"Γερμανικές παρωπίδες"

Του Νίκου Σίμου

Από εδώ και στο εξής οι σχέσεις με τους δανειστές της χώρας, που χειραγωγούνται από το Βερολίνο, θα μοιάζουν με σκωτσέζικο ντους. Από τη μιά θα αναγνωρίζουν, υποτίθεται, την πρόοδο που έγινε, με τις θυσίες του ελληνικού λαού (ΣΣ η γνωστή καραμέλα κοινωνικής δήθεν ευαισθησίας) και από την άλλη δεν θα αναγνωρίζονται τα ελληνικά οικονομικά στοιχεία, κάθε φορά που αυτά θα αγγίζουν τον στόχο ώστε να έχουμε μία καλύτερη μεταχείριση όσον αφορά στο χρέος, όπως είναι η δέσμευση των δανειστών, όταν εμείς επιτυγχάνουμε

τους συμφωνηθέντες στόχους. Όπως για παράδειγμα η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος προκειμένου να αποφασίσουν οι ευρωπαίοι μέτρα για την ελάφρυνση του χρέους. Υποχρέωση που φαίνεται ότι τώρα αθετούν.

Το βέβαιο είναι ότι κάθε φορά θα σηκώνεται ο πήχυς και θα μπαίνουν νέες προϋποθέσεις. Όπως λ.χ. η άμεση εξόφληση από το Δημόσιο των οφειλών του προς ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, η οποία εξόφληση προφανώς θα έριχνε σε κατώτερο επίπεδο το πρωτογενές πλεόνασμα, οπότε θα μπορούσαν οι ευρωπαίοι να επικαλεσθούν ότι δεν πιάσαμε τον στόχο και κατά συνέπεια να αθετούν και αυτοί την υποχρέωση της καταβολής της δόσης που μας οφείλουν!

Η μέχρι σήμερα εμπειρία και κυρίως αυτά τα τελευταία ευρωπαϊκά πισωγυρίσματα θα έπρεπε να μας έχουν πείσει –πρωτίστως την κυβέρνηση- ότι η έναντι ημών πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει. Και εννοούμε την γερμανική πολιτική. Το Βερολίνο θα μείνει σταθερά προσηλωμένο σε αυτό που επέλεξε για την Ελλάδα από την αρχή. Θα μείνει προσηλωμένο σε μία πολιτική, αυτή της σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη, μέχρις ότου διαλυθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, και δημιουργηθεί ένα πανευρωπαϊκό τείχος απόγνωσης, πάνω στο οποίο το Βερολίνο θα σπάσει τα μούτρα του, όπως συνήθως συμβαίνει στην γερμανική ιστορία.