Και όμως η Ελλάδα κινείται...

Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι αρκετοί θα διαφωνήσουν με το συγκεκριμένο άρθρο. Σε μια χώρα όπου η ανεργία έχει φθάσει σχεδόν το 30% δεν μπορείς να μιλάς για αισιοδοξία. Όπως δε μπορείς να είσαι αισιόδοξος όταν το Υπουργείο Οικονομικών απειλεί με φυλάκιση εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας για εισφορές προς το δημόσιο. Όπως επίσης δεν μπορείς να είσαι αισιόδοξος με τις κοκορομαχίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης για ένα θέμα όπως είναι η μείωση της τιμής των φαρμάκων. Αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση

δηλαδή…

Παρά την κυρίαρχη τάση απογοήτευσης και απαισιοδοξίας η Ελλάδα κινείται!
Μια σειρά από έργα στην Αθήνα μας επιτρέπουν να ατενίζουμε το μέλλον με μεγαλύτερη αισιοδοξία. Αναφέρομαι στην Εθνική Βιβλιοθήκη, την Εθνική Λυρική Σκηνή, τη διαμόρφωση ενός μεγάλου πάρκου στην έκταση του παλιού Ιπποδρόμου, την παρέμβαση στο κέντρο της Αθήνας με άξονα την οδό Πανεπιστημίου, τις παρεμβάσεις που θα ξεκινήσουν στον Εθνικό Κήπο. Και όλα αυτά με χρήματα και προσφορές του ιδιωτικού τομέα. Ενός ιδιωτικού τομέα ο οποίος συνεχίζει να προσφέρει και να είναι δημιουργικός και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Είναι άραγε ενδεικτικό το ότι κάτι κινείται εξαιτίας των παραπάνω και μόνο έργων; Ασφαλώς και όχι. Αν όμως λάβουμε υπόψη τα όσα ανακοίνωσαν αυτή την εβδομάδα η Coca Cola και η Nokia, την αποφαστικότητα των Κινέζων και συγκεκριμένα της Cosco για συνέχιση των επενδύσεων στο λιμάνι του Πειραιά, τα όσα είχε παλαιότερα ανακοινώσει η Unilever, αντιλαμβανόμαστε ότι η Ελλάδα εν μέσω κρίσης και μπορεί, και είναι αξιόπιστη. Ή για τους λιγότερο αισιόδοξους ότι έχει ανακτήσει τουλάχιστον, μέρος της χαμένης της αξιοπιστίας.

Αν προσθέσετε στα παραπάνω παραδείγματα την αναμενόμενη, νέα αύξηση τουριστών για το 2014, την πρωτιά της Ελλάδας στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, σύμφωνα με τον διεθνή Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης θα διαπιστώσετε ότι στην Ελλάδα όντως κάτι κινείται!

Και θα κινηθεί πολύ πιο γρήγορα η Ελλάδα όταν το σημερινό γηρασμένο και κουρασμένο πολιτικό σύστημα αντιληφθεί ότι ο δρόμος για το μέλλον δεν περνά μέσα από τα μονοπάτια της επιστροφής στο αμαρτωλό παρελθόν, αλλά και ούτε μέσα από την εξόντωση της μεσαίας τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από την υπερβολική φορολογία. Η Ελλάδα θα κινηθεί πιο γρήγορα όταν τεθούν ρεαλιστικοί στόχοι και επενδύσει σε όσες παραγωγικές δυνάμεις έχουν μείνει όρθιες στα χρόνια της κρίσης. Και έχουν μείνει παραγωγικές δυνάμεις όρθιες. Και αυτές οι παραγωγικές δυνάμεις θα μπορέσουν να βοηθήσουν να σταθούν στα πόδια τους και όσοι έχουν τραυματιστεί σοβαρά. Και φυσικά να διαμορφώσουν μια νέα ηγεσία για την Ελλάδα.