Short bios

Είναι καμιά δεκαριά μέρες τώρα που κάθε βράδυ κολλάει το μάτι μου σε έναν λεκέ στο χαλί. Είναι κάτω από το τραπεζάκι του σαλονιού, μπροστά στην τηλεόραση, μια σκούρα κηλίδα από μικρά κοκκινοκαφέ νησάκια που τις πρώτες μέρες επέλεγα να αγνοώ. Αφού δε θυμάμαι να έγινε και δεν καταλαβαίνω πώς έγινε, μάλλον δεν έγινε. Αυτός ήταν πάνω κάτω ο τρόπος σκέψης μου που πιθανότατα αντικατοπτρίζει ένα συνολικότερο τρόπο σκέψης. Την τέταρτη ή πέμπτη μέρα έσκυψα κάτω από το τραπέζι και τον άγγιξα. Ήταν κάπως σαγρέ, λογικά αν είχε στάξει κάτι ήταν κάτι πηχτό και κολλώδες, σαν αίμα που έπηξε. Αλλά δεν μπορεί να είναι αίμα. Αποκλείεται.