Η πολιτική σημασία της πανδημίας

«Ο μη ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστί», είπε κάποτε ένας προφήτης και σε πλείστες όσες ευκαιρίες όλες οι παρατάξεις μάς το θυμίζουν. Διότι στην πολιτική η πόλωση, η εχθροπάθεια, η υποδαύλιση του μίσους είναι στρατηγική σωτηρίας. Του στρατηγεύοντος βεβαίως, που στρέφοντας την μήνιν των πολλών κατά του αντιπάλου του (υπαρκτού ή επινοημένου), αποσείει την υποψία της δικής του διαχειριστικής ανεπάρκειας και συνεπώς πάσα ευθύνη από πάνω του.

Σκοπός τελικός, η ευθυγράμμιση και η καταφίμωση του πλήθους.

Οι σταλινικοί είχαν γι’ αυτό δύο κανόνες: «α) Στην πρώτη γραμμή της μάχης δεν περισσεύει χρόνος για κουβέντες (σκέψεις, αμφιβολίες, αντιρρήσεις κλπ.). Και β), οι κομμουνιστές είναι πάντα στην πρώτη γραμμή.» Όπερ μεθερμηνευόμενον: βγάλε τον σκασμό και κάνε ό,τι σου λέμε.

Η πανδημική πολιτική δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Όσο μεγαλύτερη αποκαλύπτεται η ένδεια και η αμηχανία της, τόσο εντονότερη προκύπτει η ανάγκη όλη αυτή η σοβούσα αγανάκτηση να διοχετευθεί κατά κάποιου βολικού ”αντιπάλου”, ώστε να μην αναστραφεί και ξεσπάσει επί τας κεφαλάς των κυβερνώντων. Ο ίδιος ο κορωνοϊός ως άνοον και άψυχον δεν είναι πολιτικός δρων, συνεπώς δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως αποδιοπομπαίος τράγος. (Αν και κάποτε ο Ξέρξης μαστίγωσε τον Ελλήσποντο...)

Ανάγκη πάσα λοιπόν να εξευρεθεί ένας ”εχθρός”, κατά το δυνατόν φασματικός και υποχείριος. Ο εχθρός αυτός, όπως γνωρίζουμε, είναι σήμερα οι ”ανεμβολίαστοι”, αυτοί οι σκοτεινοί και μοχθηροί υπάνθρωποι που υπονομεύουν το κοινό καλό και τολμούν οι ανίδεοι να αμφισβητούν τα χρυσά έπη της επιστήμης.

Ότι η κατηγορία αυτή δεν είναι διόλου ομοιογενής στο εσωτερικό της, ότι δεν ταυτίζεται με τους λεγόμενους ”αντιεμβολιαστές”, ότι ακόμη και στους κόλπους των εμβολιασμένων πάμπολλοι, ίσως και οι περισσότεροι, τρέφουμε έντονες αμφιβολίες για το κυρίαρχο περί πανδημίας αφήγημα, αυτά δεν μετρούν διόλου.

Ούτε άλλωστε το γεγονός ότι ενιαίος λόγος επιστημονικός δεν γίνεται (εξ ορισμού!) να υπάρξει. Η επιστήμη λειτουργεί με ρυθμιστικό της ιδεώδες την ελεύθερη και ευρεία συναίνεση της επιστημονικής κοινότητας. Ωστόσο, συχνά το ρυθμιστικό αυτό ιδεώδες παρακάμπτεται στην πράξη λόγω των πιέσεων που ασκούν ποικίλα συμφέροντα. Επιπλέον δε, η συναίνεση της πλειονότητας των επιστημόνων δεν συνεπάγεται την ορθότητα της γνώμης τους. Κάλλιστα, το δίκιο μπορεί να είναι τελικά από την πλευρά της μειονότητας.

