Οι Πίτερ Παν της πολιτικής

Το μνημόνιο ήταν κακό, αλλά όχι αναγκαίο κακό. Έπρεπε και μπορούσαμε να το σκίσουμε με «ένα νόμο και ένα άρθρο» ή έστω «σελίδα- σελίδα». Έτσι μας έλεγαν (τουλάχιστον δύο κόμματα). Τελικά υπεγράφησαν τρία (συν ένα συμπληρωματικό), τα οποία, σύμφωνα με δημόσιες δηλώσεις, εφαρμόζονται με «πόνο ψυχής» και χωρίς κανείς να πολυπιστεύει στην αποτελεσματικότητα μέτρων, μεταρρυθμίσεων, ιδιωτικοποιήσεων. Μεσολάβησε η περιβόητη διαπραγμάτευση, στην οποία ακόμη δεν έχουμε καταλάβει εάν πήγαμε χωρίς σχέδιο ή με περισσότερα από ένα σχέδια, αλλά χωρίς να είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το Α, ποιο το Β και ποιο το Χ, γράφει η Νατάσα Στασινού.