Μετά το 2021 τι;

Η 200η επέτειος της Επανάστασης του 1821 ήταν και είναι μια ευκαιρία για την Ελλάδα να επαναβεβαιώσει την ανοδική πορεία της ήπιας ισχύος της και να τονώσει την επανεκκίνηση του brand της, το οποίο είναι αλήθεια ότι στο «χρηματιστήριο» της εικόνας καταγράφει ιστορικά υψηλά.

Για φίλους, συμμάχους και εχθρούς η εικόνα μιας Ελλάδας-παρία ανήκει στο παρελθόν και μπορεί αυτό να φέρνει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση, είναι όμως μια ευχάριστη πραγματικότητα για το μέλλον της χώρας.

Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι

Στη Μικρασιατική Καταστροφή χύσαμε πολύ αίμα όταν δεν σταθμίσαμε σωστά τα συμφέροντα των συμμάχων, υπερεκτιμήσαμε τις δικές μας δυνατότητες και υποτιμήσαμε τον εχθρό. Οι κανόνες του παιχνιδιού αντιστράφηκαν και γράφτηκε ακόμη μια μελανή σελίδα στην ιστορία μας.

Μία από τις λίγες περιπτώσεις στην νεότερη ιστορία μας είναι η τωρινή, κατά την οποία ο Πρωθυπουργός ενεργεί μη λαμβάνοντας υπόψιν το πολιτικό κόστος.

Αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί αλλά όπως φαίνεται ο αγώνας για την επιβίωση της χώρας θα είναι ένας μαραθώνιος και δεν αρκεί η ώριμη σκέψη της ηγεσίας αλλά χρειάζεται σύνεση και αποφασιστικότητα από την πλευρά όλων.

Η χάραξη μιας Υψηλής Στρατηγικής η οποία θα προσδιορίζει όχι μόνο τα θέλω και τις φιλοδοξίες αλλά και τις «κόκκινες γραμμές» στην Ελλάδα και την Κύπρο, θα πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα της πορείας που θα χαράξει η χώρα με αφετηρία το 2021.

Η συνειδητοποίηση όλων ότι η ασφάλεια της χώρας είναι επιτακτική ανάγκη θα είναι το εναρκτήριο λάκτισμα. Άνθρωποι που επιζητούν να επιβουλευτούν τα σύνορα μας, δεν έρχονται στη χώρα για να λιάζονται και άνθρωποι που τα υπερασπίζονται πρέπει να εισπράττουν την εκτίμησή μας.

Το 2021 μπορεί να είναι η αρχή της δημιουργίας ενός πατριωτικού φρονήματος. Τα ιδεολογικά ζητήματα που ταλάνιζαν την ελληνική κοινωνία έχουν πια λυθεί από την ίδια την ιστορία.

Το δίλημμα δεξιά – αριστερά είναι πια τόσο σαθρό που όποιος προσπαθεί να το στηρίξει- από οποιαδήποτε πλευρά- ξεφεύγει από τα όρια της κοινής λογικής.

Το αφήγημα της παγκοσμιοποίησης, της αδελφοποίησης των λαών , της επικράτησης διακρατικών οργανισμών και της παρακμής του έθνους-κράτους έχει επίσης εκπέσει,

Η έλλειψη ρεαλιστικής προσέγγισης δεν πρέπει να αποβεί το δικό μας μοιραίο ιστορικό λάθος.

Η επιβίωση του δικού μας έθνους-κράτους περνά πρώτα μέσα από την ρεαλιστική μας ματιά στα πράγματα. Μέσα από μια εθνοκεντρική αντίληψη , η οποία πρέπει να θέσει την ασφάλεια στο επίκεντρό της.

Όταν απειλείσαι επανειλημμένα από μια Τουρκία στην οποία καθημερινά εκφράζονται ιαχές εθνικιστικής και μουσουλμανικής μισαλλοδοξίας, το να μιλάς για ένα Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του, είναι καθαρή αυτοκτονία και προάγγελος κακών.

Όταν εμείς δεν βγάζουμε την σημαία στο μπαλκόνι στη εθνική επέτειο και στην Τουρκία είναι αναρτημένη ακόμη και στα κουζινάκια που καθαρίζουν τα καλκάνια στην Πρίγκηπο, τότε είναι φανερό ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, εάν βέβαια πρόκειται να επιβιώσει το έθνος- κράτος μας, σε βάθος χρόνου.