Ο Αγαθούλης ή η ζωή συνεχίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο

Φωτογραφία αρχείου

Βιώνοντας τα τελευταία χρόνια μια συνεχή σειρά από δυσάρεστες καταστάσεις που συνέβησαν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπως την οικονομική κρίση, τους αγανακτισμένους, τα μνημόνια, το δημοψήφισμα, τις κυβερνητικές εναλλαγές, τις φυσικές καταστροφές, κυρίως τη καταιγίδα Daniel, που κατάστρεψε το θεσσαλικό κάμπο, τις καταστροφές από ανθρώπινη υπαιτιότητα (Μάνδρα, Μάτι, Τέμπη), αλλά και την ανεπάρκεια της Πολιτείας να αποκαταστήσει έγκαιρα τις ζημιές, τη πανδημία

με τις συνέπειες της, την ακρίβεια του κόστους ζωής, την έξαρση της εγκληματικότητας και την έλλειψη δημόσιας ασφάλειας, τις συνέπειες από τη λειτουργία των δύο μεγάλων ασθενών, της δημόσιας διοίκησης και της δικαιοσύνης, αρχίζω να νοιώθω, όχι μόνο εγώ αλλά πιστεύω και πολλοί συμπολίτες μας, που κάνουν υπομονή και περιμένουν με αισιοδοξία καλύτερες μέρες, σαν τον Αγαθούλη (Αγαθούλης ή Αισιοδοξία (γαλλ.: Candide ou l’optimisme) ), τον ήρωα του ομώνυμου σατιρικού μυθιστορήματος του Βολταίρου.

Ο Αγαθούλης δεχόταν όλες τις περιπέτειες του καρτερικά σαν φυσικό επακόλουθο και με αισιοδοξία για να βρει στο τέλος την ευτυχία στο πρόσωπο της Κυνεγόνδης. . Ο απαισιόδοξος Βολταίρος έγραψε το μυθιστόρημα για να σαρκάσει στο πρόσωπο του Αγαθούλη τον Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς και κυρίως το αισιόδοξο φιλοσοφικό του δόγμα ότι «ο κόσμος μας είναι ο καλύτερος από όσους μπορούσαν να υπάρξουν».

Φαίνεται ότι άσχετα με την μεταξύ των παραπάνω διάσταση απόψεων η εξελικτική πορεία της ιστορίας επιβεβαιώνει τον Λάιμπνιτς, γιατί σε κάθε στάση της με βάση τα δεδομένα της χρονικής στιγμής νομοτελειακά επιλέγεται η καλύτερη δυνατή (meilleurepossible) λύση με τα συν και πλην της, που η αξιολόγηση τους αποτελεί προσωπική υπόθεση καθενός και όχι όμως των πολιτικών, που βλέπουν τα πάντα με γνώμονα το πολιτικό κόστος ή όφελος.

Συνεπώς, εφόσον χωρίς πολιτική προκατάληψη κατανοήσουμε όλοι μας και κυρίως οι ασκούντες εξουσία τα πραγματικά αίτια των κατά αλληλουχία παραπάνω καταστάσεων και προσπαθήσουν να τα διορθώσουν και όχι μόνο τις μη ευχάριστες συνέπειες τους, που πολλές φορές προσπαθούν για λόγους πολιτικούς να απαλύνουν με παροχές, τότε σταδιακά και ανεπαίσθητα τα παθήματα θα μας γίνουν μαθήματα, όπως μας συνέβη και μερικές φορές, κατόπιν εορτής, ώστε νομοτελειακά θα επιλέγεται η καλύτερη κατά περίσταση δυνατή λύση.

Συνήθως μετά από κάθε δυσάρεστη στιγμή γίνεται μια ευρύτερη δημόσια συζήτηση σε κάθε πεδίο για τα αιτία, το ποιος φταίει, τις συνέπειες και ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν για να μην επαναληφθούν φυσικές καταστροφές και επιβλαβείς συνέπειες. Η αντιπολίτευση προκαλεί συζήτηση στη Βουλή που εξελίσσεται σε κοκορομαχία με προσωπικές επιθέσεις( argumentaadhominem) και συμψηφισμό καταστροφών, αντί να επισημάνουν τα αίτια και να προτείνουν μέτρα για να μην επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις και στο τέλος παραπέμπουν τα πάντα στη Δικαιοσύνη.

Συνήθως τίθεται το ψευδεπίγραφο δίλημμα φταίνε οι άνθρωποι ή οι δομές. Οι δομές όμως είναι δημιουργήματα ανθρώπων, επομένως η ευθύνη τούς βαρύνει, γιατί δεν τις εκσυγχρόνισαν, τις βελτίωσαν ή αντικατέστησαν ή δεν τόλμησαν να σπάσουν αυγά και σε κάθε περίπτωση δεν τις ενεργοποίησαν αμέσως, όπως γίνεται σε ακραίες περιπτώσεις με την αποτελεσματική χρησιμοποίηση του στρατού, ο οποίος αποδείχθηκε θεσμός άξιος εμπιστοσύνης σε αντίθεση με άλλους θεσμούς που δεν λειτουργούν ικανοποιητικά(επιεικώς).

Οι ισχυρισμοί των πολιτικών όπως μελετάμε μέτρα, δεν προφθάσαμε να βελτιώσουμε τις δομές ή φταίνε οι προηγούμενοι, αποτελούν συνήθεις πολιτικές δικαιολογίες, αλλά για να μην είμαστε άδικοι η παρούσα κυβέρνηση τουλάχιστον έχει προχωρήσει στο ψηφιακό μετασχηματισμό του κράτους και έχει κάνει συγκρατημένα βήματα για την αποκατάσταση της ποινικής δικαιοσύνης

Επίσης είναι γεγονός ότι όλοι έχομε συνηθίσει να ζούμε σε συνθήκες κανονικότητας, όπως έχει διαμορφωθεί με όλα τα καθημερινά προβλήματα και αναμένομε τη λύση των προβλημάτων μόνο από το κράτος και τους ΟΤΑ χωρίς δικιά μας πρόβλεψη, αυτό όμως δεν μας απαλλάσσει των ευθυνών .

Σαφώς πολλά διαρθρωτικά προβλήματα θα επιλυθούν με την ανασυγκρότηση του κράτους σε σύγχρονο και λειτουργικό, που είναι το ζητούμενο, αλλά η προσπάθεια ακόμα και η υλοποίηση νομοθετημένων δομών, συναντά την αντίδραση συστημάτων εξουσίας ή όπως λέγαμε παλιά του κατεστημένου ή του «βαθέως κράτους» με τη σημερινή ονομασία, όπως διαμορφώνεται σύμφωνα με τις πολιτικές εξελίξεις και που πολλές φορές συμβάλλει στη διαμόρφωση τους. Συνεπώς εφόσον πρόκειται περί πολιτικού ζητήματος αποτελεί ευθύνη όλων μας.

Υ.Γ. Επικαλούμαι παλιούς διανοητές όχι για να επιδείξω ευρυμάθεια, αλλά για να υπενθυμίσω την συμβουλή τους στην δημιουργία του ευρωπαϊκού πνεύματος και πολιτισμού, που κατά κάποιο τρόπο μετέχουμε.

Λέανδρος Τ. Ρακιντζής, Αρεοπαγίτης ε.τ.

Related...Υπάρχει πάτος του βαρελιού ή τα δημόσια οικονομικά είναι βαρέλι δίχως πάτο;