Space, the final frontier…..ή όχι;

To διαστημόπλοιο Enterprise από τη τηλεοπτική σειρά STAR TREK

Υπάρχουν κάποιες αναμνήσεις που κανείς τις συνδέει με άρωμα, ήχο και φυσικά, εικόνες. Το πρώτο μέρος του τίτλου, αναδύει το μουσικο κομμάτι των τίτλων της σειράς Star Trek, με κυβερνήτη τον Ζαν Λουκ Πικάρντ. Είναι μία σειρά που όταν ήμουν «βρυκόλακας» την παρακολουθουσαν μέχρι τις 3.00 τα ξημερώματα, μπορεί και χωρίς ήχο. Υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά νοήματα στην ζωή πάνω στο αστρόπλοιο Enterprise. Καταρχήν δεν

υπήρχε η έννοια του νομίσματος ή των χρημάτων. Όλοι δούλευαν από καθήκον ή/και χαρά, όχι από ανάγκη. Υπήρχε μία ιεραρχία που όριζε μία καλά οργανωμένη ομάδα. Κομουνιστική κοινωνία θα την έλεγα. Βέβαια, είχαν τα Α.Ι. ανδροειδή που κάνανε τις low-level εργασίες.

Τελοσπάντων, για να μη εκτροχιαζόμαστε (σε άλλο πλανήτη), το Star Trek, από πλευράς επιστημονικών εργαλείων που «χρησιμοποιούσαν», Warp Drive, Photon Torpedoes κλπ., φαίνεται να μην απέχουν από την πραγματικότητα απόκτησής τους, στο εγγύς μέλλον.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, από τα βασικά.

Τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη του φωτός,E=mc2 ή κάτι τέτοιο. Η απλοποιημένη εξίσωση της θεωρίας της σχετικότητας (ξέρουμε ποιανού «παιδί» είναι), ουσιαστικά έχει δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο εμπόδιο: Όσο η μάζα που κινείται, πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός, μετατρέπεται σε ενέργεια. Και μάλιστα, σε τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Για παράδειγμα, για ένα 1 κιλό μάζας (ας πούμε πατάτες) που θα μετατραπεί σε ενέργεια, θα εκλυθεί ενέργεια 41 μεγατόνων ΤΝΤ. Η πυρηνική βόμβα που εξερράγη στη Χιροσίμα ήταν μόλις 25 κιλοτόνων ΤΝΤ. Άρα, η τεράστια ενέργεια που εγκολπίζεται σε ένα πλανήτη ή ένα άστρο, για παράδειγμα, δημιουργεί βαρυτητικά κύματα που, όπως γνωρίζουμε(;) από τον Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης, διατηρεί τους πλανήτες σε τροχιές τον έναν γύρω από τον άλλον. Η βαρυτική όμως έλξη επιδρά και στον χώρο (διάστημα) αλλά και στον χρόνο δηλαδή στον χωρόχρονο.

Κατά συνέπεια, η ταχύτητα του ταξιδιού εξερεύνησης του διαστήματος (στο οποίο θα θέλαμε να έχουμε την μάζα μας) θα πρέπει να είναι αρκετά χαμηλότερη από τα 300.000 Χλμ/δευτερόλεπτο.

Όμως, κάθε εμπόδιο, δημιουργεί έδαφος για λύσεις. Εδώ, μπαίνει το warp drive του Star Trek. Είναι βέβαια κάτι που αναφέρεται σε σειρά επιστημονικής φαντασίας, αλλά, ο Steven Hawking, στο βιβλίο του «Το Χρονικό του Χρόνου» αναφέρει την ίδια πρακτική «θεωρία» για τα διαπλανητικά ταξίδια. Η θεωρία στηρίζεται στην ειδική θεωρία της σχετικότητας, χωρίς να παρακάμπτει την προαναφερόμενη εξίσωση. Η θεωρία του warp drive δημιουργήθηκε από τον Miguel Alcubierre, to 1994, όπου πρότεινε κάτι έντελώς ριζοσπαστικό: αντί να προσπαθήσουμε να σπάσουμε το όριο ταχύτητας του φωτός, θα μπορούσαμε να «φέρουμε» πιο κοντά τα σημεία εκκίνησης και τερματισμού μίας διαδρομής, όπως διαφαίνεται στην Εικόνα 1. Με αυτόν τον τρόπο δεν παραβιάζεται ο νόμος της γενικής σχετικότητας.

