Το εμμονικό Βερολίνο

του Νίκου Σίμου

H πρόσφατη ομιλία του Ιταλού πρωθυπουργού στην Ιταλική Βουλή με αφορμή την ανάληψη από 1ης Ιουλίου της Ευρωπαϊκής Προεδρίας από την γείτονα χώρα ήταν παραδειγματική για το πως θα έπρεπε να ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πολύ σωστά δε ο Ρέντζι είπε ότι δεν αρκεί να έχεις ένα κοινό νόμισμα για να λες ότι είσαι Ένωση, ότι αποτελείς μία ενότητα κρατών,

Μέχρι σήμερα εκείνο που έχει αποδειχθεί από την οικονομική καταστροφή των κοινωνιών του Νότου της Ευρώπης είναι η σύγκρουση δύο οικονομικών φιλοσοφιών, αλλά και

η διαχείριση που πρέπει τα κράτη να κάνουν στις Οικονομίες τους, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν την ελάχιστη ικανοποίηση των κοινωνιών τους. Που δεν είναι άλλη, πρωτίστως, από τη δυνατότητα σε ένα μεροκάματο. Δηλαδή να υπάρχουν και να δημιουργούνται θέσεις εργασίας.

Το πρόβλημα της σύγκρουσης, ουσιαστικώς, των οικονομικών φιλοσοφιών που ακολουθούνται σήμερα στην Ευρώπη και γενικώς στον ανεπτυγμένο κόσμο, συνίσταται στο ότι από τη μία πλευρά έχουμε το βρεταννοαμερικανικό μοντέλλο οικονομικής διαχείρισης και ανάπτυξης και από την άλλη το γερμανικό. Προς το οποίο μάλιστα ήταν, αρχικώς, επί Σαρκοζί, αλληλέγγυα η Γαλλία, η οποία όμως μετά τις επιπτώσεις και στη δική της κοινωνία και ειδικότερα στους νέους, έχει αρχίσει να αλλάζει αντιλήψεις, όχι από τον πειθήνιο, βεβαίως και μικρού πολιτικού αναστήματος Ολλάντ, αλλά από τις φωνές οικονομολόγων και άλλων πολιτικών που ακούγονται.

Τι δείχνει η εμπειρία των δέκα τελευταίων ετών; Τόσο η Αμερικανική όσο και η Βρεταννική Οικονομία εμφάνισαν, στο διάστημα αυτό, μία εντυπωσιακή ανάπτυξη που είχε ως φυσικό επακόλουθο να δημιουργηθούν πολλές θέσεις εργασίας και να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά η ανεργία στις χώρες αυτές. Αντιθέτως η Ευρώπη του γερμανικού μοντέλλου, έχει αποτύχει και στους δύο τομείς. Και στην ανάπτυξη και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

Με άλλα λόγια αυτά που καταλογίζουν στην «γερμανική Ευρώπη» οι αγγλοσάξωνες, με προφανή ειρωνική διάθεση, είναι ότι αντί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της μεγάλης ανεργίας, προτίμησε να χαράξει μία διαχωριστική γραμμή απέναντι στις ...σατανικές οικονομικές αρχές της αγγλοσαξωνικής Οικονομίας της αγοράς, στον Κεϋνσιανισμό και στον φιλελευθερισμό.

Συμπέρασμα. Απαιτείεται ευελιξία στην οικονομική πολιτική. Νέες θέσεις εργασίας δημιουργούνται όχι μέσα από προστατευτισμούς, αλλά από απελευθερώσεις. Διότι τις νέες θέσεις δεν τις δημιουργεί το κράτος αλλά η ιδιωτική πρωτοβουλία. Και αυτό όταν δεν υπάρχουν συνθήκες ύφεσης, οπότε, όπως λέει ο Κέϋνς χαλαρώνεις τη δημοσιονομική πολιτική σου για να αναθερμάνεις την αγορά μέσω δημοσίων επενδύσεων. Και όχι με πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας και συνεχή επιβάρυνση των φορολογουμένων που βαθαίνουν την ύφεση, μειώνουν την κατανάλωση και έτσι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για επενδύσεις με αποτέλεσμα να αναστέλλεται η ανάπτυξη. Στο τέλος την πληρώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.