Θυμίζω ότι προ ολίγων μόλις μηνών κάποιες έρευνες μάς έλεγαν ότι τα εμβόλια προστατεύουν κατά 95 ή 98 ή 99%, ότι αποκλείουν ουσιαστικά το ενδεχόμενο θανάτου, ότι οι εμβολιασθέντες δεν μεταδίδουν τον ιό, ότι η εμβολιαστική ανοσία είναι ανώτερη της φυσικής, ότι η μάσκα προστατεύει αποτελεσματικά από τη μόλυνση κ.ο.κ.

Τώρα ξέρουμε (ή έχουμε λόγους βάσιμους να πιστεύουμε) ότι τα εμβόλια ξεθυμαίνουν ραγδαία από τον τρίτο-τέταρτο μήνα (ήδη κάποιες χώρες συζητούν για τέταρτη δόση), ότι η πλειοψηφία των νεκρών (σε χώρες όπως το Ισραήλ που πολιτεύονται με διαφάνεια) είναι εμβολιασμένοι, ότι και οι εμβολιασθέντες μεταδίδουν τον ιό, ότι η φυσική ανοσία (κατά έρευνα αυτού του Αυγούστου) είναι σημαντικά ανώτερη, ότι η προστασία που παρέχουν οι μάσκες είναι άκρως περιορισμένη κ.ο.κ., κ.ο.κ.

Είναι λόγος αυτός επαρκής ώστε να μην εμβολιαστεί κανείς; Ασφαλώς όχι. Υπό συνθήκες πολιτικές (και τονίζω τη λέξη) σαν τις τωρινές, το εμβόλιο είναι η μόνη επιλογή που έχουμε. Πολύ απλά, δεν έχουμε άλλη δυνατότητα να προστατεύσουμε τον εαυτό και την οικογένειά μας.

Είναι λόγος αυτός να αντιδρά κανείς στον προπαγανδιστικό θόρυβο και τη συστηματική ψευδολογία των κυβερνήσεων και των φαρμακοεταιρειών; Ασφαλώς ναι. Διότι τόσο εδώ σε μας, όσο και εν γένει στη Δύση η αντιπανδημική πολιτική υπήρξε φιάσκο άνευ προηγουμένου.

Διακόσιες χώρες και αυτοκυβερνώμενες περιοχές έχει ο πλανήτης μας, τεσσαρακοστή κατατάσσεται η Ελλάδα στο ποσοστό θανάτων από κορωνοϊό – από το τέλος. Με περισσότερους από 1500 νεκρούς ανά εκατομμύριο, ξεπερνάμε καθαρά όχι μόνο την ”επικατάρατο” Σουηδία, αλλά και τη Σερβία, την Αλβανία, την Τουρκία, τη Συρία κ.ο.κ., κ.ο.κ. Με το 0,13% του παγκόσμιου πληθυσμού, αντιπροσωπευόμαστε υπέρδιπλα στους παγκόσμιους θανάτους με ποσοστό 0,32%.

Και καλά η Ελλάδα ”των επιτυχιών”, συνηθισμένη είναι να πατώνει και να κορδώνεται. Το κύριο στοιχείο αυτών των μετρήσεων, αυτό που κυριολεκτικά βγάζει μάτι, είναι ό,τι ακριβώς αποσιωπάται. Στην πανδημία, η Ευρώπη και η Αμερική έσπασαν όλα τα ρεκόρ. Στην πενηντάδα των ”πρωταθλητών” στους πανδημικούς νεκρούς, οι σαράντα έξι είναι χώρες ευρωπαϊκές και αμερικανικές. Η Ευρώπη με 9,78% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 26,20% των νεκρών. Η Β. Αμερική με 4,73% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει το 22,88%. H N. Αμερική, από κοντά, με το 5,53% του πληθυσμού έχει το 23,16%. Με άλλα λόγια, το 19% του πλανήτη έχει το 72% των θανάτων.

