Ήρεμα νερά και υγροί τάφοι

Εδώ και καιρό βλέπουμε πώς η κατάρρευση του μέχρι πρότινος συστήματος διεθνούς ασφαλείας φτάνει πια και σε μας. Συγκρούσεις που θεωρούσαμε μακρινές εξαπλώνονται δίπλα μας, αντιπαλότητες μέχρι τώρα σοβούσες εκδηλώνονται με ένταση, τόση που δεν επιτρέπουν πια εθελοτυφλίες.

Το μόνο που δε μπορούμε να πούμε είναι ότι αιφνιδιαστήκαμε. Η Τουρκία, συνεπής όπως πάντα στην πολιτική της, επί δεκαετίες μας λέει τί θέλει, προχωρά με αργά βήματα, αλλά προχωρά, και περιμένει την ευκαιρία για το επόμενο. Για να περιοριστούμε στα πρόσφατα χρόνια, η μισή Κύπρος και τα Ίμια είναι σημεία υποχώρησης του Ελληνισμού, ενώ ο περιορισμός μας στα 6νμ χωρικών υδάτων, η μη οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο, η μη εκμετάλλευση της υφαλοκρηπίδας μας, αποτελούν σημεία αποφυγής άσκησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Αυτά που συμβαίνουν στο Αιγαίο τους τελευταίους μήνες, συνιστούν άτακτη υποχώρηση της Ελλάδας στην άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Σε μια συγκυρία όπου υπάρχει διεθνής σύμπραξη για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και συμβατικές δεσμεύσεις της χώρας, η αντίδραση της Τουρκίας στις θαλάσσιες έρευνες και η φημολογούμενη λήψη άδειας από αυτήν για τη συνέχισή τους, υποχρέωσε την Ελλάδα σε άτακτη υποχώρηση και την εξέθεσε στη διεθνή κοινότητα και στους εταίρους της στο συγκεκριμένο έργο.

Είχε προηγηθεί η αναδίπλωση ως προς τα θαλάσσια πάρκα, όπου η Ελλάδα έχει καταδικαστεί από την ΕΕ για τη μη οριοθέτησή τους, όπου η χώρα έφτασε στον έσχατο εξευτελισμό να επικαλείται την Τουρκική αντίδραση για την απραξία της, δίχως να θεωρείται αυτό σοβαρός λόγος από την ΕΕ.

Στην περίπτωση του καλωδίου τα πράγματα χειροτερεύουν. Πλέον η Τουρκία, με απειλή βίας, αποτρέπει τη διαχρονικά φοβική εξωτερική πολιτική μας να πραγματώσει έργο που καθιστά την πατρίδα μας κόμβο ενεργειακό, που προφέρει μια εναλλακτική διαδρομή ενέργειας αφήνοντας την Τουρκία εκτός.

Την ίδια στιγμή το πολιτικό προσωπικό της χώρας βρίσκεται σε πλήρη αφασία· ο αρμόδιος υπουργός είναι αυτός που επιθυμεί να αποφύγει εντάσεις με κάθε κόστος το οποίο αναλαμβάνει προσωπικά: Σε συνέντευξή του στο ΣΚΑΙ, στον Παύλο Τσίμα στις 4.10.24, αποδέχτηκε για τον εαυτό του τον όρο «Μειοδότης» αν είναι να αφήσει μια παρακαταθήκη «ήρεμης γειτονιάς». Κι επειδή ξέρουμε τί σημαίνει ηρεμία όταν έχει κανείς την Τουρκία δίπλα της, αντιλαμβανόμαστε ότι προκειμένου να εξευμενίσει την Τουρκική επιθετικότητα είναι έτοιμος να παραχωρήσει ό,τι του ζητηθεί. Δίχως να καταλαβαίνει πως αυτό που θα πετύχει με την υποχώρηση είναι να προκαλέσει νέες απαιτήσεις, που προφανώς θα σπεύσει να ικανοποιήσει για να έχει μια ήρεμη γειτονιά, να δώσει έδαφος σε νέες απαιτήσεις κοκ.

