Ο Τσίπρας εγκλωβισμένος μεταξύ της Αριστεράς της προόδου και των… εμμονών

Του Μάνου Οικονομίδη

Στην εξίσωση Αριστερά-Δεξιά, η Ιστορία και η εμπειρία μας έχουν διδάξει ότι οι λαοί της Ευρώπης υπέστησαν περίσσευμα… πλύσης εγκεφάλου, ώστε να αποδεχτούν την ιδεολογική υπεροχή της πρώτης, προσδίδοντας εξ αντανακλάσεως στη δεύτερη συντηρητικά χαρακτηριστικά.

Φυσικά, η ζωή μας δίδαξε ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, και σίγουρα δεν είναι τόσο απλά στην κατανόησή τους, στην προκειμένη ωστόσο περίπτωση την Ιστορία δεν την γράφουν (απαραίτητα) οι νικητές, αλλά όσοι έχουν πρόσβαση στους… συγγραφείς της.

Ας μείνουμε ωστόσο στην υπόθεση εργασίας ότι η Αριστερά

είναι ο φυσικός χώρος της προόδου, της αναζήτησης καινούριων ιδεών, της διαρκούς κινητικότητας. Αυτή η Αριστερά, αν… υπάρχει, είναι εκείνη με την οποία θα πρέπει ο Αλέξης Τσίπρας να υπογράψει “σύμφωνο συμβίωσης”, για το διάστημα που θα διατηρεί στο ονοματεπώνυμό του την κάρτα εισόδου στο Μέγαρο Μαξίμου.

Μονάχα τότε, θα διευκολύνει και τη ζωή όλων ημών των υπολοίπων, τουλάχιστον για το διάστημα που θα χρειαστεί μέχρι να ξεθυμάνει η οργή των Ελλήνων, και η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος να ανακτήσει στοιχεία επιβίωσης. Αντί για… αυτοπυροβολισμούς σε χέρια και πόδια, και μάλιστα δια της κάλπης.

Φυσικά, η απόφαση ευθύνης που καλείται να πάρει ο Πρωθυπουργός κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Γι’ αυτό και τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τόσο… ζωηρές παραστάσεις μιας παρέας φίλων, που περισσότερο θυμίζουν την “παιδική χαρά” της σημερινής Ευρώπης, όπως εύστοχα είχε τονίσει η “Monde” για την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά κυβέρνηση-καμικάζι, με μοναδική αποστολή την αποτροπή της εθνικής χρεοκοπίας.

Απέναντι άλλωστε στην “Αριστερά της προόδου”, υπάρχει η Αριστερά… των εμμονών. Τους εκπροσώπους της τους ακούσαμε χθες, τους ακούμε και τους διαβάζουμε μελαγχολικά εδώ και μήνες, να τσουβαλιάζουν την κοινή λογική, και να φλερτάρουν με την επικινδυνότητα. Το παιχνίδι ωστόσο βρίσκεται στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα. Και μόνο. Αν και η προτροπή περί “απόφασης ευθύνης”, είναι εκ των πραγμάτων προβληματική. Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα του Κώστα Καραμανλή, στις μοιραίες εθνικές εκλογές του 2009.

Τότε, οι Έλληνες επέλεξαν το “λεφτά υπάρχουν” του Γιώργου Παπανδρέου, για τον εξαιρετικά απλό λόγο ότι… αυτή είναι η Ελλάδα, όπως εύστοχα είχε διαπιστώσει ο Κώστας Σημίτης. Μια καλή ευκαιρία για να δείξει ο Αλέξης Τσίπρας πόσο κοντά στον “καραμανλισμό” βρίσκεται...