Η μέθοδος της ομηρείας!

Tου Νίκου Σίμου

Παρακολουθώντας τυχαίως μία ειδησεογραφική τηλεοπτική εκπομπή, μία εκπρόσωπος των διοικητικών υπαλλήλων των Πανεπιστημίων, διέψευδε, κατηγορηματικά, ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι απαγορεύουν σε φοιτητές και καθηγητές την είσοδο στις Σχολές. Μία μέρα μόλις μετά, τα γεγονότα ήλθαν να διαψεύσουν την διάψευση της συγκεκριμένης κυρίας, καθώς διοικητικοί υπάλληλοι σε πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας δεν άφησαν καθηγητες και φοιτητές να εισέλθουν για να κάνουν μάθημα.

Μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς πόσο επώδυνη προοπτική είναι για κάποιον να ξέρει ότι αύριο θα

χάσει την δουλειά του. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και σε τόσες άλλες που αφορούν αλλαγές στον δημόσιο τομέα, ο τρόπος αντίδρασης κάθε φορά περιλαμβάνει την ιδιότυπη ομηρεία αθώων θυμάτων. Και στην περίπτωση των διοικητικών θύματα ομηρείας είναι χιλιάδες φοιτητές που έχουν κάθε δικαίωμα να τελειώσουν τη χρονιά τους. Δεν είναι τρόπος αντίδρασης ο αποκλεισμός της προοπτικής κάποιου επειδή κάποιοι αποκλείουν τη δική μου προοπτική.

Επειδή δικαιολογημένα στο μυαλό όσων αντιδρούν υπερισχύει το ένστικτο της επιβίωσης, λησμονούν αυτοί την πραγματικότητα που προκάλεσε τελικώς τις συνθήκες μιας αναγκαστικής διαθεσιμότητας. Όσοι έχουν χαρακτηρισθεί συλλήβδην «διοικητικό προσωπικό» συντίθενται από ένα μεγάλο αριθμό ερευνητών οι οποίοι τα προηγούμενα χρόνια, για να μονιμοποιηθούν, ενετάχθησαν –από κυβερνήσεις βεβαίως- στους διοικητικούς. Και έτσι εμφανίζεται σήμερα μεγάλος ο αριθμός των διοικητικών.

Βεβαίως και δεν θα περίμενε κανείς από έναν, εν αναμονή της μονιμοποιήσής του, να πει ότι εγώ είμαι ερευνητής και όχι διοικητικός. Αυτή η στρέβλωση όμως είναι που οδήγησε στην σημερινή πραγματικότητα με θύματα:

Πρώτον τους φοιτητές που δεν φταίνε σε τίποτε και χάνουν μαθήματα. Ίσως και χρονιά

Δεύτερον την πληθώρα των διοικητικών αφού κανείς στις πανεπιστημιακές αρχές, μέχρι σήμερα που μας επιβλήθηκε η διαθεσιμότητα και η κινητικότητα, δεν φρόντισε να αξιολογήσει τις πραγματικές ανάγκες καθώς την αξιολόγηση αυτή την δυσχεραίνει και το γεγονός ότι, πολλά Τμήματα έγιναν Σχολές και έτσι χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα, όσον αφορά στις πραγματικές ανάγκες σε διοικητικό προσωπικό (που περιλαμβάνει και τους ερευνητές!)

Τρίτον την κυβέρνηση διότι της σκάει στα χέρια η βόμβα παλαιότερων αμαρτιών του πολιτικού συστήματος. Το οποίο συνήθως κοιμάται αμέριμνο διότι δεν θέλει να ξέρει ποιανού κόμματος τον κρόταφο θα βρει η σφαίρα από την ρωσική ρουλέτα που συνήθως αρέσκονται να παίζουν οι πολιτικοί, βάσει της αντίληψης «ες αύριον τα σπουδαία».