Σε αυτό τον αγώνα ο υπουργός δεν είναι βέβαια μόνος του. Υλοποιεί εντολές του πρωθυπουργού, πολιτικού του προϊσταμένου, που δηλώνει σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Καθημερινή, πως τα ήρεμα νερά είναι και ελεύθερα νερά. Δηλαδή δίχως κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Η ειρήνη των ήρεμων νερών είναι ειρήνη νεκροταφείου. Και το πολιτικό σύστημα, σε διαχρονική ομοφωνία, επικουρούμενο από ντόπιους κήρυκες της υποταγής που μιλούν από θεσμικές θέσεις και μεγαλόσχημες δεξαμενές σκέψεις, σε κάθε περίπτωση προωθεί την υποταγή, το «ρεαλισμό», την φινλανδοποίηση της χώρας.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκία, ακόμα κι όταν σπαράσσεται από διαφωνίες, αυτές επιτρέπεται να είναι μόνο μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμοφασιστών, όπως η σύγκρουση Ερντογάν-Ιμάμογλου, δυο πόλων με κοινό παρονομαστή την επιθετικότητα έναντι του Ελληνισμού.

Τα ουσιαστικά ρήγματα στην Τουρκική κοινωνία που εκφράζει ο Ντεμιρτάς, καταστέλλονται και θάβονται δίχως να ασχοληθεί κανείς. Έτσι, όποιος κι αν είναι στο τιμόνι της γείτονος, εμάς εποφθαλμιά και σε βάρος μας χτίζει την πολιτική του.

Εμείς λοιπόν, έχουμε να αντιμετωπίσομε τη συμπαγή τουρκική πολιτική, και τους υπηρέτες της καθώς διαμορφώνει το ιδεολογικό πλαίσιο της υποχώρησης, το οποίο υλοποιεί κατά καιρούς η κάθε κυβέρνηση· η σημερινή, ευρισκόμενη στη συγκυρία των γεωπολιτικών αλλαγών, ήδη προβαίνει σε κομβικές υποχωρήσεις και απεμπόληση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν οι συνθήκες γι’ αυτό. Στην πόντιση του καλωδίου ενεργειακής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου, η Τουρκία απαγορεύει οποιαδήποτε δραστηριότητα πέραν των 6 μιλίων, κι ας μην έχει κανένα δικαίωμα προς τούτο με βάση το διεθνές δίκαιο, κι ας έχει τα «αήττητα νομικά όπλα» που επικαλούνταν ο Σημίτης για να χρυσώσει το χάπι του γκριζαρίσματος των Ιμίων (τα οποία περιλαμβάνονται πια στο Τουρκικό Κτηματολόγιο).

Για την αντιστροφή της κατάστασης αυτής, θα χρειαστούν πολλά. Περιοριζόμενοι στο γεωπολιτικό κομμάτι, θα πρέπει να πούμε πως χρειάζεται μια ομόθυμη λαϊκή αντίσταση. Η διάγνωση της υπαρξιακής προτεραιότητας που έχει η τουρκική απειλή σε σχέση με οποιανδήποτε άλλη συζήτηση στη δημόσια σφαίρα είναι επείγουσα και κάθε καθυστέρηση μόνο καταστροφή θα μπορεί να φέρει.

Χρειάζεται ακόμα μια ξεκάθαρη, αποφασιστική και διπλωματικά επιδέξια εξωτερική πολιτική, που θα κατανοεί το γενοκτόνο και αναθεωρητικό χαρακτήρα της Τουρκίας και θα την αντιμετωπίζει συνολικά με σθένος και τις κατάλληλες συμμαχίες. Μέχρι τώρα, συγκυριακά, λαοί της ευρύτερης περιοχής που έχουν κατανοήσει την Τουρκία και βρίσκονται σε αντιπαλότητα μαζί της, είτε μας έχουν βοηθήσει απασχολώντας την, είτε έχουν προσβλέψει σε στρατηγική συμμαχία μαζί μας που θα ακυρώνει τις βλέψεις της. Όμως η επαμφοτερίζουσα πολιτική μας, μας έχει καταστήσει αναξιόπιστους εταίρους την στιγμή που η συγκυρία απαιτεί κράτη συνειδητοποιημένα και αποφασισμένα να αντισταθούν.

 Αυτά όλα θα πρέπει να χτιστούν χτες. Με την κοινωνία σε σύγχυση, την εξωτερική πολιτική δίχως δόγμα, και τα γεγονότα να μας ξεπερνούν. Η στρατηγική συμμαχία με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τους Κούρδους, οφείλει να είναι ενεργή για έναν Ελληνισμό που πρέπει να ξεπεράσει φοβίες ενός αιώνα και να ξαναεμφανιστεί στο διεθνές προσκήνιο ως ισότιμος εταίρος πια, καθώς οι παρίες δεν έχουν ρόλο στη συγκυρία που διαμορφώνεται…