Ευρωεκλογές: Διδάγματα και πραγματικότητες

9 Ιουνίου 2024 Βέλγιο Μοναχοί ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα στο Βέλγιο.

Η ακροδεξιά και η ακροαριστερά στην Ευρώπη ερωτοτροπούν με τη ρωσική προπαγάνδα, και αυτό μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς και ποικίλους λόγους.Μία από τις βασικότερες αιτίες είναι η κοινή αντίθεση προς το νεο(μετα)φιλελεύθερο κατεστημένο και τις αξίες που προωθούν οι δυτικές πολιτικές-οικονομικές-μιντιακές εξουσίες η πρώτη επικεντρωμένη σε αυτό που ονομάζεται woke ατζέντα η δεύτερη ορμώμενη από τον ανερμάτιστο αντιδυτικισμό της. Αποκορύφωμα της νεοφιλελεύθερης

ιδεολογίας στις δυτικές κοινωνίες είναι να ταυτιστεί με τον δικαιωματισμό και να τον ανάγει σε υπέρτατη αξία, η οποία υπερβαίνει τις καθολικές κοινωνικές πλειοψηφίες και ότι συνεπάγονται αυτές. Δηλαδή έρχεται σε αντιπαράθεση με τα ηθικά πλαίσια, τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των κοινωνιών και των εθνικών κρατών οδηγώντας αυτή την αντιπαρέθεση σε παροξυστικά χαρακτηριστικά όπως ο μετανθρωπισμός.

Ο πουριτανικός συγκεντρωτισμός και αυταρχισμός που χαρακτηρίζουν το ρωσικό ολοκληρωτισμό προσεγγίζουν -στο επίπεδο των διακηρύξεων και της προπαγάνδας τουλάχιστον-  την ανάγκη των λαϊκών και μεσαίων κυρίως στρωμάτων να διαφυλάξουν τα πολιτισμικά εθνικά τους χαρακτηριστικά (ιδεώδη) ενώ παράλληλα ικανοποιεί την δίκαιη αντιπαράθεση  με τον ισοπεδοτισμό της woke κουλτούρας την οποία προωθούν οι πολιτικές εξουσίες της Δύσης. Αυτά τα χαρακτηριστικά περιλαμβάνουν την έμφαση στα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, την κοινωνική συγκρότηση έναντι του ατομισμού, και την αντίθεση προς την άκριτη μετανάστευση.

Η Ρωσία άλλωστε, διά στόματος Βλαντιμίρ Πούτιν, έχει διακηρύξει μια πολιτική και ιδεολογική διαμάχη που αντιτίθεται σθεναρά σε αυτό που θεωρεί φιλελεύθερη διαφθορά και κοινωνική αποσύνθεση. Αυτό το προπαγανδιστικό μήνυμα βρίσκει ανταπόκριση σε πολλά ακροδεξιά και ακροαριστερά ακροατήρια στην Ευρώπη, που βλέπουν στις ρωσικές θέσεις μια μορφή αντίστασης στην επικρατούσα δυτική τάξη πραγμάτων.

Οι ακροδεξιές δυνάμεις, συχνά προάγουν την ιδέα της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτισμικής καθαρότητας, ενώ αντιτίθενται στη μετανάστευση και στην πολιτική ορθότητα. Παράλληλα, ο αυταρχισμός και η έμφαση στην τάξη και την ασφάλεια που προωθεί η Ρωσία συμβαδίζουν με τις επιθυμίες τους για ένα ισχυρό, εθνικά καθαρό κράτος.

Στην ακροαριστερά, παρότι τα ιδεολογικά θεμέλια είναι διαφορετικά, συνυπάρχει ωστόσο η αντίθεση προς τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Η Ρωσία παρουσιάζεται συχνά ως αντίβαρο στην ηγεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και αυτό βρίσκει σύμφωνους πολλούς ακροαριστερούς που επιδιώκουν μια πολυπολική παγκόσμια τάξη.

Εν τέλει, η κοινή αντιπαλότητα των δύο διεστώτων, αφενός της ακροδεξιάς πτέρυγας προς την δυτικό άκρατο και ανήθικο τεχνολογικό μετανθρωπισμό που παράγει η woke ατζέντα της κυρίαρχης πολιτικο-οικονομικής τάξης στη Δύση και αφετέρου ο στείρος και συμπλεγματικός αντιδυτικισμός της αριστεράς αποτελούν τις δύο κύριες αιτίες που τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη βρίσκονται συχνά ευθυγραμμισμένες με τη ρωσική προπαγάνδα. Έτσι ο ρώσικος ευρασιατικός ολοκληρωτισμός καταφέρνει να βρίσκει ιδεολογικά ερείσματα  σε αυτές τις πολιτικές πτέρυγες, χρησιμοποιώντας το ιδεολογικό αφήγημα για έναν κόσμο που απορρίπτει τον μετανθρωπισμό των διεφθαρμένων δυτικών ελίτ.

