Μέχρι εδώ - Η ώρα της ρήξης!

Οι τελευταίες διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες με αφορμή το Eurogroup του Οκτωβρίου δεν ήταν μόνον δραματικές, αλλά και απολύτως απογοητευτικές. Οχι τόσο για την πλειοψηφία των Ελλήνων, που ζουν πλέον το τέλος της αξιοπρεπούς διαβίωσης, της πραγματικής ευρωπαϊκής ταυτότητας, όσο για τους κυβερνητικούς στο υψηλότατο επίπεδο. Αυτούς σε επίπεδο πρωθυπουργού και υπουργικού συμβουλίου, που πίστεψαν στην αλληλεγγύη από τους εταίρους και στον ορθολογισμό της τρόικας. Σήμερα βρίσκονται σε εξόχως δυσχερή θέση, έχοντας ανοίξει

σειρά μετώπων στο εσωτερικό και μένοντας απολύτως ακάλυπτοι στο εξωτερικό. Μαθαίνουμε ότι στο Μαξίμου επικρατεί σύγχυση και πανικός για το τι πρέπει να γίνει. Σαφής στρατηγική δεν υπάρχει, ούτε κάποιος οδικός χάρτης πορείας πέρα από το «ναι σε όλα» στην τρόικα και το Βερολίνο. Οι επισκέψεις στις ΗΠΑ και το Ισραήλ και οι πράγματι πολύ σημαντικές και ενδιαφέρουσες επαφές που υπήρξαν εκεί αποτελούν «παράθυρο για το μέλλον», γεωπολιτική και υπό την έννοια αυτή πραγματική οικονομική ευκαιρία ανάκαμψης για τη χώρα. Ομως το μέλλον αυτό, έστω και αν δεν είναι καθόλου μακρινό, δεν είναι το παρόν. Γιατί σε όλες τις επαφές, επίσημες και ανεπίσημες, η αρχή της κάθε συζήτησης ήταν ποιες είναι οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα και η κυβέρνηση συνασπισμού απέναντι στην ευρωζώνη. Οπου ευρωζώνη εννοείται πλέον το Βερολίνο.

Δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί το γεγονός ότι στη διεθνή πολιτική, ειδικά σε κομβικές εποχές όπως η σημερινή, αποφεύγονται οι αιματοχυσίες μεταξύ των «μεγάλων παικτών», χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο, που συνυπολογίζει τα κέρδη και τις ζημίες από τους διαξιφισμούς του είδους. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν τυχαίες επιλογές συγκρούσεων. Καθοριστικό ρόλο λοιπόν στις εξελίξεις θα παίξει η τοποθέτηση της Αθήνας, σε επίπεδο κυβερνήσεων, στην παρούσα φάση με πρωθυπουργό τον Σαμαρά και αντιπρόεδρο τον Βενιζέλο. Τοποθετήσεις για το πού βλέπουν την ένταξη της χώρας. Στα συστήματα ή τα υποσυστήματα που χωρίζουν ή ενώνουν τον κόσμο. Η τοποθέτηση της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και η αποδοχή της απόλυτης εξουσίας της τρόικας και ουσιαστικά της Καγκελαρίας, αλλά και της Φρανκφούρτης, για το πώς πορεύεται η Ελλάδα είναι το κρίσιμο στοιχείο για το προς τα πού εξελίσσονται τα πράγματα. Αν θα έχουμε δηλαδή πετρέλαιο ή όχι για να ζεσταθούμε τον χειμώνα, σε ποιο επίπεδο θα κινούνται οι μισθοί και οι συντάξεις μας, αν θα έχουμε εργασία, ποια θα είναι η δομή της παραγωγικής βάσης της χώρας, αν θα υπάρχει σχετική αυτοτέλεια και εθνική ταυτότητα στη διοίκησή της από τους Ελληνες.

