Η Γερμανική «Κόμπρα» και η Ευρώπη του μάρκου

Η περίπτωση της Πορτογαλίας που βρέθηκε και πάλι εκτός των αγορών για τον δανεισμό της εξαιτίας των απαγορευτικών επιτοκίων που προέκυψαν, επιβεβαιώνει την συστημική αποτυχία της Ευρώπης να αντιμετωπίσει την δομική κρίση στην οποία έχει περιέλθει από το 2009. Η Πορτογαλία έρχεται, με τον τρόπο αυτό να προστεθεί στην περίπτωση της Ιρλανδίας η οποία ενώ και εκείνη διαφημιζόταν ως μια επιτυχημένη διαχείριση κρίσης από τις Βρυξέλλες-Βερολίνο, έχει τα τελευταία τρίμηνα περιπέσει σε ύφεση. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά μαζί με την

Ισπανία , δείχνουν να έχουν χάσει τον δρόμο , τουλάχιστον σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα με την ανεργία να καλπάζει σε πρωτοφανή επίπεδα για περιόδους ειρήνης , ενώ η Ιταλία προβάλλεται ως η πλέον πιθανή περίπτωση να βρεθεί σε κατάσταση χρεοκοπίας , στο τέλος του χρόνου, αφού τη δική της αδυναμία εξωτερικού δανεισμού δεν μπορεί να καλύψει η Ένωση του ευρώ. Η Γαλλία , αδυνατεί να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνει για να προσαρμοσθεί στα κριτήρια της ευρωζώνης, με την προεδρία Ολάντ, να δημιουργεί πλήρη απογοήτευση σε όλα τα επίπεδα και την πλειοψηφία των Γάλλων να είναι έτοιμοι να αντιδράσουν στους δρόμους του Παρισιού, σε οποιαδήποτε σκέψη για «γερμανοποίηση» της οικονομίας τους.

Χάος προσδοκιών

Η συστημική αποτυχία της ευρωζώνης, αλλά και επιλογές όπως το να αντιμετωπίζονται οι καταθέτες των εμπορικών τραπεζών ως μέτοχοι ή επενδυτές, οδηγούν κυβερνήσεις σε αστάθεια και υπουργούς Οικονομικών χωρών της ευρωζώνης σε απελπισία. Έχει τεθεί ένα ορόσημο που είναι οι Γερμανικές εκλογές, προσδιορισμένες για το τελευταίο 10ημερο του Σεπτεμβρίου και από εκεί και πέρα κυριαρχεί ένα χάος προσδοκιών, που καλείται να αντιμετωπίσει το Βερολίνο, το οποίο όμως σε επίπεδο Καγκελαρίας, αλλά και των θεσμικών του δομών διαβεβαιώνει ότι δεν θα ικανοποιήσει. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Γερμανία «λειτουργεί» την Ευρώπη στις δικές της προτεραιότητες και στη βάση των ομοσπονδιακών και εθνικών συμφερόντων της. Αυτό σημαίνει σταθερή άρνηση στην διεύρυνση της ποσότητας των ευρώ, που τίθενται σε κυκλοφορία. Άρνηση ενίσχυσης του πληθωρισμού στην ευρωζώνη και καταστροφή των επιμέρους οικονομιών των χωρών-κρατών που βρίσκονται σε δημοσιονομικά προβληματική θέση, υπέρ της κεντρικής οικονομίας της Ευρώπης, της Γερμανικής και μια μικρής ομάδας κρατών-μελών γύρω της, που μπορούν να παρακολουθήσουν τα δεδομένα που θέτει.

Τα 12 δις ευρώ το χρόνο

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Ουσιαστικά οι κυβερνήσεις της, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και τα μίντια έχουν πάψει πλέον να παρακολουθούν σοβαρά τα κύρια μεγέθη της οικονομίας. Μιλάμε για το ύψος του χρέους και το πραγματικό έλλειμμα. Αρνούνται να δουν το πολύ απλό , ότι υπάρχει ένα κρίσιμο ποσό της τάξης των 12 δις ευρώ ετησίως, που είτε θα χρησιμοποιηθεί για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας ώστε να γίνει στη βάση κάποιου νέου χρονοδιαγράμματος παραγωγική, είτε θα κατευθύνεται προς την εξόφληση των δανείων στη βάση των υποχρεώσεων που έχουν καταγραφεί στις υπάρχουσες δανειακές συμβάσεις. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται, σε συνθήκες ύφεσης ή αναιμικής ανάπτυξης.

