Στο συρτάρι η θεωρία των "δύο άκρων"!

Του Νίκου Σίμου, Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Δύο νέα στοιχεία έχουν προκαλέσει δικαιολογημένο προβληματισμό στα επιτελεία του Μαξίμου και της Νέας Δημοκρατίας:

Πρώτον, η διαπίστωση ότι, δημοσκοπικά τουλάχιστον, η Ν.Δ. έχει εξαντλήσει τα όριά της προς τα δεξιά. Και ότι από εκεί δεν μπορεί να περιμένει ενίσχυση της εκλογικής της βάσης.

Δεύτερον, η υποστηριζόμενη από τα ΜΜΕ προσπάθεια ανασύνταξης της Κεντροαριστεράς, μέσω της κίνησης των «58». Ασχέτως

αν οι γνωρίζοντες τα πολιτικά πράγματα θεωρούν ότι είναι μια απέλπιδα προσπάθεια ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ με άλλο προσωπείο, εν τούτοις είναι βέβαιο ότι θα καταλάβει μέρος από τον μεσαίο χώρο, που αναδεικνύει κυβερνήσεις.

Τα νέα αυτά στοιχεία είναι λογικό να υποβάλλουν σε κάποιους στη Ν.Δ. τη σκέψη περί πραγματοποίησης ενός νέου «ανοίγματος». Και κυρίως να αναβιώνουν πάλι τη θεωρία του «μεσαίου χώρου», την οποία εισήγαγε ο Κώστας Καραμανλής. Πόσο εύκολο μπορεί να είναι αυτό το «άνοιγμα» για τη σημερινή Νέα Δημοκρατία;

ΑΥΤΟΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ. Οι δυσκολίες ξεκινούν από το γεγονός ότι η Ν.Δ. έχει αυτοεγκλωβιστεί στις ίδιες της τις θεωρίες και τις «κάθετες» αποστροφές στελεχών που βρίσκονται δίπλα στον πρωθυπουργό. Και ποιος είναι ο κλοιός στον οποίο εγκλώβισαν τα στελέχη αυτά τη Ν.Δ.;

Πρώτον, η καταδίκη της θεωρίας του μεσαίου χώρου, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της επικράτησης του κ. Αντώνη Σαμαρά στο κόμμα.

Δεύτερον, η ιδεολογική περιχαράκωση της Ν.Δ. στη λαϊκή Δεξιά και μόνο, που κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι ξεπερασμένη. Το χειρότερο; Η λαϊκή Δεξιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε βάση, άκρως κοινωνικό πρόσωπο και δεν είχε επιβαρύνει τον κόσμο.

Τρίτον, η θεωρία των δύο άκρων, που αναπτύχθηκε και δημιούργησε πολωτικές συνθήκες, τις οποίες ο μεσαίος χώρος αποδοκιμάζει.

ΤΟ… ΕΦΕΥΡΗΜΑ. Οσον αφορά τη θεωρία του «μεσαίου χώρου», στενοί συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Φαήλος Κρανιδιώτης, έβαλλαν εναντίον της, αλλά και όσων την αποδέχονταν.

Ο κ. Κρανιδιώτης, επικεφαλής του «Δικτύου 21», είχε αναφέρει σε συνέντευξή του το 2011 ότι αυτό που έχει σημασία είναι η ιδεολογική ταυτότητα ενός κόμματος και όχι η συσκευασία. Και τον μεσαίο χώρο τον είχε χαρακτηρίσει «εφεύρημα». Αλλά και ο κ. Λαζαρίδης, σε δική του συνέντευξη, απέρριψε το ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο της περιόδου Καραμανλή, υπογραμμίζοντας: «Αυτό που ονομάστηκε μεσαίος χώρος αποδείχθηκε ότι τελικά οδηγεί σε αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής και σε αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας. Θέλουμε να κερδίσουμε την κοινωνία με την ακτινοβολία των ιδεών μας, όχι κρύβοντας τις ιδέες μας»! Μειονέκτημα για τη Ν.Δ. αποτελεί και η περιχαράκωσή της στη λαϊκή Δεξιά. Προσβλέποντας μόνο προς τα δεξιά της, για την υποτιθέμενη επανένταξη δεξιών ψηφοφόρων που την εγκατέλειψαν, η Ν.Δ. δεν επέτυχε τίποτε εντυπωσιακό. Αν όντως ως λαϊκή Δεξιά ήταν πειστική, δεν θα υπήρχε στη Βουλή το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την εξάντληση των ορίων προσέλκυσης άλλων ψηφοφόρων επιβεβαιώνει την αποτυχία του ιδεολογικού προσανατολισμού. Την εκτίμηση αυτή την ασπάστηκε σε άρθρο του και ο Γιάννης Λούλης, πρώην συνεργάτης του κ. Καραμανλή, θεωρώντας ότι «ο Αντώνης Σαμαράς ως ηγέτης της Ν.Δ. έγινε πρόθυμος όμηρος της λαϊκής Δεξιάς διότι είτε ελκυόταν από τις ιδέες αυτές είτε πίστευε πως θα ωφελούνταν εκλογικά... Ο Σαμαράς τραυμάτισε την αξιοπιστία του. Η απήχηση της Ν.Δ. συρρικνώθηκε, ενώ άνοιξαν διάπλατα οι πύλες για την εκτόξευση της φούσκας Καμμένου».

Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ. Ως συνέπεια της προσκόλλησης σε δεξιά ιδεολογήματα μετεμφυλιακής λογικής ήρθε η θεωρία των δύο άκρων. Η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ-Χρυσής Αυγής, απ’ όπου εκπορεύεται η θεωρία των δύο άκρων, την οποία αρχικώς προέβαλε ο πρωθυπουργός και στη συνέχεια στενοί του συνεργάτες (μεταξύ αυτών και ο Γιώργος Μουρούτης), δεν χαροποίησε την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ειδικά, δε, η εκτίμηση του κ. Λαζαρίδη ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης «βρίσκεται εκτός συνταγματικού τόξου».

Η τελευταία αυτή φράση ερέθισε και προσέβαλε τη μερίδα του εκλογικού σώματος που από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ κατέφυγαν στον ΣΥΡΙΖΑ για λόγους διαμαρτυρίας και μόνο. Αυτή την κρίσιμη μάζα, που κατά τους συνεργάτες του κ. Σαμαρά ακολούθησε ένα κόμμα… περιθωριακό, θα επιχειρήσει να επαναπροσεγγίσει η Ν.Δ.!

ΤΡΙΚΥΜΙΑ ΕΝ ΚΡΑΝΙΩ. Βεβαίως, υπάρχει και μια μεγάλη αντίφαση στις προσεγγίσεις που διά των συνεργατών του κ. Σαμαρά κάνει η Ν.Δ. Λόγου χάριν, πώς είναι δυνατόν να συμβιβάζεται η θεωρία των δύο άκρων και από την άλλη να μην αποκλείονται τα αλληθωρίσματα προς τη Χρυσή Αυγή, ούτε μια κυβερνητική προοπτική της Ν.Δ. μαζί της. Υπενθυμίζεται ότι ο γραμματέας της κυβέρνησης και στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού, Τάκης Μπαλτάκος, σε συζήτηση που είχε σε «πηγαδάκι» δημοσιογράφων στη Βουλή είχε πει ότι δεν είναι «απίθανο το ενδεχόμενο η Ν.Δ. να υποχρεωθεί να κυβερνήσει με τη συνεργασία της Χρυσής Αυγής».

Αλλά και ο κ. Κρανιδιώτης σε άρθρο του είχε προτείνει «άνοιγμα» της Ν.Δ. στη βάση της Χρυσής Αυγής, που είναι «δικοί μας άνθρωποι». Βεβαίως, προς τη Χ.Α. έχουν κατευθυνθεί και πρώην δεξιοί ψηφοφόροι της Ν.Δ. Μόνο που οι συνεργάτες και σύμβουλοι του κ. Σαμαρά θα πρέπει να συνεννοούνται μεταξύ τους, διότι, ενώ ο κ. Κρανιδιώτης θεωρεί επωφελές ένα τέτοιο «άνοιγμα» προς τη βάση της Χ.Α., ο κ. Λαζαρίδης έχει χαρακτηρίσει, με νόημα, τους ψηφοφόρους του Λαϊκού Συνδέσμου «νούμερα που δεν υπάρχουν»...

Οι απαιτήσεις για το «άνοιγμα»

Το ερώτημα είναι, αν η Ν.Δ. επιχειρήσει ένα «άνοιγμα» προς έναν ευρύτερο χώρο, τον οποίο διεκδικεί τώρα η κίνηση των «58», πόσο πειστικό μπορεί να είναι, αλλά και με ποιους επικεφαλής θα επιχειρηθεί να ανασυγκροτηθεί ο κεντροδεξιός χώρος κατά το πρότυπο της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς; Διότι όταν επί περίπου τρία χρόνια το ιδεολογικό πρότυπο είναι η σκληρή Δεξιά και απορρίπτεται ακόμη και ως έννοια ο μεσαίος χώρος, αυτομάτως προκύπτει θέμα αξιοπιστίας στις προθέσεις και αναδεικνύεται μόνο η σκοπιμότητα. Με άλλα λόγια, επί τρία χρόνια η Ν.Δ. απορρίπτει ως ανύπαρκτο τον χώρο μέσα στον οποίο συνωθούνται όλοι εκείνοι οι πολίτες που απαιτούν α) αποτελεσματικότητα πολιτικής, β) κοινό νου στις αποφάσεις και στα μέτρα που θα λαμβάνονται, γ) οικονομική σταθερότητα, δ) στοιχειώδη ασφάλεια, ε) δουλειά για τους περισσότερους, στ) δικαίωμα των νέων στο αύριο και ζ) πολιτισμένο επίπεδο ζωής. Αυτός είναι ο χώρος των νοικοκυραίων, που δεν έχει να κάνει με ιδεολογήματα, αλλά με το αυτονόητο.