Ο άνθρωπος “Πνευματοφόρο Νήπιο”

Reggio Emilia - The icon of Pentecost scene on the iconostas in church Chiesa di San Giorgio in Reggio Emilia from 20 cent.

«Όταν έφθασε ή μέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι οι πιστοί μαζί στο ίδιο μέρος. Και ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό βοή, πού έμοιαζε σαν να φυσά δυνατός άνεμος, και γέμισε το σπίτι πού κάθονταν. Και παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς να διαμοιράζονται σ′ αυτούς και να κάθεται από μια στον καθένα και όλοι γέμισαν από Πνεύμα Άγιο» (Πράξ. 2,1-4).

Να που και η θρησκεία μας συναντά σε πολλά σημεία τον αρχαίο μύθο όταν θέλει να αποδώσει με παραστατικό και κατανοητό τρόπο την πνευματική ωρίμαση του ”μικρού και θνητού” ανθρώπου. Όπως ο Προμηθέας έκλεψε τη Φωτιά ”έντεχνον σοφίαν” από τους θεούς και την έδωσε στον άνθρωπο, έτσι και ο Θεός-Ιησούς δώρισε τη σοφία στους Μαθητές για να διδάξουν το κήρυγμά του σε όλη την οικουμένη. Κι αυτή η σοφία-πνευματική ωρίμαση επιτεύχθηκε με το δώρο της γλώσσας, στο βαθμό που όλοι γνωρίζουμε πως η ″Η Γλώσσα είναι το όχημα της Σκέψης” και πως ”Σκεπτόμαστε με Λέξεις και εκφράζουμε τη Σκέψη μας με Λέξεις”.

Να, λοιπόν, που η Πεντηκοστή δεν είναι μόνον η γιορτή του τρίτου μέλους της Τριαδικής Θεότητας, του Αγίου Πνεύματος, αλλά και ένας ύμνος της Γλώσσας-Λέξης (γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς).

“…και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός, εκάθισέ τε εφ΄ ένα έκαστον αυτών…” (και παρουσιάσθησαν σε αυτούς γλώσσες σαν από  φλόγες πυρός, να διαμοιράζονται. Και στον καθένα από αυτούς εκάθισε από μία γλώσσα)

Έτσι, λοιπόν, ο άνθρωπος από Nήπιο (αυτός που δεν έχει έπος = γλώσσα = σκέψη) καθίσταται με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος ”Πνευματοφόρο ον” και προσπαθεί εδώ και αιώνες να υπερβεί την νηπιακή του κατάσταση και να πετύχει τη θέωσή του.

Πώς μπορεί η παρένθεση (Νήπιο Πνευματοφόρο)  να χωρέσει, χωρίς να εκθέσει τη δύναμη του Πνεύματος και την Πνευματικότητα του ανθρώπου, αυτό το οξύμωρο της Φύσης της ανθρώπινης ύπαρξης; Πώς Μπορεί ο “άνθρωπος – νήπιο” μπροστά στην αιωνιότητα και την πανσοφία του Θεού να δεχτεί και να αναδείξει - μεταπλάσσει σε δημιουργικό έργο  τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος;

O Ύμνος της Πεντηκοστής με αφορμή την αποστολή του Αγίου Πνεύματος στους Μαθητές του Ιησού αναφέρει επιγραμματικά για τη δύναμή του:      

“και επλήσθησαν άπαντες του Αγίου Πνεύματος και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις” (και γέμισαν όλοι από Πνεύμα  Άγιον και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες  καθώς το Πνεύμα το Άγιον τους φώτιζε και τους έδινε τη δύναμη να μιλούν)

*ΝΗΠΙΟ < ΝΗ+Έπος= Αυτός που δεν μπορεί ή δεν γνωρίζει να μιλά, αυτός που δεν έχει Λόγο. Το “νη” είναι ομηρικό αρνητικό μόριο. Χωρίς, άνευ, όχι, δεν… Πχ: Νηνεμία, Νηπενθή, Νηκερδής // Το “Έπος”= Λόγος-Μιλιά-Λέξη λόγος/ δημόσιος λόγος πηγάζει από το “είπον”= Λέγω… Από εκεί και τα: Νηπιαγωγός, επικός, έπη, εποποιία, αμετροέπεια, καλλιεπής, ασυνεπής, αβροεπής, ορθοέπεια, ηδυέπεια…”, Έπεα Πτερόεντα”, “Αμ΄ έπος, αμ΄ έργον”.

Αυτές τις υπόγειες σημασιολογικές και νοηματικές διαδρομές των Λέξεων και της Γλώσσας μας οφείλουμε να ανακαλύψουμε για να μπορέσουμε να πραγματώσουμε τη θέωσή μας, όχι ως μία πράξη-έκφραση του ανθρώπινου ναρκισσισμού, αλλά ως μία προσπάθεια να ξεπεράσουμε τον άνθρωπο και να απλωθούμε στις ατραπούς του Πνευματικού Σύμπαντος.

Σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι υποχρεωτικό να γίνουμε η καρικατούρα του νιτσεϊκού Υπερανθρώπου, ούτε το ομοίωμα της Τεχνητής Νοημοσύνης, του Homo Digitalis. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος δικαιώνεται ως θεϊκό δημιούργημα στο βαθμό που παραμένει απλός και ανθρώπινος, αυθεντικός και μοναδικός, διεκδικώντας ταυτόχρονα το ανώτερο.

“Όσο πιο ψηλά πετάμε, τόσο πιο μικροί φαινόμαστε σ΄ αυτούς που δεν μπορούν να πετάξουν” (Νίτσε).

Μπορεί ο άνθρωπος να είναι ένας μικρόκοσμος, όπως ρητά αναφέρει ο Δημόκριτος «Τω ανθρώπω μικρώ κόσμω όντι», ωστόσο είναι αυτός που «αναρθρών α όπωπε», όπως μας υπενθύμισε ο Πλάτωνας. Γι αυτό ας ακολουθήσουμε την προτροπή του Μενάνδρου που ζητά μετριοφροσύνη.

“Θνητός γεγονώς  άνθρωπε, μη φρόνει μέγα”

Keywords