Ιρλανδία: Ένα τριήμερο στο «σμαραγδένιο» νησί της Ευρώπης

Η Ιθάκη σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρὶς αυτὴν δεν θα ‘βγαινες στον δρόμο, αλλά δεν έχει να σου δώσει πια. Κι αν φτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.Κ.Π. Καβάφης

Μόνο όσοι έχουν ταξιδέψει έστω και μία φορά στην ζωή τους μπορούν πραγματικά να νιώσουν την αξία αυτού του αποσπάσματος του ποιήματος του Καβάφη. Τα ταξίδια, μπορούν να μας προσφέρουν εμπειρίες ζωής. Όσο περισσότερο ταξιδεύουμε τόσο περισσότερο θέλουμε και άλλο - νέα μέρη, νέες γεύσεις,

νέες γνωριμίες, νέες αναμνήσεις.

Έτσι και εγώ άρχισα να ταξιδεύω από τότε ήμουν μαθήτρια στο Λύκειο, κάνοντας το πρώτο μου ταξίδι στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Ρώμη. Ήταν η πρώτη μου επαφή με μια άλλη χώρα, με μια άλλη γλώσσα. Ένιωσα πως ταξίδεψα - έστω και λίγο - σε μια από τις σελίδες αυτών των μυθιστορημάτων που μιλούν για εξωτικούς τόπους που μόνο να φανταστούμε μπορούμε. Και εγώ πέρασα από την φαντασία στην πραγματικότητα.

Αλλά αυτή, είναι μια αφήγηση για μια άλλη φορά. Έχω ταξιδέψει σε αρκετά μέρη (δυστυχώς όχι σε όσα θα ήθελα) και το καθένα είχε κάτι διαφορετικό να μου προσφέρει.

Αυτή η ιστορία, είναι για την Ιρλανδία

Τον Νοέμβριο, πήρα δέκα μέρες άδεια από την δουλειά και έπρεπε να αποφασίσω που θα πάω. Αφενός, έπρεπε να επισκεφτώ μια ξαδέρφη μου που έκανε το μεταπτυχιακό της στην Ολλανδία, αφετέρου ήταν μια χώρα στην οποία είχα ήδη ταξιδέψει πριν λίγους μήνες, οπότε έπρεπε να βρω μια λύση στον προβληματισμό μου.

Σκέφτομαι, λοιπόν, δεν συνδυάζω και τα δύο; Μετά από αρκετές μέρες συζητήσεων με την ίδια καταλήξαμε να κλείσω εισιτήρια για Ουτρέχτη και παρέα με μια φίλη μας, να πάμε ένα τριήμερο στην Ιρλανδία.

Την Τρίτη 26 Νοεμβρίου, λοιπόν, αναχωρώ από το αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος για το αεροδρόμιο του Αϊντχόφεν, απ΄όπου με λεωφορείο φτάνεις στο κέντρο της πόλης και από εκεί με το τρένο ταξιδεύεις σε διαφορετικά μέρη της Ολλανδίας. Η δική μου στάση, ήταν η Ουτρέχτη.

Περνώντας 3 μέρες λοιπόν στα γραφικά σοκάκια της ατμοσφαιρικής πόλης και στο μεσαιωνικό κέντρο, το βράδυ της Πέμπτης, 28 Νοεμβρίου αναχωρήσαμε για Ιρλανδία.

Συγκεκριμένα στο Δουβλίνο.

Μια μικρή συμβουλή εδώ: Αν θέλετε να γλυτώσετε από μεγάλη ταλαιπωρία στο αεροδρόμιο, κάντε στον εαυτό σας μια χάρη και μην ταξιδέψετε με ταυτότητα, μόνο με διαβατήριο. Ούτε το δίπλωμα οδήγησης θα σας σώσει. Δεδομένου ότι η ελληνική ταυτότητα είναι χάρτινη, οι αστυνομικοί στον έλεγχο είναι αρκετά καχύποπτοι και θα σας τρελάνουν στις ερωτήσεις, πριν σας επιτρέψουν να περάσετε.

Γυρνώντας στην ιστορία μας λοιπόν, φτάνουμε στο Δουβλίνο αργά το βράδυ. Το αεροδρόμιο είναι αρκετά μεγάλο και θα σας πάρει λίγη ώρα να φτάσετε στην έξοδο. Εκεί υπάρχουν λεωφορεία για το κέντρο της πόλης, το οποίο απέχει μόλις μισή ώρα με 45 λεπτά από το αεροδρόμιο, αναλόγως που θέλετε να σταματήσετε.

Η γραμμή 700 του λεωφορείου σε αφήνει στη στάση O’Connell Bridge, που είναι σχετικά στο κέντρο, με το εισιτήριο να κοστίζει γύρω στα 7 ευρώ. Το σπίτι που είχαμε κλείσει μέσω της πλατφόρμας Airbnb, ήταν στην περιοχή Dublin 7, η οποία έμοιαζε φανταστική όταν ψάχναμε για σπίτι - μιας και ήταν πολύ κοντά στο κέντρο - είτε με το τραμ, είτε με τα πόδια. Που να ξέραμε τι μας περιμένει...(κρατήστε το αυτό, υπάρχει και συνέχεια).