Αντί για μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση των Μνημονίων στη βάση του ρεαλισμού, συζητείται και πάλι ένα νέο «κούρεμα», στον δημόσιο δανεισμό από τις χώρες της ευρωζώνης. Το λάθος της ευρωζώνης που μετέτρεψε το ιδιωτικό, πολυδιασπασμένο χρέος της Ελλάδας σε δημόσιο προερχόμενο από τους προϋπολογισμούς των κρατών-μελών, για να «καλυφθούν» τα ρίσκα μιας σειράς γερμανικών και γαλλικών τραπεζών κατά βάση σε πρώτη φάση, γίνεται τώρα αδιέξοδο.

Το «χαστούκι» στον Χατζηδάκη

Μετά την ατυχή κατάληξη του PSI , τίθεται τώρα όχι πλέον μόνον από την Ελλάδα αλλά από το συμμετέχον στην Τρόικα ΔΝΤ, ζήτημα δεύτερου «κουρέματος» αυτή τη φορά στο δημόσιο χρέος, το προερχόμενο από τις χώρες της ευρωζώνης, προκειμένου το ελληνικό χρέος να μπορέσει να εξυπηρετηθεί σύμφωνα με το πρόγραμμα μέχρι το 2022.

Στην κατεύθυνση αυτή μάλιστα ο απολύτως ευρωπαίος φεντεραλιστής υπουργός Ανάπτυξης Κ. Κ. Χατζηδάκης , μιλώντας στη Γερμανική εφημερίδα Die Welt εξέφρασε την πεποίθηση του ότι μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου , θα υπάρξει και δεύτερο «κούρεμα» στο ελληνικό χρέος , εντός του φθινοπώρου. Η απάντηση ήρθε σε πρώτη φάση από ένα πολύ επιθετικό δημοσίευμα του Γερμανικού περιοδικού FOCUS υπό τον εύγλωττο τίτλο : « Κι άλλο κούρεμα κ. Χατζηδάκη;». Στο δημοσίευμα , που αποτελεί πρελούδιο του κλίματος που θα επικρατήσει στις σχέσεις με το Βερολίνο το τελευταίο κρίσιμο και μάλλον αδιέξοδο 4μηνο του 2013, από πλευράς εκπλήρωσης των παράλογων στόχων που έχουν τεθεί , με ήδη ομολογημένη ως λανθασμένη μεθοδολογία των Μνημονίων, υπογραμμίζονται οι ατυχείς ιδιωτικοποιήσεις της ΔΕΠΑ, η προβληματική του ΟΠΑΠ, η περιπέτεια της ΕΡΤ, το «ψυχορράγημα» των ελληνικών τραπεζών , η κορύφωση της ανεργίας στους νέους , αλλά και μια πληροφορία που δημοσίευσε η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σύμφωνα με την οποία η έκθεση που συντάσσει η Τρόικα , για την πρόοδο της Αθήνας θα αναφέρει ότι δεν πληρούται ούτε μια προϋπόθεση για να δοθεί η επόμενη δόση.

Εκτός Ευρώπης το ΔΝΤ

Η Γερμανία πλέον κατευθύνεται στη λογική της απομάκρυνσης του ΔΝΤ , από την ευρωπαϊκή «διάσωση», που σημαίνει στην πραγματικότητα έξοδος και από το ελληνικό πρόγραμμα, άρα καμία πιθανότητα να υπάρξει δεύτερο «κούρεμα». Οι δόσεις του υπάρχοντος προγράμματος για την Ελλάδα τελειώνουν και τα 8 δις ευρώ που ήθελε να έχει εισπράξει η κυβέρνηση των Αθηνών πριν τις γερμανικές εκλογές, θα μετατεθούν για μετά τις Γερμανικές εκλογές, ενώ οι όροι που τίθενται δείχνουν σχεδόν απαγορευτικοί και για τους πλέον Μνημονιακούς υπουργούς.

Τι θα συμβεί; Θεωρητικά η Ελλάδα θα χρειασθεί πριν το τέλος του έτους , μια Τρίτη δανειακή σύμβαση, αφού στις αγορές δεν μπορεί να βγει για να δανεισθεί. Δεύτερο Μνημόνιο όμως θα χρειασθεί, όπως ήδη διαφαίνεται και η Πορτογαλία. Το πλέον πιθανό και η Ιρλανδία. Σε κρίσιμη κατάσταση βρίσκεται η Ισπανία. Οι αγορές ταυτόχρονα θα αναδείξουν, εκ των πραγμάτων, τα «αδιέξοδα» της Ιταλίας και της Γαλλίας. Με κατεστραμμένη οικονομία βρίσκεται πλέον και η Κύπρος .

