Η Αναστασία Γερολυμάτου κάνει windsurfing και παραδίδει μαθήματα σύγχρονου φεμινισμού

Γεννήθηκε στην Κεφαλονιά και, παρότι έλειπε για αρκετά χρόνια στην Ελβετία, η Αναστασία δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα της, όπως λέει. «Σήμερα μοιράζω τον χρόνο μου μεταξύ Ελβετίας και Κεφαλονιάς». Η ιστορία της με έχει συνεπάρει. Είναι ένας άνθρωπος όλο ζωντάνια, γελάει συχνά και περιγράφει με γλαφυρότητα τη ζωή της, που, αν και δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, την πήρε στα χέρια της και έφτασε να την ερωτευτεί. Σήμερα, αν έχει την κατάλληλη παρέα, κάνει περιπάτους στη φύση, παραπέντε με τον γιο της ή βοηθάει τον άντρα της στο κυνήγι. Γρήγορα καταλαβαίνει κανείς ότι η κυρία Αναστασία είναι μια

ιδιαίτερη παρουσία, που ανέκαθεν διψούσε για επικίνδυνες αποστολές. «Από μικρό παιδί ήμουν σκληρή. Θυμάμαι ότι χωρίς να γνωρίζω κολύμπι, έμπαινα στη θάλασσα και επέπλεα πάνω σε ένα μονοδένδρι –μέρος από το φυτό αθάνατο–, το οποίο δεν βουλιάζει, λόγω του ότι είναι αρκετά ελαφρύ. Έτσι, αφού είχα εξασφαλίσει ότι δεν θα πνιγώ, έκανα κουπί με τα χέρια, ούτως ώστε να μάθω να κολυμπάω. Και τα κατάφερα» επισημαίνει.

Σε συνέχεια των θαλάσσιων περιπετειών της, η 81χρονη windsurfer μου αποκαλύπτει πως για πρώτη φορά σήκωσε πανί στον Ατλαντικό. «Με τον σύζυγό μου είχαμε πάει στη Λα Πάλμας στην Ισπανία και μία ημέρα πριν φύγουμε, πήγα για έναν τελευταίο περίπατο στην παραλία. Εκεί είδα έναν windsurfer και λίγο πιο κάτω συνάντησα έναν Γερμανό που νοίκιαζε ιστιοσανίδες. Του ζήτησα να μου νοικιάσει μία και δικαίως με ρώτησε αν γνωρίζω το άθλημα. Του απάντησα με ειλικρίνεια πως, αν και δεν το γνώριζα, ήμουν σίγουρη πως θα τα κατάφερνα. Εκτίμησε την ειλικρίνειά μου και μου ζήτησε να ανέβω πάνω σε έναν προσομοιωτή που είχε εκεί δίπλα, τον οποίο, φυσικά, δεν είχα παρατηρήσει. Η βάση του έμοιαζε με μπαλόνι, πάνω στο οποίο υπήρχε μια ιστιοσανίδα. Ανέβηκα και έκανα ό,τι είχα δει από τους σέρφερ. Ο άνεμος ήταν δυνατός και ασυνείδητα έκανα σωστές κινήσεις, που έδειχναν ότι έχω τον πλήρη έλεγχο της σανίδας μου. Έτσι, έπεισα τον Γερμανό, μπήκα στη θάλασσα, σήκωσα το πανί και έφυγα για την πρώτη μου περιπέτεια».

Αμέσως μου γεννιέται η απορία πώς τα κατάφερε. Μου φαίνεται κάπως παρακινδυνευμένη η πρώτη της επαφή με το άθλημα και δεν μπορώ να μην τη ρωτήσω αν έχει να μου διηγηθεί κάποιο ατυχές συμβάν, που ενδεχομένως «στιγμάτισε» την ιστιοσανίδα της. «Εκείνη, την πρώτη μου φορά, πήγα ένα μίλι μέσα στη θάλασσα και τον πρώτο άνθρωπο που συνάντησα τον ρώτησα αν ξέρει τρόπο για να γυρίσω πίσω στην παραλία. Αυτός μου ζήτησε να κατέβω από τη σανίδα για να μου δείξει, αλλά –απ’ ό,τι φάνηκε– ήθελε απλώς να μου πάρει την ιστιοσανίδα και να φύγει. Κολύμπησα πολλή ώρα για να βγω στην παραλία και πήγα κατευθείαν στον Γερμανό να τον ενημερώσω. Ο άντρας μου δεν γνώριζε πού ήμουν και όταν γύρισα από εκείνον τον… περίπατο στη θάλασσα και του είπα τι μου είχε συμβεί, μου πρότεινε να πάμε για καφέ. Τελικά, με πήγε σε ένα κατάστημα να αγοράσω την πρώτη μου ιστιοσανίδα».

Αρκετά χρόνια μετά την πρώτη της εμπειρία στα ανοιχτά, η κυρία Αναστασία έχει κάνει πολλά μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος. Ίσως όχι αρκετά για την ίδια, μια και στο τέλος Αυγούστου η χαρισματική σέρφερ θα πραγματοποιήσει διάπλου ξεκινώντας από τη Σκάλα Κεφαλονιάς με στόχο την Κυλλήνη. «Φέτος είπα “όσο είμαι γερή ακόμη και μπορώ να το κάνω, να μην το αναβάλω”. Με αυτή μου την ενέργεια θέλω να περάσω το μήνυμα να μην τα παρατάμε στη ζωή, με όποιες συνθήκες να συνεχίζουμε».

Δεν το αντιλαμβάνεται, αλλά είναι μια σύγχρονη φεμινίστρια, με δυναμική στάση απέναντι στη ζωή. Δεν ήταν λίγες οι φορές που θεατές από την παραλία τη χλεύαζαν και έβαζαν στοιχήματα ότι θα πέσει από την ιστιοσανίδα της. Για τους περισσότερους ανθρώπους, μια ώριμη γυναίκα που κάνει θαλάσσια σπορ είναι ασυνήθιστο θέαμα – και κάπως έτσι απορρίπτεται. «Οι άνθρωποι κρίνουν. Και οι γυναίκες που κάνουν κάτι πέρα από τα συνηθισμένα είναι στο στόχαστρο. Εγώ δεν μπορώ να μπω σε αυτή τη λογική και η αλήθεια είναι ότι για μένα η ηλικία και το φύλο κοινωνικά δεν έχουν σημασία». Η ευαισθησία της δεν περιορίζεται στα ζητήματα φύλου, γιατί η αγάπη της για τη φύση αναπόφευκτα την κάνει να ασχολείται με την προστασία του περιβάλλοντος. «Η σχέση του ανθρώπου με τη φύση είναι μια αναγκαιότητα. Έτσι γεννιόμαστε. Όταν περιπλανιέμαι έξω, βλέπω πάνω στα βράχια ποδήλατα, ψυγεία και σκουπίδια κάθε λογής, που τρώνε τα ψάρια και τελικά και εμείς ο ίδιοι τα βάζουμε στο πιάτο μας. Πώς γίνεται να μην το βλέπουν αυτό οι άνθρωποι;».

Από την Κρίστελ Λιάκου

Φωτογραφία Γιάννης Σκουρογιάννης