Ποιος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα;;

του Νίκου Σίμου

Τα περί της πρωτοβουλίας της συγκυβέρνησης όπως ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή αναλύθηκαν σε χθεσινό σχόλιο. Δηλαδή ερμηνεύθηκαν οι λόγοι για τους οποίους αποφασίστηκε η συγκεκριμένη ενέργεια και που, βεβαίως είναι προφανείς.
Από την πλευρά της κυβέρνησης προβάλλεται η ανάγκη να διατηρηθεί πάση θυσία στην εξουσία, διότι βρίσκονται σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, διότι πρέπει να διατηρηθεί η πολιτική σταθερότητα, διότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και οι εν εξελίξει ρυθμίσεις των εκκρεμοτήτων

δεν επιτρέπουν να διακοπούν από μία πρόωρη προσφυγή στις κάλπες.

Από την δική της πλευρά η αξιωματική αντιπολίτευση ζητάει εκλογές διότι όπως λέει η κυβέρνηση δεν διαπραγματεύεται και απλώς εκτελεί ό,τι της υπαγορεύουν. Επιμένει δε ότι δεν πρέπει να συνεχισθεί η θητεία αυτής της κυβέρνησης η οποία δεν διαφοροποιεί την ανάλγητη πολιτική που εφαρμόζει και επομένως ο ελληνικός λαός συνεχίζει να υποφέρει και η κατάστασή του επιδεινώνεται.

Και από τις δύο περιπτώσεις αναδύεται η αλαζονική αντίληψη του «εγώ είμαι ο καλύτερος και εγώ θα τα καταφέρω». Αντίληψη που κάθε άλλο συμμερίζεται ο ελληνικός λαός, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις και όπως ανέδειξε ακόμη και η χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών. Κάποτε τα δύο μεγάλα κόμματα συγκέντρωναν μαζί το 80% και το 85% των ψήφων. Τώρα μετα βίας ξεπερνούν το 50%.

Ίσως αντί ψήφου εμπιστοσύνης -που σε αντίστροφη ανάγνωση είναι ψήφος μομφής προς τον εαυτόν της- ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να προβεί σε μία πολιτικά μεγάθυμη και συσπειρωτική, όχι των βουλευτών του αλλά όλου του πολιτικού συστήματος ενέργεια. Η οποία θα αναδείκνυε και το ότι αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης. Να καλούσε δηλαδή τους πολιτικούς αρχηγούς σε μία κοινή σύσκεψη και να συζητήσουν τα περιθώρια που υπάρχουν για αντίσταση σε όσα η τρόϊκα συνεχίζει να απαιτεί. Να προταθούν από κάθε πλευρά εναλλακτικές λύσεις και σχέδια. Διότι αν βουλιάξει το σκάφος θα παρασυρθούν όλοι στον πάτο. Να υπάρξει ένας κοινός συντονισμός ενεργειών, οι οποίες θα επεκτείνονταν και σε ενημερωτικές επ[αφές σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στον Νότο της που υποφέρει και αυτός.

Το πιθανότερο θα ήταν, στην περίπτωση αυτή να αρνείτο ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι θα προτιμούσε μία συζήτηση αρχηγών στην Βουλή για να πει τον μονόλογό του. Τότε ο κ. Σαμαράς θα δημοσιοποιούσε την πρόσκληση που θα είχε απευθύνει στους πολιτικούς αρχηγούς, θα καθιστούσε γνωστό ποιοι την αποδέχτηκαν και θα εξέθετε όσους θα την απέρριπταν, με την πρόσθετη παρατήρηση ότι τους ενδιαφέρει η κατάληψη της εξουσίας και όχι η από κοινού αναζήτηση διεξόδων από τη σημερινή κρίση.
Βεβαίως όλα αυτά είναι πολύ ρομαντικά για να είναι αληθινά. Διότι οι μεν θεωρούν τους εαυτούς τους, ήδη σωτήρες, οι δε ότι είναι οι πολιτικοί ...Μπάτμεν που με εξωπραγματικές και υπεράνθρωπες κινήσεις θα κάνουν την Ελλάδα παράδεισο.

Δοξάστε τους...