Να αισιοδοξούμε αλλά να μην παρερμηνεύουμε ό, τι επιτυγχάνουμε

του Νίκου Σίμου

Η παραμονή στην πραγματικότητα δεν αποτρέπει το να είναι κανείς αισιόδοξος. Αρκεί να μην πετάει στα σύννεφα. Η έξοδος της χώρας στις αγορές ασφαλώς και επαναφέρει το αίσθημα εμπιστοσύνης των ξένων επενδυτών στην Ελλάδα. Και αυτό είναι κάτι το πολύ θετικό. Απλώς είναι ένα πρώτο βήμα. Όμως η αλήθεια είναι στη μέση. Ούτε ξεπεράσαμε το πρόβλημα μας που είναι και μεγίστου χρέους και χρηματοδοτικών αναγκών αλλά ούτε και ισχύουν οι κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ

που μιλάει για κερδοσκόπους στους οποίους δώσαμε την ευκαιρία να βγάλουν λεφτά ενώ αντιφάσκει θεωρώντας καλούς τους τροϊκανούς δανειστές μας, λόγω χαμηλών επιτοκίων, ενώ προηγουμένως τους καθύβριζε.

Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Μας εμπιστεύτηκαν οι αγορές για τους εξής τρεις λόγους:

Πρώτον αναγνωρίζεται ότι πράγματι έχει γίνει σημαντική πρόοδος στην εξυγίανση των οικονομικών μας, κάτι που αντικατοπτρίζεται στο πρωτογενές πλεόνασμα.

Δεύτερον έχει αποκλεισθεί νέο κούρεμα στα ομόλογα οπότε είναι οι επενδυτες σίγουροι ότι δεν πρόκειται να χάσουν τα λεφτά τους.

Τρίτον διότι από Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υπάρχει η εξασφάλιση ότι σε περίπτωση «ατυχήματος» θα αγοράσει εκείνη ελληνικά ομόλογα. Κοινώς θα μας δώσει λεφτά.

Την αλήθεια αυτή πρέπει να την συμπληρώσουμε με την πραγματικότητα έτσι όπως την περιέγραψε ο επικεφαλής του Eurogroup, ο Γερούν Ντάϊσελμπλουμ. Ο οποίος είπε ότι «η δημοπράτηση κρατικών ομολόγων από την κυβέρνηση της Ελλάδας αποτελεί κάτι που γεννά «αισιοδοξία, αλλά οι αναχρηματοδοτικές ανάγκες της χώρες για τα επόμενα δύο χρόνια αποτελούν μία μείζονα πρόκληση. Πρέπει να αντιληφθείτε πως αν μια χώρα πάει στις αγορές μία φορά, με ένα είδος ομολόγου, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ανακτήσει πλήρη πρόσβαση στις αγορές, ότι είναι σε θέση να αναχρηματοδοτήσει τα ευρωπαϊκά δάνειά της με ένα λογικό τίμημα»,

«Η ελληνική κυβέρνηση φιλοδοξεί να μη χρειαστεί ένα νέο πρόγραμμα (στήριξης), αλλά εάν δει κανείς το μέγεθος του κρατικού χρέους και τις αναχρηματοδοτικές της ανάγκες για τα επόμενα δύο χρόνια, εξακολουθεί ακόμη να υπάρχει μια μείζων πρόκληση για την Ελλάδα».

Περίπου τα ίδια έχει πει και ο διευθυντής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ όταν αναφερόταν στο ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας, τα επόμενα χρόνια, θα είναι πολύ μεγάλες.

Επομένως αυτό που δεν πρέπει να λησμονούμε είναι ότι η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη στην ανάγκη των χρηματοδοτών της και, βεβαίως στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει ώστε να μειωθεί η δημόσια δαπάνη και να γίνει ελκυστική χώρα στις επενδύσεις. Εφ’ όσον αποδεχθούμε αυτην την αλήθεια θα αντιληφθούμε και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιος άλλος ανακαλύπτει ανεδαφικές λύσεις απλώς είτε φαντασιώνεται είτε λαϊκίζει επικίνδυνα.