Κι αν αυτοί είναι οι λόγοι που τα δύο άκρα του πολιτικού στερεώματος συνοδοιπορούν και μετατρέπονται σε διαπρύσιους κήρυκες της διαλυτικής ρωσικής προπαγάνδας η κατάληξη είναι διαφορετική για καθένα εξ αυτών.

Η μεν ακροδεξιά ρητορική ανδρώνεται μετατοπίζοντας το πολιτικό εκκρεμές προς αυτήν ο δε αριστερός στείρος, παρωχημένος και woke ιδεολογισμός οδηγείται σε περεταίρω συρρίκνωση και εξάχνωση.

Προς επίρρωση τούτου ήρθαν τα πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών.

Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Η αριστερά αποτελεί την κύρια αιτία που τα πράγματα έφτασαν μέχρις τα εδώ. Ήταν αυτή που υπό την αντιδυτική της λαγνεία και μένος όπλισε ιδεολογικά τις διεθνικές κοινωνικό-οικονομικές ελίτ και προετοίμασε το έδαφος για την woke ατζέντα. Ήταν αυτή που επί σειρά δεκαετιών απεμπόλησε την πατριωτική συνιστώσα, την αξία της εθνικής κυριαρχίας και την ανάγκη αυτοδιάθεσης των λαών και την ταύτισε με τον εθνικισμό. Ήταν, και παραμένει, αυτή που εισήγαγε τους όρους πολυπολιτισμικότητα υπό την έννοια ενός διαπολιτισμικού αχταρμά. Ήταν αυτή που στις δυτικές κοινωνίες υπερασπίστηκε και ενίσχυσε τον πολιτικό ισλαμισμό υπό τη ρετσέτα της ισλαμοφοβίας που κολλούσε σε κάθε κριτικό αντιπολιτευτικό λόγο και επιχείρημα. Ήταν αυτή που υπερασπίστηκε την άκριτη είσοδο μεταναστευτικών ρευμάτων. Ήταν αυτή που χλεύασε και λοιδόρησε, διέλυσε θεσμικά την αξία της οικογένειας ως πολιτισμική αξία και κύτταρο της κοινωνίας μας. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.  

Έτσι εύκολα και άκριτα όποιος επιχειρηματολογούσε με εφαλτήριο πατριωτικά δίκαια γίνεται εθνικιστής, όποιος εναντιώνεται στον ισλαμικό πολιτικό θεοκρατισμό, είναι ισλαμοφοβικός, όποιος επιχειρηματολογεί ενάντια στον μετανθρωπισμό, την εμπορευματική λογική της παρένθετης μητέρας κλπ, βαφτίζεται ομοφοβικός, τρανσφοβικός και δε συμμαζεύεται.

Ανίκανη λοιπόν να παρακολουθήσει τις τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές που σήμανε τόσο η εισβολή της Ρωσίας στην καρδιά της Ευρώπης, όσο και ο επεκτατισμός του πολιτικού Ισλάμ υπό την αιγίδα του τουρκικού νεοωθομανισμού αλλά και την κατ’ επέκταση υπαρξιακή απειλή που συνεπάγονται για τον ελληνισμό αντιθέτως επιχειρηματολόγησε υπέρ και από την ανάποδη, ταυτίστηκε μαζί τους.

Επομένως λοιπόν, απέναντι σε αυτές τις κοσμογονικές αλλαγές που παράγει η επιθετικότητα του ευρασιανικού μπλοκ απέναντι στην πολιτισμική, ιδεολογική και πληθυσμιακή αποδρομή της Δύσης είναι να ενισχύονται οι δεξιές συντηρητικές και ακροδεξιές ρητορικές. Είναι αλήθεια πως ο νεοφιλελεύθερος οικονομισμός και ο μεταμοντέρνος woke κοσμοπολιτισμός της Ευρώπης αποτελούν πλέον τροχοπέδη στην δημιουργία ενός εθνικού αλλά και ευρωπαϊκού οράματος που μπορεί να εκφράζει την κοινή μοίρα των λαών μιας Ηπείρου. Οι κυρίαρχες οικονομικές ελίτ έχουν λησμονήσει τις αξίες του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των εθνικών αυτοδιάθετων κρατών, της κοινής άμυνας.

Και είναι γεγονός πως όσο απέχουμε από το όραμα μιας ενιαίας Ευρωπαϊκής μοίρας που θα νοιάζεται για τους λαούς της, για την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη, για την κοινή άμυνα, για έναν υγιή διεθνισμό που σέβεται τη διαφορετικότητα αλλά και την πολιτισμική ταυτότητα των λαών της, τόσο θα θρέφονται οι ακροδεξιές ρητορικές.