Περί πόθεν έσχες καυγάδες

του Νίκου Σίμου

O αρμόδιος αντιπρόεδρος της Βουλής για τον έλεγχο των δηλώσεων περιουσιακής κατάστασης πολιτικών προσώπων, ανακοίνωσε ότι το προσεχές διάστημα θα υπάρξει νέο πλαίσιο «πόθεν έσχες» για τα πολιτικά πρόσωπα.

Μετά την ανακοίνωση αυτή άρχισαν στη Βουλή τα παρατράγουδα με αλληλοκατηγορίες μεταξύ βουλευτών της κυβερνητικής συμμαχίας και της αντιπολίτευσης. Με άλλα λόγια οι εθνοπατέρες επιβεβαίωσαν ότι ζουν στην κοσμάρα τους όταν το ζητούμενο

είναι να μη προκαλούν το κοινό αίσθημα για τα προνόμιά τους, όταν αυτοί είναι που νομοθετούν και, επομένως, έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι.

Θέλω να υπενθυμίσω ότι από την ημέρα που καθιερώθηκε το «πόθεν έσχες» των πολιτικών, εκείνο το οποίο οι Έλληνες πολίτες βλέπουν δημοσιευμένο, κάθε χρόνο, δεν είναι ο τρόπος απόκτησης από τους πολιτικούς της περιουσίας τους και των χρημάτων τα οποία καταθέτουν ότι διαθέτουν, αλλά, απλώς, το τί έχουν.

Ας μη λησμονούμε ότι η καθιέρωση του πόθεν έσχες για τους πολιτικούς έχει δύο αναγνώσεις: Η πρώτη είναι ότι το πολιτικό σύστημα θέλησε κάποτε να δείξει προς τα έξω την ευαισθησία του σε διαφάνεια, όσον αφορά στην επαγγελματική πορεία των πολιτικών. Η δεύτερη ανάγνωση όμως λέει ότι το «πόθεν έσχες» καθιερώθηκε επειδή προφανώς άρχισε να «μυρίζει» ο τρόπος πλουτισμού κάποιων οι οποίοι μπήκαν στην πολιτική πένητες και βγαίνουν εκατομμυριούχοι!

Εκείνο που θα πρέπει να αντιληφθούν οι πατέρες του Έθνους είναι ότι, στη φάση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός, σημαντικό τμήμα του οποίου βρίσκεται στα όρια της φτώχειας ενώ ενώ άλλο τμήμα αυτού βρίσκεται κάτω και από τα όρια αυτά, πρέπει να ακυρώσουν την προκλητικότητα της επιτηδευμένης σιωπής τους για τον τρόπο απόκτησης της περιουσίας τους. Όχι μόνο διότι ορισμένα στοιχεία είναι ιδιαιτέρως προκλητικά, όσον αφορά πρόσωπα τα οποία προηγουμένως ήσαν ανεπάγγελτα και η πολιτική τους πορεία δεν δικαιολογεί το μέγεθος των περιουσιακών στοιχείων που απέκτησαν. Αλλά και διότι ακριβώς επειδή η χώρα διανύει μία από τις πιο δύσκολες μεταπολεμικές της στιγμές, η ευαισθησία του πολιτικού κόσμου έναντι του λαού και, κυρίως των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων πρέπει να είναι και έκδηλη και υποδειγματική.

Το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, με άλλα λόγια πρέπει να αυτοπροστατευθεί, ειδικώς την περίοδο αυτή που είναι έκδηλες φασίζουσες αντιλήψεις οι οποίες εκμεταλλεύονται το –προσωρινό ελπίζουμε- δράμα του ελληνικού λαού. Όταν δακτυλοδεικτείται ο πολιτικός κόσμος, για ευκαιρίες και αφορμές που δίνει ο ίδιος, τότε θα πρέπει να ξέρει ότι υποσκάπτει το σύστημα της Δημοκρατίας το οποίο υποτίθεται ότι ο ίδιος υπηρετεί...