«Ευθύνομαι» ή «Φταίω»; Ή μήπως και τα δύο;

Από παιδί πάντα ψαχνόμουν για την έννοια του «φταίω», ποιος «φταίει», αναρωτιόμουν για το κάθε τι αν «έφταιγα» εγώ ή «έφταιγε» κάποιος άλλος, ο αδελφός μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η συμμαθήτρια που με κορόιδεψε, η δασκάλα που δεν με χώνευε, ο καιρός που χάλασε, το αγόρι που δεν με κοίταξε, τα τρία παραπάνω κιλά που μια ζωή δεν πετάω, ο πελάτης που δεν καταλαβαίνει, ο συνεργάτης που δεν είναι συνεπής, και η λίστα μπορεί να γίνει τεράστια και ατέλειωτη, φανταστείτε και προσθέστε ότι θέλετε...

Και μετά τι; Πείτε ότι αναλώναμε όλη μας την σκέψη και την ενέργεια για να βρούμε τον «φταίχτη» κάθε φορά που ερχόταν κάτι άσχημο, κάτι που μας ξεβόλευε, ή κάτι που δεν ερχόταν όπως εμείς θα θέλαμε. Και λοιπόν; Τι αλλάζει; Πιστέψτε με, τίποτα, γιατί η επίπτωση της δικής μας δράσης ή μη δράσης έρχεται ούτως ή άλλως, και το μόνο που έχουμε κάνει είναι να αναλώσουμε πολύτιμο χρόνο και ενέργεια στην μάταιη αναζήτηση του «φταίχτη». Μου πήρε αρκετά χρόνια για να το διαπιστώσω, να το συνειδητοποιήσω, να το νιώσω μέσα στο DNA μου. Κάποια στιγμή έκανα την απλή σκέψη, την παιδική: όποιος και να «φταίει», υπάρχουν κάποια γεγονότα και κάποια αποτελέσματα που δεν αλλάζουν, και που τελικά, η επίπτωση έρχεται είτε φταίω, είτε έχω την ευθύνη, είτε και τα δύο!

Και ποια είναι η διαφορά του «φταίω» από το «ευθύνομαι»; Δεν είχα αναρωτηθεί πάνω σε αυτό, μέχρι που μου έδωσε ένα παράδειγμα μια σοφή μου δασκάλα και το μοιράζομαι μαζί σας: Φανταστείτε λοιπόν πως έχω μια καρέκλα. Αν εγώ ανέβω και αρχίσω να χοροπηδάω πάνω στην καρέκλα μέχρι που να σπάσει, τότε KAI φταίω ΚΑΙ ευθύνομαι που την έσπασα! Αν πάω να καθίσω και η καρέκλα σπάσει χωρίς να το θέλω, τότε δεν φταίω μεν, αλλά εξακολουθώ να ευθύνομαι να επισκευάσω ή να αντικαταστήσω την καρέκλα μου.

Επειδή πάνω σε αυτό το παράδειγμα μπορεί ο καθένας μας να δώσει διαφορετικές ερμηνείες, να κάνει εικασίες και υποθέσεις και θα έχουμε όλοι δίκιο-ο καθένας από την οπτική και την πλευρά του-προτείνω να κρατήσουμε αυτό το παράδειγμα ακριβώς όπως εκφράζεται, τόσο απλά. Από εκεί και πέρα, μπορούμε να προεκτείνουμε την σκέψη στην έννοια της ευθύνης, τουλάχιστον για το παρόν και το μέλλον (γιατί συνήθως το «φταίξιμο» το ψάχνουμε στο παρελθόν που ούτως ή άλλως δεν αλλάζει!).

Συχνά στη ζωή έρχονται συνθήκες ή καταστάσεις για τις οποίες δεν κάναμε εμείς κάτι προσωπικά για να τις προκαλέσουμε, τουλάχιστον συνειδητά. Όμως, αν σκεφτούμε λίγο πιο βαθιά, πιο πλατιά, «έξω από το κουτί», από την «θέση του παρατηρητή» που δεν κρίνει, ούτε απορρίπτει, ούτε ενθαρρύνει, παρά μόνο παρατηρεί, θα βρούμε σίγουρα πού βρίσκεται για τον καθένα μας η ατομική του ευθύνη. Πιθανά τότε να σταματήσουμε να ψάχνουμε τον φταίχτη για να τού την αποδώσουμε, αναγνωρίζοντας πως μαζί με την ευθύνη, την ίδια στιγμή παραδίδουμε και την δύναμή μας, για να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε, γιατί ευθύνη και δύναμη πάνε μαζί.

Καλή δύναμη λοιπόν σε όλους!

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.