Η δημογραφική δομή του πληθυσμού είναι βεβαίως μια εξήγηση, μιλάμε για χώρες στην πλειοψηφία τους γηράσκουσες και γερασμένες. Όμως παραπλήσια ισχύουν και στην Κίνα και την Ιαπωνία και την Ωκεανία, και εκεί οι νεκροί και τα κρούσματα ήταν ποσοστιαία ελάχιστα, για την ακρίβεια ειδικά αυτές οι χώρες είχαν τις καλύτερες επιδόσεις στην πανδημία. Για να μη μιλήσουμε για το ποσοστό των κατά κεφαλήν εμβολιασμών που στην Ευρώπη και την Αμερική είναι το υψηλότερο παγκοσμίως.

Άρα κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Όσο δεν μας απασχολεί, τόσο θα αδυνατούμε να κατανοήσουμε το κρίσιμο γεγονός: η πανδημία δευτερευόντως μόνο αποτελεί υγειονομικό γεγονός. Η σημασία της είναι πρωτίστως πολιτική. Έρχεται να ενισχύσει και να επιταχύνει γεωπολιτικές μετατοπίσεις κοσμοϊστορικού βάρους.

Πώς αντιδρά στη δοκιμασία κάθε έθνος, κάθε λαός; Πώς η μορφή του πολιτεύματος και το οικονομικό σύστημα επηρεάζουν την αντίδραση αυτή; Ποιες συλλογικές συνήθειες ή νοοτροπίες συμβάλλουν στην υπερκέραση μιας κρίσης και ποιες την επιτείνουν; Πώς ο δυτικός ατομοκεντρισμός (που, με τα λόγια του –γιατρού– Γκόττφρηντ Μπεν, «μάχεται υπέρ κάθε ζωής ξεχωριστά έστω και για να της δώσει την αθλιότερη παράταση, μάχεται για να την παρατείνει έστω και για μία μόνο ώρα με ορούς και φιάλες οξυγόνου»), πώς αυτή η άνευ ετέρου αφοσίωση στη σωτηρία ενός εκάστου εντέλει υποσκάπτει ενδεχομένως άλλες συλλογικές ανάγκες και άλλες κοινωνικές προτεραιότητες ζωτικότερες;

Κάποια στιγμή (μετά από χρόνια πολλά) θα διαπιστώσουμε ίσως ότι τα παράπλευρα θύματα των μέτρων κατά του ιού ήταν περισσότερα από τα άμεσα θύματά του.

Ότι οι ψυχικές και σωματικές ασθένειες που προκάλεσαν ή επιδείνωσαν τα αλλεπάλληλα απαγορευτικά, η έκρηξη της ενδοοικογενειακής και άλλης βίας, οι συνέπειες της ύφεσης, η μαθησιακή καταβαράθρωση τόσων παιδιών, βαραίνουν περισσότερο στη ζυγαριά από τους μυριάδες ανθρώπους που έχασαν τη ζωή ή την υγεία τους εξαιτίας του κορωνοϊού. Οι τρέχουσες μετρήσεις δείχνουν πρωτοφανές άλμα της θνησιμότητας σε ΗΠΑ και Ευρώπη, για αδιευκρίνιστους προσώρας λόγους.

Τόσο που να μην ακούγεται εντελώς παράλογη ακόμη και η (τραγική...) εικασία ότι αν δεν είχε ληφθεί κανένα απολύτως μέτρο, ενδεχομένως οι απώλειες να ήταν μικρότερες ή έστω συγκρίσιμες με τις τωρινές.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕΚορονοϊός: 6.991 κρούσματα το τελευταίο 24ωρο - Αλλες πέντε περιοχές στο «κόκκινο» του επιδημιολογικού χάρτηΟ χαλκός, η φυλογένεση και η βουλωμένη μύτηΣύγκριση ανά εμβόλιο: Τι δείχνουν τα κρούσματα και οι θάνατοι μετά την α' ή β' δόση