Στην παρούσα φάση, η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου επιμένει στον «ευρωπαϊκό μονόδρομο». Περιφέρει την εθνική μιζέρια των Ελλήνων σε όλα τα αζιμούθια, αρνούμενη να δει ότι κανένας δεν θα σεβασθεί έναν ημιθανή ζητιάνο λίγο πριν ξεψυχήσει. Δυστυχώς ο πλανήτης των ανθρώπων κάθε άλλο παρά θυμίζει χριστιανική κοινότητα. Επίσης δείχνει να επιμένει με τρόπο απολύτως ιδεοληπτικό στην Ενωση της Ευρώπης, κάτι που ως γεγονός δεν θα συμβεί ποτέ. Απλά, απέτυχε, και χρόνια τώρα, από το 2009 και μετά, γίνεται απλά διαχείριση συνεπειών από την καταστροφή αυτής της ιδέας.

Οι λαοί όλο και περισσότερο μισούν την Ενωση και την αποτιμούν ως κυρίαρχη αιτία της φτωχοποίησης, της υποβάθμισης του τρόπου ζωής τους, ως ένα υπερκρατικό μόρφωμα τεχνοκρατών, τραπεζιτών και πολυεθνικών ομίλων, που έχει ως ρόλο την καταστροφή της μέσης τάξης, την πληβειοποίηση των κοινωνιών, τον εξανδραποδισμό των εθνών. Το Μάαστριχτ αποτέλεσε, καλώς ή κακώς, τη συμβολαιογραφική πράξη θανάτου για την Ενωση και οι επόμενες ευρωεκλογές είναι εμφανές ότι θα αποτελέσουν την απόλυτη επιβεβαίωση αυτού του τέλους. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, σε πλήρη αποδόμηση και παρακμή, συνεχίζει να αποτιμά τα γεγονότα και τη συγκυρία με 10 χρόνια καθυστέρηση. Ουσιαστικά, οι πολιτικοί μιλούν με όρους 2003 και όχι 2013. Είναι χαρακτηριστικό του δογματισμού που επικρατεί ότι ο Α. Σαμαράς στη συζήτησή του με την επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, μίλησε κατά τη γνώμη του ως Ευρωπαίος, αλλά ακούστηκε ως Γερμανός. Ουσιαστικά, ζήτησε από την Ουάσινγκτον σε επίπεδο ΔΝΤ και όχι κυβέρνησης να τα βρουν για το ελληνικό ζήτημα με το Βερολίνο. Πολύ καλά λοιπόν, αν το ΔΝΤ πάψει να μιλά για «κούρεμα» του χρέους, προκειμένου αυτό να γίνει βιώσιμο, ας μας πουν οι Ελληνες φωστήρες των Μνημονίων με ποιο τρόπο αυτό το χρέος θα πληρωθεί από τους Ελληνες, τι θα σηματοδοτήσει για την Ελλάδα, αλλά μην ξεχάσουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., τα κόμματα εξουσίας της μεταπολίτευσης, να μας περιγράψουν με νούμερα και δείκτες πώς είναι δυνατόν να δημιουργήθηκε αυτό το χρέος. Απλά, πού πήγαν τα λεφτά. Οχι τα λίγα για τους πολλούς, αλλά τα πολλά για τους λίγους Ελληνες και ξένους.

Τέλος, αν Σαμαράς και Βενιζέλος, στο πλαίσιο της «πρόσκλησης στα όπλα» που επιχειρούν, μέσα στους επόμενους μήνες οργανώσουν την παράδοση της πραγματικής διαχείρισης των εξελίξεων στον πλέον Γερμανό Ελληνα πολιτικό, τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, για να λύσει τον «γόρδιο δεσμό», υπέρ των Γερμανών και όχι των Ελλήνων, μην το τολμήσουν. Το «δαχτυλίδι» της εξουσίας δεν περιφέρεται μεταξύ της ολιγαρχίας, αλλά επιστρέφεται στον λαό, μέσω εκλογών, αφού, ακόμη, δική του ιδιοκτησία είναι.