Το σχέδιο Κόμπρα Νο2

Η Γερμανία δεν θέλει , αλλά είναι και αμφίβολο αν μπορεί να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα που η ίδια δημιούργησε και στην οποία τελικά θα βρεθεί εγκλωβισμένη. Θα αναγκασθεί αυτή να κάνει το «πρώτο βήμα», για την συγκρότηση μιας ευρωζώνης «εποικοδόμημα» στην ευρωζώνη, υπολογίζοντας ότι οι υπόλοιποι στην πλειοψηφία τους, πλην ελάχιστων όπως η Αυστρία, η Ολλανδία ή η Φινλανδία που θα θελήσουν να την ακολουθήσουν, θα βρεθούν σε «ξαφνικό θάνατο» και θα καταφύγουν σε πληθωρισμένο ευρώ ή σε πληθωριστικά εθνικά νομίσματα, δίδοντας της την ευκαιρία με τους λίγους εταίρους της να τους «ενσωματώσει» σε μια νέα ομοσπονδία του γερμανικού ευρωμάρκου, με εκ νέου εφαρμογή του «σχεδίου Κόμπρα» που εφάρμοσε η Βόννη μόλις έπεσε το τείχος επί της Ανατολικής Γερμανίας, καταστρέφοντας ολοσχερώς τις οικονομίες τους και μόνιμα την αυτοτέλεια τους. Η επόμενη ¨Ένωση θα είναι «εσωτερική υπόθεση» του Ράιχ , με την έννοια αυτή.

Τα τρία κρίσιμα λάθη

Το Βερολίνο κάνει τρία λάθη στη στρατηγική του: Κρίσιμα και μοιραία γι΄αυτούς. Πρώτον είναι πολύ αμφίβολο αν ΗΠΑ, Ρωσία , Κίνα και Αγγλία θέλουν μια τόσο ισχυρή Γερμανία στο «τραπέζι» τους. Δεύτερον η Αυστρία, η Ολλανδία πολύ περισσότερο και η Φινλανδία, παραμένει άγνωστο το κατά πόσον θα ακολουθήσουν τέτοιους σχεδιασμούς. Τρίτον η Ελλάδα για να ξεπληρώσει το χρέος της προς τα κράτη της ευρωζώνης και να «κλείσει» τους λογαριασμούς της με το παρελθόν , έχει το προνόμιο να διεκδικήσει, με διεθνή συνδρομή, την αποπληρωμή του γερμανικού δανείου από τον προηγούμενο πόλεμο , παραχωρώντας κρίσιμη ρευστότητα στην καταρρέουσα ευρωζώνη, προκειμένου οι «απελεύθερες» χώρες της πρώην ευρωζώνης, αναδιαταχθούν πολιτικά και οικονομικά για να συγκροτήσουν την μεγάλη εμπορική ζώνη της Δύσης ,που θα συνδέσει την Ευρώπη με τις ΗΠΑ.

Μια νέα Γιάλτα σε Δύση και Ανατολή

Κάτι τέτοιο όμως θα σημάνει «νέα Γιάλτα» στη βάση , για μια ακόμη φορά της «διανομής» του Ράιχ στη Δύση και της Τουρκίας, για πρώτη φορά μετά το Ανατολικό ζήτημα στην Ανατολή. Μια νέα πραγματικότητα θα δημιουργηθεί που θα άρει το αδιέξοδο της μετα-ψυχροπολεμικής στρατηγικής , με αφετηρία τη δεκαετία του 1990. Στο ενδιάμεσο θα έχουν στην κυριολεξία «οργωθεί» τα εθνικά αλλά και τα διεθνικά συμφέροντα που υποτάχθηκαν και υπηρέτησαν το Βερολίνο, ως η κρίσιμη «συμμαχία των προθύμων», με ότι σημαίνει αυτό για πρόσωπα, κόμματα, συστήματα εξουσία, τράπεζες, πολυεθνικές, δίκτυα υπηρεσιών και commodities.

Ουσιαστικά το 2015 είναι πολύ μακριά ακόμη, εξαιτίας της πυκνότητας αλλά και της σημασίας των γεγονότων ή των ανατροπών που θα μεσολαβήσουν μέχρι τότε…