Ουμανιστές εναντίον κομφορμιστών

Το να αρνείσαι να παραδεχτείς μια σειρά γεγονότων τα οποία συνθέτουν την πραγματικότητα, υποχωρώντας και ακολουθώντας στις επιταγές μιας ομάδας στην οποία ανήκεις, αυτό σίγουρα αποτελεί αδιάσειστο στοιχείο κομφορμιστικής αντίληψης.

Μιας λάθος αντίληψης, η οποία μετατρέπει τους απολογητές της, σε απόλυτα υποταγμένα πειθήνια όργανα, με μοναδικό σκοπό την προώθηση αλλά και δρομολόγηση πολιτικών που εναντιώνονται με κάθε τρόπο, στην πιθανότητα παραδοχής του mea culpa και κατ’ επέκταση της προόδου.

Στην δική μας

περίπτωση της αναγνώρισης της λανθασμένης πολιτικής από το Βερολίνο, η οποία συνάδει απόλυτα με την άρνηση παραδοχής της κρίσης.

Όπως έλεγε και ο σοφός:«Από τη στιγμή που κάποιος έχει συναίσθηση του κακού που έκαμε, από τότε αρχίζει η διαδικασία της βελτίωσης του ».

Προκειμένου να μπορέσεις όμως να υποβληθείς στην ανωτέρω διαδικασία και ως αποτέλεσμα αυτής να επιφέρεις την πολυπόθητη βελτίωση θα πρέπει - πέρα και πάνω απ’ όλα - να παραδεχτείς πρωτίστως το λάθος σου. Το οποίο στην δική μας περίπτωση, δεν είναι άλλο από την αδιάφορη στάση της Γερμανικής πλευράς απέναντι σε ένα σύνολο εκπληρωμένων υποσχέσεων, αναπόσπαστων μερών, ενός προγράμματος λιτότητας, το οποίο οφείλει την εκπλήρωση – ολοκλήρωση του, στις ίδιες τις θυσίες του ελληνικού λαού.

Μια στάση η οποία προδίδει ένα και μόνο πράγμα την άρνηση παραδοχής της κρίσης, η οποία διέπει την Οικουμενική στο σύνολο της. Μια κρίση - πέρα για πέρα - συνειδησιακή, η οποία στέκεται εμπόδιο στην προσπάθεια της Γερμανικής πλευράς να ανταποκριθεί με την σειρά της, στις δικές τις δεσμεύσεις. Οι οποίες που αφορούν στην έξοδο της χώρας μας, στις αγορές και στην απόδραση φυσικά από την – κατ’ ανάγκη επιβεβλημένη – λογική του Μνημονίου που ήταν προγραμματισμένη μέχρι το τέλος του 2014.

Μπορεί η άρνηση να αποτελεί την πιο συχνή μορφή ανθρώπινης αντίδρασης, στην περίπτωση μας όμως, η άρνηση της Γερμανικής πλευράς στο να αναγνωρίσει το λάθος της, να συναισθανθεί το κακό που έκαμε και να αλλάξει στάση αλλάζοντας πρώτα από όλα τη λάθος αντίληψη, θυμίζει ένα παιδιάστικο πείσμα ή μοιάζει σαν η Γερμανική πλευρά να βιώνει μια δεύτερη εφηβεία.

Καταληκτικά το κλειδί για να καταφέρει η Γερμανική πλευρά να υπερκεράσει τις αδυναμίες τις, είναι να εντοπίσει το λάθος της. Ο εντοπισμός του λάθους της, μπορεί να πραγματοποιηθεί – κατά την προσωπική μου εκτίμηση- μονάχα με ένα τρόπο, με το να καταφέρει να παραγκωνίσει ακόμη και να αποσοβήσει σε τελευταία ανάλυση , μια λάθος λογική.

Την λογική που έχει ως μοναδικό γνώμονα την ικανοποίηση ιδιοτελών συμφερόντων σε ένα παιχνίδι νικητών και ηττημένων με τρόπαιο την απόλυτη κυριαρχία. Για να μπορέσει να καταφέρει να απαλλαγεί από τη λάθος λογική οφείλει να θέσει τον εαυτό της εκτός των κομφορμιστικών αντιλήψεων και τακτικών και να υιοθετήσει μια πιο ουμανιστική αντίληψη, για το καλό του ευρύτερου συνόλου που είναι γνωστό σε όλους μας ως Ευρωζώνη και του οποίου μέλος είναι και η ίδια.

* Ο κ. Κουμπαράκης είναι αντιπρόεδρος του ΤΕΑΥΤΕΚΩ