Foreign Policy: Γιατί η Μέρκελ πρέπει να φύγει

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες του 2016 είναι αυτή που τραβήχτηκε στη Σύνοδο των G7 στην Ιαπωνία τον Μάιο. Δείχνει, μεταξύ άλλων, τους Ομπάμα, Ολάντ, Κάμερον και Ρέντσι να χαιρετούν και να χαμογελούν στην κάμερα, ενώ η Μέρκελ, βρίσκεται στο κέντρο, με σταυρωμένα τα χέρια, εκπέμποντας ηρεμία. Οι άνδρες στην φωτογραφία φαίνονται νευρικοί, και όπως αποδείχθηκε, είχαν κάθε λόγο να είναι. Μέχρι να τελειώσει το έτος, κάθε ένας από αυτούς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα παραχωρούσε τη θέση του σε κάποιον λαϊκιστή.

Με αυτή την εικόνα κατά νου, ο Matthias Matthijs, μέσω του Foreign Policy κάνει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση και εξηγεί γιατί, παρά τα όσα λένε οι περισσότεροι, η Μέρκελ δεν είναι το μόνο πρόσωπο, ικανό να διασφαλίσει τα δόγματα της παγκόσμιας, φιλελεύθερης, τάξης. Για τον ίδιο, η Μέρκελ δεν είναι, όπως την χαρακτηρίζουν «η τελευταία ελπίδα του ελεύθερου κόσμου» και τονίζει ότι αυτές οι απόψεις είναι επικίνδυνα λανθασμένες.

«Όσοι δίνουν στη Μέρκελ τον μανδύα της ηθικής ηγεσίας βασίζονται σε λάθος ερμηνεία της 11ετούς θητείας της στην Καγκελαρία», αναφέρει.

Και εξηγεί γιατί: Από την έναρξη της παγκόσμιας κρίσης του 2008, η ηγεσία της δοκιμάστηκε σε τέσσερα μέτωπα. Και απέτυχε. Την κρίση στην Ευρωζώνη, τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας, την προσφυγική κρίση και το παράδειγμα της Ουγγαρίας και της Πολωνίας.

Κρίση χρέους στην Ευρωζώνη

Όσον αφορά στην κρίση χρέους της Ευζώνης, τονίζει ότι, προσπαθώντας να την αντιμετωπίσει, η γερμανική κυβέρνηση επέβαλε πολιτικές λιτότητας και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες οδήγησαν σε καταστροφικές συνέπειες για τη Νομισματική Ένωση σαν σύνολο. Αντίθετα με τις ΗΠΑ μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η Γερμανία αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία εκείνα που θα επέτρεπαν μια ταχεία ανάκαμψη. Ενώ η απάντηση των ΗΠΑ στον παγκόσμιο πανικό του 2008 ήταν μια δέσμη δημοσιονομικών κινήτρων και το πράσινο φως στη Fed να γίνει ο παγκόσμιος δανειστής έσχατης ανάγκης, η απάντηση της Γερμανίας στην κρίση της ευρωζώνης ήταν λιτότητα για όλους και η άρνηση - κατά τα τρία πρώτα έτη της κρίσης - στην ΕΚΤ να χρησιμοποιήσει διαθέσιμα κεφάλαια για να καθησυχάσει τις χρηματοπιστωτικές αγορές (δηλαδή αύξηση της ρευστότητας στην αγορά όπως έκαναν στις ΗΠΑ μέσω Fed).

Μεταξύ των θυμάτων της αυστηρής γερμανική στάσης και η Ελλάδα, όπου μια δημοσιονομική κρίση μετατράπηκε σε μια αυξανόμενη κρίση χρέους, ως αποτέλεσμα της γερμανικής εμμονής σε δυσλειτουργικούς δημοσιονομικούς και νομισματικούς κανόνες. Χειρισμοί που έπαιξαν ρόλο στην άνοδο του ευρωσκεπτικισμού στην ΕΕ. «Χωρίς καμία ελπίδα οικονομικής ανάκαμψης, το μέλλον του κοινού νομίσματος παραμένει, στην καλύτερη περίπτωση, εύθραυστο», τονίζει ο Matthijs.

Ουκρανία - Ρωσία

Όσο για την ουκρανική κρίση, εκτιμά ότι και εκεί έχει αποτύχει γιατί η πλήρης εμπιστοσύνη που έδειξε στο ΝΑΤΟ και τις κυρώσεις, το μόνο που κατάφερε ήταν να ενισχύσει τη δημοτικότητα του Πούτιν στη χώρα του. Επιπλέον, η Μέρκελ θα πρέπει να αντιμετωπίσει τώρα τον εκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος έχει «μικρό ενδιαφέρον» για τις κυρώσεις και ο οποίος δείχνει να θέλει τη βελτίωση των σχέσεων με τη Μόσχα. Και καλώς ή κακώς, η Ρωσία έχει κεντρικό ρόλο σε πολλές από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη (από το μελλοντικό καθεστώς της Ουκρανίας έως τη Συρία).

Προσφυγικό

Το τρίτο μέτωπο της Μέρκελ είναι το προσφυγικό. Η αρχική αντιμετώπιση της Μέρκελ με τις ανοιχτές αγκαλιές για τους πρόσφυγες και την βεβαιότητα ότι η κατάσταση είναι διαχειρίσιμη, μπορεί να χειροκροτήθηκε αλλά γρήγορα η κατάσταση άλλαξε. Η ΕΕ αναγκάστηκε να κάνει μια «κυνική συμφωνία» με τον Ερντογάν για να σταματήσει τη ροή των προσφύγων, δίνοντάς του πολλά ανταλλάγματα. Χωρίς ωστόσο το πρόβλημα να έχει επιλυθεί.

Ουγγαρία-Πολωνία

Τέλος, ούτε η Μέρκελ, ούτε η ΕΕ στο σύνολό της, δεν κατάφερε να αποτρέψει την άνοδο του αυταρχισμού στην Ουγγαρία και την Πολωνία. Κάτι που γεννά τον φόβο ότι και άλλα κράτη θα ακολουθήσουν.

Συμπέρασμα; Σύμφωνα με τον Matthijs, η Μέρκελ έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να λύσει καμιά από τις τέσσερις κρίσεις που βύθισαν την Ευρώπη και η Γερμανία χρειάζεται νέα ηγεσία. «Μετά από 11 χρόνια στην εξουσία, το CDU της Μέρκελ έχει ξεμείνει από ιδέες» τονίζει.

Για τον αρθρογράφο, η μόνη πραγματική αλλαγή στη Γερμανία που θα είχε τη δυνατότητα να ξεπεράσει το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί από τις τέσσερις κρίσεις, είναι ένας συνασπισμός μεταξύ των σοσιαλιστών, των αριστερών και των πρασίνων (SPD, Die Linke και Greens). Γιατί όπως εκτιμά, ένας συνασπισμός της κεντροαριστεράς θα τερμάτιζε την πολιτική λιτότητας και θα μπορούσε να προσφέρει συστημικές λύσεις για την κρίση της ευρωζώνης και το προσφυγικό. «Η μπάλα βρίσκεται τώρα στο γήπεδο του SPD» καταλήγει.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.