους ήχους, μπουσουλούσε και δεν είχε ιδιαίτερη επικοινωνία μαζί μας. Δηλαδή, δεν γυρνούσε όταν την φωνάζαμε και δεν ερχόταν να ζητήσει ό,τι ήθελε.

Καθώς περνούσε ο καιρός και όσο δε βλέπαμε καμία σημαντική εξέλιξη, οι φόβοι μας μεγάλωναν και πήραμε την απόφαση να επισκεφτούμε τον πρώτο παιδονευρολόγο, ο οποίος διέγνωσε ότι πρόκειται για καλοήθη βρεφική υποτονία, δηλαδή, κάτι όχι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Έχοντας υπόψη αυτή τη διάγνωση και περιμένοντας να γεννηθεί και το δεύτερο κοριτσάκι μας, η Αλεξάνδρα, παραμείναμε για λίγο καιρό ακόμη εφησυχασμένοι.

Λίγο πριν η Μάντη κλείσει τα 2 της έτη και μερικές ημέρες πριν γεννηθεί η αδερφή της, εντελώς ξαφνικά σηκώθηκε και έκανε τα πρώτα της βήματα! Η χαρά και η συγκίνηση στο σπίτι μας ήταν μεγάλη! Νομίζαμε ότι όλα τελείωσαν αλλά το πρόβλημα στην ομιλία και την επικοινωνία παρέμενε…

Η Διάγνωση
Μετά από πολλές αναζητήσεις καταλήξαμε να επισκεφτούμε Αναπτυξιολόγο, μία ειδικότητα που έως τότε δεν γνωρίζαμε καν ότι υπάρχει. Η διάγνωση ήταν γενικευμένη ψυχοκινητική καθυστέρηση. Βέβαια, φεύγοντας από το ιατρείο, η άρνηση του να αποδεχτούμε την κατάσταση μας έκανε να αμφισβητήσουμε τόσο την ειδικότητα της ιατρού, όσο τη γνωμάτευσή της.
Έχοντας την ανάγκη για μια ευνοϊκή διάγνωση, που θα μας απαλλάξει από τους φόβους απευθυνθήκαμε λίγο αργότερα, σε μία ομάδα διακεκριμένων γιατρών. Η τελική διάγνωσή τους ήταν και αυτή που γύρισε τη σελίδα στη ζωή μας «Διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή συνδρομικού τύπου, με αυτιστική συμπεριφορά, νοητική ανεπάρκεια (δείκτης νοημοσύνης