Αθλητισμός: Στο Χθες και στο Σήμερα

Ο αθλητισμός δεν ήταν πάντα έτσι. Κάποτε, είχε χρώμα φανέλας, είχε άρωμα, είχε ουσία. Ήταν η στιγμή που ο πατέρας έπαιρνε το παιδί του από το χέρι και το πήγαινε στο γήπεδο για να του δείξει τι σημαίνει πάθος, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει να αγαπάς την ομάδα σου. 

Τότε οι αγώνες είχαν νόημα, ήταν μια γιορτή, ένα πεδίο όπου οι άνθρωποι ενώνονταν, φώναζαν, πανηγύριζαν. Ο αθλητισμός περνούσε μηνύματα, δίδασκε αξίες, έφτιαχνε χαρακτήρες.  

Σήμερα, το χρήμα κυριαρχεί, η βία δηλητηριάζει τα γήπεδα και αντί για χαρά, ο αθλητισμός γίνεται χώρος έντασης, επιρροής και προσωπικών συμφερόντων. Ο πατέρας διστάζει να πάρει το παιδί του στο γήπεδο, γιατί δεν ξέρει αν θα επιστρέψουν ασφαλείς.  

Έχει χαθεί η ουσία; Ίσως όχι εντελώς. Ίσως να υπάρχει ακόμα σε εκείνους που δεν έχουν ξεχάσει το αληθινό νόημα του αθλητισμού. Και ίσως το ερώτημα που μένει είναι: Θα αφήσουμε να χαθεί ολοκληρωτικά ή θα παλέψουμε να το ξαναβρούμε;  

Δεν μιλάμε για απλά περιστατικά έντασης. Μιλάμε για νεκρούς, για ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους επειδή η βία ξέφυγε από τον έλεγχο.  

Στις 26 Οκτωβρίου 1986, ο Χαράλαμπος Μπλιώνας έχασε τη ζωή του από φωτοβολίδα στο γήπεδο της Λάρισας πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας ΑΕΛ–ΠΑΟΚ. 

Στις 7 Δεκεμβρίου 2023, ο αστυνομικός Γιώργος Λυγγερίδης δολοφονήθηκε στο ΣΕΦ από οπαδούς, κατά τον τελικό Κυπέλλου βόλεϊ.  

Αυτές οι τραγωδίες δείχνουν πως η οπαδική βία δεν είναι απλώς ζήτημα ακραίων φιλάθλων. Είναι αποτέλεσμα του νοσηρού κλίματος που καλλιεργείται από τους ίδιους τους παράγοντες.  

Τι θα συνέβαινε αν οι συγκρούσεις των παραγόντων απλώνονταν στους φιλάθλους; 

Όταν η ένταση μεταφέρεται στις εξέδρες, οι επιπτώσεις μπορεί να είναι καταστροφικές:

- Φυσική βία ανάμεσα σε οπαδούς. 

- Αντεκδικήσεις που προκαλούν μαζικά επεισόδια. 

- Τραυματισμοί ή ακόμα και νέες απώλειες ζωών. 

- Απομάκρυνση των υγιών φιλάθλων από το άθλημα.  

Αν δεν μπει τέλος στη διαφθορά και την ατιμωρησία, ο αθλητισμός θα συνεχίσει να μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης αντί για χώρο αξιών.  

Όσο δεν ξηλώνεται το πουλόβερ, όσο το πρόβλημα μπαίνει κάτω από το χαλί, οι αποφάσεις θα συνεχίσουν να είναι επιφανειακές και παροδικές. Όποια μέτρα κι αν λαμβάνονται, αν δεν υπάρχει δομική παρέμβαση, η οπαδική βία, η διαφθορά, η εκμετάλλευση του αθλήματος θα επαναλαμβάνονται σε έναν φαύλο κύκλο.  

Το ζήτημα δεν είναι αν οι κυβερνήσεις γνωρίζουν τι πρέπει να γίνει. Το πρόβλημα είναι πως δεν θέλουν να πάρουν τις ριζικές αποφάσεις που θα γκρεμίσουν το σύστημα και θα το ξαναχτίσουν σωστά.  

Αντί για ημίμετρα, χρειάζεται σκληρή πυγμή, ακαριαίες παρεμβάσεις και πλήρης αναδιάρθρωση. Ο αθλητισμός δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως σήμερα, αλλιώς, απλώς, θα βλέπουμε τα ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται. 

Κι όμως, θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που βλέπουν τον αθλητισμό όπως ήταν κάποτε. Που τον νιώθουν σαν χρώμα φανέλας, σαν άρωμα, σαν αληθινό συναίσθημα. Άνθρωποι που δεν έχουν ξεχάσει την ουσία του αθλήματος, που συνεχίζουν να αγωνίζονται για να τον κρατήσουν αγνό, δίκαιο, αυθεντικό.  

Το ερώτημα που μένει είναι: Θα συμβιβαστούμε με ένα αδιόρθωτο σύστημα ή θα απαιτήσουμε την αλλαγή που χρειάζεται πραγματικά;