Πήραμε λοιπόν το τραμ ή αλλιώς Luas όπως ονομάζεται εκεί (το οποίο είναι και το πιο βολικό και γρήγορο μέσο για να πάτε οπουδήποτε στην πόλη) και φτάσαμε στον προορισμό μας. Το Luas, το έχει μια πράσινη και μία κόκκινη γραμμή. Η πράσινη γραμμή ξεκινά από το St Stephen Green και καταλήγει στο Brides Glen, στα νότια της πόλης, ενώ η κόκκινη, περνάει από τις περιοχές του ανατολικού, αλλά και του βόρειου Δουβλίνου.

Μια δεύτερη συμβουλή εδώ: Στο Δουβλίνο κάνει κρύο. Αυτό το κρύο που σε κάνει να τρέμεις σαν το ψάρι και αρχίζεις να αναρωτιέσαι να ζει κανείς ή να μην ζει. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται μεταξύ 7 με -2 βαθμούς και εκτός κι αν έχετε ντυθεί αρκετά ζεστά ή περπατάτε όλη την ώρα, δεν θα αντέξετε για πολύ (και όχι δεν είμαι από τα άτομα που κρυώνει με το παραμικρό). Επίσης, βρέχει πολύ συχνά. Θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα να έχετε μαζί σας ομπρέλα, όλη την ημέρα, όλες τις ώρες.

Συνεχίζοντας, λοιπόν, την δραματική μας άφιξη στο «σμαραγδένιο» νησί, φτάνουμε στην περίφημη περιοχή, Dublin 7, που θύμιζε λίγο σκηνή βγαλμένη από ταινία θρίλερ ή από τον Χάρι Πότερ - είμαι ακόμα διχασμένη ανάμεσα στα δύο.

Κακός φωτισμός στους δρόμους, κανένας άνθρωπος τριγύρω και εμείς, ψαχνόμασταν να βρούμε το σπίτι, καθώς πουθενά δεν έγραφε ξεκάθαρα οδούς και αριθμούς. Να αναφέρω επίσης, ότι σε αρκετά σημεία είχε ταμπέλες που έγραφαν Rest In Peace (δεν θέλω να σκέφτομαι γιατί).

Για να μην τα πολυλογώ, εντοπίσαμε έναν κάτοικο της περιοχής που μας βοήθησε να βρούμε το σπίτι. Κουρασμένες και αρκετά ταλαιπωρημένες, η ώρα 12 τα μεσάνυχτα πλέον, νιώσαμε τεράστια ανακούφιση που επιτέλους θα ξεκουραζόμασταν.

Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια για εμάς.

Το δωμάτιο ήταν αρκετά μικρό για 3 άτομα, κάτι που δεν φαινόταν στις φωτογραφίες. Κανένα πρόβλημα εδώ. Όταν, όμως, ανακαλύπτεις τόνους σκόνης σε κάθε γωνία, αρχίζεις και ανησυχείς. Δεν υπήρχε κανένα μέρος αρκετά καθαρό, δεν υπήρχαν σεντόνια για να αλλάξουμε τα ήδη σκονισμένα, ούτε και πετσέτες μπάνιου. Μια τραγωδία.

View this post on Instagram

A post shared by Niall Waters (@niallwaters) on Jan 22, 2020 at 6:11am PST

Μια άλλη διευκρίνιση εδώ: Είναι η πρώτη φορά που έχω θέμα με σπίτι από Airbnb. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Ιρλανδία έχει ελάχιστα σπίτια διαθέσιμα μέσω της πλατφόρμας και γενικά είναι πολύ ακριβή σε αυτό το θέμα. Καλό θα ήταν να ψάξετε εγκαίρως για σπίτι ή να μείνετε σε Hostel. Μπορεί να μην σας φαίνεται η καλύτερη επιλογή, αλλά υπάρχουν πολλά Hostels που είναι αξιόλογα.

Αφού, λοιπόν, το πήραμε απόφαση ότι δεν θα νιώσουμε σαν στο σπίτι μας (το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στο ντουλάπι της κουζίνας είχε δεκάδες καθαριστικά, μάλλον ο ιδιοκτήτης περίμενε να καθαρίσουμε το σπίτι μόνες μας), κοιμηθήκαμε και πρωί - πρωί ορμήσαμε στους δρόμους να δούμε επιτέλους το Δουβλίνο.

Η Ιρλανδική πρωτεύουσα είναι η πόλη που θα ερωτευτείς

Το Δουβλίνο είναι μια μικρή παραδοσιακή πόλη με πολυπολιτισµικό χαρακτήρα. Είναι πολύ εύκολο να γυρίσετε την πόλη με τα πόδια και να θαυμάσετε την εκπληκτική αρχιτεκτονική της, τα πλακόστρωτα δρομάκια και τους ατέλειωτους δρόμους με μαγαζιά.

Καθώς ήταν τέλη Νοεμβρίου, τα μαγαζιά και οι περισσότεροι δρόμοι ήταν στολισμένοι και αυτό δημιουργούσε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Οι Ιρλανδοί είναι ένας χαρούμενος λαός, ως γνωστόν. Αλλά η πραγματικότητα ξεπερνάει την φήμη.

Από το μεσημέρι οι pubs είναι γεμάτες κόσμο που παρακολουθεί αγώνες και πίνει μέχρι τελικής πτώσεως την περίφημη μαύρη μπύρα Guinness, ενώ ταυτόχρονα μέσα σε αυτήν την οχλοβοή ακούγεται η περίφημη ιρλανδική μουσική.

Για τους Έλληνες, η Ιρλανδία είναι η χαρά της ζωής View this post on Instagram

A post shared by Beer Lover | Reviews