Παιδιά και αποπαίδια

Με την κατάρρευση της χώρας το 2010, άλλαξαν πολλά. Όχι όμως τα όσα το δημόσιο πρεσβεύει. Για την πλειοψηφία της κοινωνίας η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, το κλείσιμο παρασιτικών δημόσιων οργανισμών είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Τα πολιτικά κόμματα αρνήθηκαν να συγκρουσθούν με αυτή την αντίληψη και να την αλλάξουν. Μοιραία μετατόπισαν το μεγαλύτερο κόστος της κρίσης στον ιδιωτικό τομέα που πλήρωσε δυσανάλογα το δικό του τίμημα.

Τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής και οι περικοπές των δημοσιών δαπανών για να αποφευχθεί η ασύντακτη χρεοκοπία

δημιούργησαν μία αλυσίδα οικονομικών γεγονότων: μείωση στην κατανάλωση, αβεβαιότητα, προβλήματα ρευστότητας, ύφεση και τεράστια αύξηση της ανεργίας, κυρίως στους νέους ανθρώπους. Ο δημόσιος τομέας πόνεσε αρκετά, αλλά ο ιδιωτικός τομέας ήταν αυτός που μάτωσε.

Η ανεργία των ποσοστών του 30% αφορά, κυρίως, τους ανθρώπους της ιδιωτικής οικονομίας.

Η σημερινή κυβέρνηση επαίρεται ότι εδώ και τέσσερις μήνες αρνείται να πάρει υφεσιακά μέτρα και ότι δεν πρόκειται να δεχθεί μείωση μισθών και συντάξεων. Μιλά πάντα για τον δημόσιο τομέα. Την ίδια στιγμή η μη επίτευξη συμφωνίας, η οικονομική ασφυξία και η αβεβαιότητα που προκαλείται είναι η μεγαλύτερη υφεσιακή πολιτική. Η χώρα επιστρέφει επίσημα ξανά στην ύφεση μετά την ανάκαμψη του 2014. Το δημόσιο έχει κηρύξει στάση πληρωμών στον ιδιωτικό τομέα, χιλιάδες υπάλληλοι είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες, η ανεργία που αποκλιμακώθηκε το 2014, αρχίζει να παίρνει την ανηφόρα.

Για την κυβέρνηση υπάρχουν παιδιά και αποπαίδια. Για την κυβέρνηση ο ιδιωτικός τομέας είναι ένα αναγκαίο κακό που υπάρχει για να συντηρεί το κράτος. Η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας αφορά μόνο τις καθαρίστριες και την παλιά ΕΡΤ. Η ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ περνά μέσα από επέκταση του κράτους και νέους φόρους που θα γονατίζουν ακόμα περισσότερο τον ιδιωτικό τομέα μέχρι να τον αποτελειώσουν. Και μαζί με αυτόν και την χώρα.