"Η βία με απωθεί απ’ όπου και αν προέρχεται"

Η εγγονή του Γεωργίου Ράλλη και του Παναγιώτη Παπαληγούρα δεν θεωρεί τον θυμό και την αντίδραση επαρκείς λόγους για να ψηφίσει κανείς τη Χρυσή Αυγή

«Πώς βλέπεις το “Ποτάμι”;» τη ρωτώ μόλις κάθεται στο τραπέζι του εστιατορίου «Αλάτσι», όπου έχουμε δώσει ραντεβού. Η σύζυγος του Σταύρου Θεοδωράκη, Νίκη, που τρέχει μόνη της τη δουλειά, αφού ο άνδρας της κάνει προεκλογική εκστρατεία ανά την Ελλάδα, έχει προλάβει να τη συγχαρεί για την ερμηνεία της στο «Blasted», το πολύκροτο έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί. «Περιμένω να δω.

Κάθε νέα προσπάθεια που ξεκινά με ορμή είναι ελπιδοφόρα», απαντά προσεκτικά.

Ο νέος σεφ, Περικλής Κοσκινάς, που αντικατέστησε τον Δημήτρη Σκαρμούτσο, αναλαμβάνει να μας ενημερώσει για τα πιάτα ημέρας. Για την αρχή προτείνει ένα ταρτάρ μαγιάτικου και μια σαλάτα με ντομάτα, παξιμάδι και ξινομυζήθρα. «Οι ντομάτες είναι πολύ καλές, μόλις ήρθαν από την ορεινή Κορινθία», εξηγεί. «Α, η Κορινθία», αναφωνεί η Λένα Παπαληγούρα, υπενθυμίζοντας ότι είναι ο τόπος καταγωγής και η εκλογική περιφέρεια του παππού και του πατέρα της. Ο σεφ συνεχίζει με τα δεύτερα, που είναι και τα δυνατά του σημεία: φιλέτο στείρας πλακί με ντομάτα, κρεμμύδι, μαϊντανό και πουρέ πατάτας και ριζότο με μελάνι σουπιάς. Κοινή συναινέσει αποφασίζουμε να συνοδεύσουμε το γεύμα μας με τσικουδιά.

«Ποια είναι η γνώμη σου για την πολιτική κατάσταση;» επανέρχομαι στο δικό μας μενού. «Πολύ δύσκολη. Πολλή θλίψη, πολύς πόνος. Ο κόσμος έχει ανάγκη να πιαστεί από κάτι νέο και να δει λίγο φως. Επίσης έχει ανάγκη να ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στην πολιτική και τους πολιτικούς. Δεν ξέρω πότε και πώς θα γίνει αυτό». Ζητώ να μάθω τη γνώμη της για την εξαγγελθείσα έξοδο από την κρίση. «Ελπίζω να συμβεί κάποια στιγμή, αν και φοβάμαι ότι θα αργήσει. Εκείνο που με στενοχωρεί είναι ότι θυσιάζονται πολλοί άνθρωποι, οι νέοι που ξεκινούν, αλλά και οι μεγαλύτεροι που χάνουν τη δουλειά τους. Παρ’ όλα αυτά, είμαι σίγουρη ότι αυτό που βιώνουμε, αν δεν μας καταπιεί, θα μας βγάλει πιο δυνατούς και ίσως πιο ευαίσθητους. Το θέμα είναι πότε».

Για τα πολιτικά κόμματα αποφεύγει να τοποθετηθεί, διότι δεν θέλει να εκληφθεί, λόγω ονόματος, ότι απηχεί απόψεις άλλων. Αντιθέτως, για τη Χρυσή Αυγή η γλώσσα της λύνεται. «Δεν πιστεύω στη βία. Η βία με τρομάζει και με απωθεί απ’ όπου κι αν προέρχεται. Πιστεύω στην ελευθερία του πνεύματος και της ψυχής, στον σεβασμό της διαφορετικότητας, στην αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων. Οι χρυσαυγίτες δεν σέβονται τίποτε απ’ όλα αυτά, κατά συνέπεια δεν κατανοώ πώς μπορεί κάποιος να ψηφίσει αυτό το κόμμα χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Θεωρώ ότι ο θυμός και η αντίδραση για όλο αυτό που ζούμε δεν είναι επαρκείς λόγοι».

Διερωτώμαι εάν το βαρύ της όνομα υπήρξε εφόδιο ή τροχοπέδη στην καριέρα της ηθοποιού που ακολουθεί. «Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω γνωστή, αλλά γιατί το θέατρο μού δίνει μια ελευθερία, γιατί απελευθερώνει την ψυχή μου και γιατί πολιτική και πολιτισμός δεν είναι μόνο κυριολεκτικές έννοιες, αλλά και ο τρόπος που παρκάρεις, που διαλέγεις να πετάξεις τα σκουπίδια ή να μιλήσεις στον σερβιτόρο. Στο θέατρο παρέχεται χώρος για να εκφραστούν πρόσωπα που δεν τους δίνεται η δυνατότητα στην πραγματική ζωή. Τώρα, για το θέμα του ονόματος, θα πρέπει να ρωτήσετε τους ανθρώπους που μου προτείνουν ρόλους. Από την πλευρά μου, ήταν εξαρχής σαφές ότι θα έκανα διαφορετική δουλειά απ’ αυτήν του πατέρα μου και των παππούδων μου». Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, η συνομιλήτριά μου δεν σταμάτησε να δουλεύει από την ώρα που πήρε το πτυχίο της: «Οδύσσεια» του Ρόμπερτ Ουίλσον, «Αντιγόνη» του Σοφοκλή και η «Αόρατη Ολγα» του Γιάννη Τσίρου στο Εθνικό Θέατρο, που της χάρισε το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» το 2013, είναι ορισμένες από τις εμβληματικές παραστάσεις στις οποίες συμμετείχε. Φέτος πρωταγωνιστεί με τον Ακύλλα Καραζήση στο «Blasted» της Σάρα Κέιν, «μια κραυγή οδύνης από τους ανθρώπους-ερείπια του πολέμου», όπως το χαρακτηρίζει.

Την ώρα που φθάνει η μπουγάτσα του Ιορδάνη από τα Χανιά, ένα μήνυμα της υπενθυμίζει ότι έχει πρόβα σε λίγο. «Κάνω τη μάνα του Κορτώ», λέει όλο ενθουσιασμό για το δραματοποιημένο «Βιβλίο της Κατερίνας», του Αύγουστου Κορτώ. Σηκώνομαι, την ασπάζομαι και της δίνω ραντεβού στο Θέατρο «Πορεία».