.

Βέβαια, με αυτόν τον τρόπο, ίσως να κάμπτεται ο ιστός της πραγματικότητας. Λεπτομέρειες!! Πότε αυτό έχει εμποδίσει τη καθημερινότητα μας; Παρατηρώντας διάφορες καταστάσεις γύρω μου, απολαμβάνω τρώγοντας ποπ-κορν, το θέατρο του παραλόγου από περίεργα ευθυνόφοβα δίποδα πλάσματα, που κλαψουρίζουν «παίζοντας» δήθεν τα θύματα. Μάλιστα, το πρωί της 22/7 μεταξύ διαπλεκόμενων πολιτών, σε μία στάση λεωφορείου, ένα Οσκαρ προτάθηκε για μία δακρύβρεχτη ερμηνεία, μπροστά στα δικαστήρια των Ευελπίδων! Η Δεύτερη Πράξη (απ’όσο άκουσα) θα λάβει χώρα στις 30/7, και σίγουρα το δράμα σε στυλ «Ξανθόπουλου», θα κόψει την ανάσα. Όσοι διαβάζουν το άρθρο αυτό και ταυτίζονται με αυτά τα δίποδα πλάσματα, έχω να τους προτείνω την ταινία – Το Βασίλειο του Πλανήτη των Πιθήκων (2024).

Είδατε πώς έκαμψα τον χωρόχρονο; Από το σημείο Α πήγα στο Β. Είναι λοιπόν εφικτό το ταξίδι με άφιξη ενός αντικειμένου σε ένα σημείο που το φως θα έκανε ποιο πολύ χρόνο να φτάσει; Η απάντηση, είναι ότι μαθηματικώς, είναι εφικτό. Αντί να κάμπτεται ο χώρος (και ο χρόνος) μεταξύ δύο σημείων, ουσιαστικά μικραίνει. Σκεφτείτε τις δύο άκρες ενός χαλιού – για να τις φέρουμε πιο κοντα «μαζεύουμε» το χαλί έτσι ώστε οι δύο άκρες να συναντηθούν. Αλλά ας μην έχουμε ελπίδες για διαπλανητικό τουρισμό, ακόμη. Η ενέργεια που θα χρειαστει για την δημιουργία αυτών των χωροχρονικών φούσκων είναι τεράστια, μάλλον θα χρειαστεί να αξιοποιήσουμε ενέργεια που πηγάζει από άστρα απευθείας, ενώ ακόμη παλεύουμε με τις Α.Π.Ε.

Κλείνοντας, κάθε μάχη, συγγνώμη, κάθε επιστημονικό πονοκεφάλιασμα, οδηγεί σε νέους διευρυμενους ορίζοντες. Θέλετε να βάλετε κάποιον με μια θανατηφόρα ασθένεια σε ένα warp drive ή warp bubble; θα επιβραδύνετε το ρολόι του ασθενούς, θα περάσουν μερικά χρόνια για εκείνον, ενώ στη Γη θα περάσουν εκατό χρόνια — αρκετός χρόνος για να βρεθεί μια θεραπεία. Θέλετε να καλλιεργήσετε (πάλι έρχονται οι πατάτες στο προσκήνιο) μέσα σε μια νύχτα; Warp bubble και επιταχύνετε το «ρολόι» μέσα σε αυτήν την φούσκα. Θα περάσουν λίγες μέρες για το αγρότη και μερικές εβδομάδες για τους σπόρους. Ακόμη πιο εξωτικές λύσεις: περιστρέφοντας τον χωροχρόνο μέσα σε μια μονάδα δίσκου μπορεί κανείς να παράγει μια μπαταρία ικανή να συγκρατεί τεράστιες ποσότητες ενέργειας.

Ελπίζω να σας άρεσει η ταινία με τους Πιθήκους, έχει και ανθρώπους!!!