Σαν σήμερα "έφυγαν" τρεις μεγάλοι!

Αναζητώντας το αρχείο του παρελθόντος, διαπίστωσα πως σαν σήμερα πέρασαν στην ιστορία τρεις σπουδαίες προσωπικότητες πριν αρκετά χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να γράφει κατεβατά για τη ζωή τους, την περιπετειώδη νεανική τους ηλικία και βέβαια για τα έργα που άφησαν πίσω τους και που αιώνες μετά τα αναπωλούμε.

Για να είμαστε και δίκαιοι - γιατί δεν μπορείς να κάνει κανείς διάκριση ανάμεσά τους, θα ξεκινήσουμε χρονολογικά.

1791. Wolfgang Amadeus Mozart

Ετών 35. Στην παγωμένη Βιέννη αφήνει την

τελευταία του πνοή, ο μεγάλος συνθέτης της κλασσικής μουσικής. Ο συνθέτης που πολλοί μουσικοί ζήλεψαν και που εκατομμύρια ακροατές λάτρεψαν. Ισως μόνο ο Σαλιέρι – ο τότε Διευθυντής Μουσικής στην Αυλή του Αυτοκράτορα - να χάρηκε για το θάνατό του, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο ίδιο επίπεδό. Λέγεται μάλιστα, πως η σύζυγος του Αμαντέους – Κονστάντσα – έσωσε το γνωστό και ημιτελές έργο του, έναν επικήδειο – Requiem (Lacrymosa) - από τα χέρια του Σαλιέρι καθώς τις τελευταίες ώρες ήταν μαζί του και πήγε να βάλει τη δική του υπογραφή…

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως ο “Γούλφι” – όπως τον αποκαλούσε η Κονστάντσα, ήταν ένα παιδί ανέμελο και πιο πέρα από την εποχή του. Παρορμητικό και εξαιρετικά ευάλωτο στο ποτό και στις γυναίκες. Οι συνεχείς τσακωμοί με τον πατέρα του και η άρνησή του να έχει μαθητές για να τα βγάζει πέρα οικονομικά, τον οδήγησαν στην ανέχεια αλλά και στη σύνθεση ανυπέρβλητων έργων. Όπερες όπως ο Ντον Τζιοβάνι, οι Γάμοι του Φίγκαρο. Συμφωνίες, κοντσέρτα. Όλα γραμμένα στο μυαλό του. Καμμία παρτιτούρα του δεν είχε μουτζούρα ή διόρθωση. Είχε γεννηθεί γι αυτό.

Το λυπηρό είναι πως μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουμε το ακριβές σημείο ταφής του καθώς κηδεύτηκε με έξοδα του Δήμου σε μαζικό τάφο στον Αγιο Marx της Βιέννης.

1870. Alexandre Dumas

Ο Αλεξάντρ Νταβύ ντε λα Παγετρί που αργότερα έγινε Αλέξανδρος Δούμας μεγαλώνει φτωχικά αλλά με το πείσμα του καταφέρνει αργότερα να γίνει “γραφιάς” του Βασιλιά Λουδοβίκου Φιλίππου. Όπως και ο Mozart που αναφέρουμε παραπάνω έτσι και ο Δούμας, βάλλεται από διαφόρους για το συγγραφικό του έργο. Αποκορύφωμα της επίθεσης, ένα βιβλίο του Ντε Μιρκουρ που κυκλοφόρησε το 1845, λέγοντας πως ο Δούμας, ο συγγραφέας του “Κόμη Μοντεχρίστου” δεν μπορεί να γράφει μόνος του τόσα πράγματα, πως σίγουρα κάποιοι τον βοηθάνε…

Κανείς δεν πίστεψε τον φθονερό Ντε Μιρκούρ. Αλλωστε η πορεία του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα απέδειξε ξεκάθαρα πως έχουμε να κάνουμε με ένα ταλέντο.

“Τρεις σωματοφύλακες”, “Κόμης Μοντεχρίστο”, “Βασίλισσα Μαργκό”, “Ιούλιος Καίσαρας”, 90 θεατρικά έργα – σας τα παραθέτω εν τάχυ – του εξασφάλισαν μία άνετη ζωή, γεμάτη από γυναίκες, πολυτελή διαμερίσματα που όμως τα εξαφάνιζε από τη μία μέρα στην άλλη. Θα τον συγκαταλέγαμε και αυτόν στους αυτοκαταστροφικούς που μέσα από την καταστροφή τους, δημιουργούσαν σπουδαία πράγματα…

Πέθανε 68 ετών. (5 Δεκεμβρίου 1870)

1926. Claude Monet

Ο μάγος των τοπίων… Ο πατέρας του ιμπεριαλισμού. Κάποια στιγμή μία φίλη σε μία κουβέντα μας, επέμενε πως τα γλυπτά της αρχαίας εποχής δεν μπορεί να συγκριθούν με κανένα έργο τέχνης. Εχει δίκιο, σκέφτηκα. Μα το μεγαλείο ένος έργου τέχνης, ενός πίνακα και συγκεκριμένα του Claude Monet, σε πάει στο “τότε”. Δεν βλέπεις απλά έναν πίνακα. Βλέπεις την εποχή. Τα χρώματα που αποτυπώνουν την καθημερινότητα. Φουστάνια, κυρίες με καπέλα και κυρίους με φράκο. Βάρκες, λίμνες, νούφαρα. Όλη τη φύση. Και ύστερα τον πόλεμο. Όταν ο Monet ζωγράφιζε με αποχρώσεις του κόκκινου ήταν γιατί κάτι αιματηρό συνέβαινε γύρω του. Όταν ζωγράφιζε θολά, ήταν επειδή δεν έβλεπε καλά. Απλά, ζωγράφιζε αυτό που έβλεπε όπως το έβλεπε.

Σε αντίθεση με τους Mozart και Δούμα, ο Monet δεν είχε άστατη ζωή. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και ήταν ένας “ήσυχος” άντρας. Γνώρισε τα πλούτη και την αναγνώριση που του χάρισαν τα έργα του.

Πέθανε 86 ετών. (5 Δεκεμβρίου 1870)

Άννα Κερώση