Νίκος Μακρόπουλος: "Ο Σαμαράς μάς γλύτωσε από την απόλυτη κατάρρευση"

«Είναι κρίμα να πάνε χαμένες οι θυσίες λόγω της πολιτικής ρευστότητας. Θα ήταν ευχής έργον να υπάρξει λύση για Πρόεδρο της Δημοκρατίας», τονίζει ο πρόεδρος της «Ευρώπης Ασφαλιστικής»

Μυήθηκε, όπως ομολογεί, στον χώρο των ασφαλειών από τον ευπατρίδη του χώρου και δήμαρχο Αθηναίων Γεώργιο Πλυτά. Τον ακολούθησε, μάλιστα, στο Λονδίνο όταν εκείνος εξορίσθηκε κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας. Γεννημένος στη Νέα Υόρκη και σπουδαγμένος στο Ηνωμένο Βασίλειο, ο Νίκος Μακρόπουλος δεν δυσκολεύθηκε κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα να γίνει ο πρώτος εξουσιοδοτημένος ανταποκριτής (binding authority) του οίκου Lloyd’s και στη συνέχεια να ιδρύσει τη δική του ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «Ευρώπη Ασφαλιστική».

Η συνάντησή μας έγινε λίγες ημέρες πριν από την ετήσια εκδήλωση της Ενώσεως Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος στο Μέγαρο Μουσικής, που φέτος για πρώτη φορά θα έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα, υπέρ των σκοπών του συλλόγου «Ελπίδα». Διαλέξαμε ένα εστιατόριο κοντά στον χώρο της εργασίας του, στην οδό Φιλελλήνων. Το «2 Μαζί» δημιουργήθηκε το 2008 από τον Γιάννη Μπαξεβάνη και τον Ηλία Γώγο και στεγάζεται στο Μέγαρο Λεβίδη, με έτος κατασκευής το 1910. Εδώ και δύο χρόνια το «τρέχει» μόνος του ο δεύτερος εκ των συνεταίρων, συνεχίζοντας τη γαστρονομική παράδοση του πρώτου. Παραγγέλνουμε για αρχή, μετά από υπόδειξή του, μια πολύχρωμη σαλάτα σε τραγανή φωλίτσα με προσούτο, κατσικίσιο τυρί, χειροποίητη μαρμελάδα σύκο και βινεγκρέτ από ρόδι, μαζί με μια τάρτα με πράσο και μικρή σαλάτα αρωματικών. Για συνέχεια συναινούμε στον φρέσκο αιγαιοπελαγίτικο τόννο στη σχάρα με σάλτσα πορτοκάλι.

Η πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας αποτελεί το κύριο θέμα της συζητήσεώς μας. «Εχουν γίνει σημαντικά βήματα στον τομέα της οικονομίας, όχι στον βαθμό που θα θέλαμε και όχι απαραιτήτως με τον τρόπο που θα θέλαμε. Λυπούμαι που αναγκασθήκαμε να τα κάνουμε με τη βοήθεια των ξένων και όχι από μόνοι μας. Από την άλλη, είναι κρίμα οι θυσίες του κόσμου να πάνε χαμένες λόγω της πολιτικής ρευστότητας. Εχω την αίσθηση ότι ανακόπτεται λόγω πολιτικής αστάθειας μια μεγάλη προσπάθεια που έχει καταβληθεί».

Ο συνομιλητής μου θεωρεί ότι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Φεβρουάριο του 2015 είναι το «κλειδί» για τη συνέχεια της απαραίτητης μεταρρυθμιστικής διαδικασίας. «Ως επιχειρηματίας θα ήθελα να υπάρχει μια πολιτική συναίνεση, για να μπορέσουμε ως χώρα να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα με ηρεμία. Θα ήταν ευχής έργον όχι μόνο για μένα, αλλά και για το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου να υπάρξει λύση με τον Πρόεδρο».

Η επόμενη ερώτηση αφορά στην προαναγγελλόμενη λήξη της κρίσεως. «Η κρίση δεν έχει τελειώσει, αλλά εξαρτάται από εμάς αποκλειστικώς, στο σταυροδρόμι που είμαστε, εάν θα τελειώσει ή όχι». Η γνώμη του για την κυβέρνηση Σαμαρά γενικώς και τον πρωθυπουργό ειδικώς είναι σαφής: «Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, όταν ανέλαβε, είχε να διαχειριστεί μια χώρα που τελούσε υπό καθεστώς πτώχευσης. Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τους πολιτικούς χειρισμούς του πρωθυπουργού, είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα γλύτωσε τα χειρότερα, αποφεύγοντας την απόλυτη κατάρρευση. Εύχομαι οι επικείμενες Προεδρικές εκλογές να μην οδηγήσουν τη χώρα σε πολιτική αποσταθεροποίηση». Οσο για το μέλλον της χώρας και τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν για να είναι καλύτερο αυτό το μέλλον, θεωρεί ότι «η συνέπεια και η συνέχεια των πολιτικών που μέχρι και σήμερα αρνούνται πεισματικά να ακολουθήσουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι το “κλειδί” ώστε η χώρα να ατενίσει το μέλλον με αισιοδοξία. Το να “χτίζει” μια κυβέρνηση και να “γκρεμίζει” η επόμενη ήταν αυτό που επί δεκαετίες δεν μας επέτρεψε να αναπτυχθούμε. Σε τομείς της πολιτικής όπως η Παιδεία, η Υγεία και η διπλωματία, η χώρα όφειλε να έχει χαράξει εδώ και χρόνια μια σταθερή στρατηγική, που να μη διαταράσσεται, που να μην ανατρέπεται από μικροκομματικές σκοπιμότητες. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, που η Ελλάδα βιώνει τη μεγαλύτερη πολιτική, οικονομική και κυρίως κοινωνική περιπέτεια των τελευταίων ετών, που βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, ο πολίτης δεν αισθάνεται σίγουρος ότι οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο. Και δίχως τον πολίτη σύμμαχο και ενεργό υποστηρικτή, καμία πολιτική, καμία κυβέρνηση δεν επιβιώνει και, βέβαια, καμία χώρα δεν έχει μέλλον».