Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!

Προέκυψε στη δημόσια ζωή ως Ινστρούχτορας να υποδείξει λάθη και παραλήψεις του ‘πόπολου’, στην κατηφόρα των προσωπικών επιλογών που οδηγούν στη φτήνια και τελικά στην ισοπέδωση του πολιτικού γίγνεσθαι...

Άφωνα τα πλήθη των ευσεβών...

Γι αυτό λοιπόν φτάσαμε σ’ αυτή την κατάντια(!) Δεν είχαμε σύμφωνα με τις δηλώσεις της, μελετήσει επαρκώς τον διαφωτισμό. Προφανώς κι επειδή χάσαμε τα μεταπτυχιακά και η πολιτική ανάλυση δεν περιλαμβανόταν στην έξοδο του Σαββάτου…

Η αλήθεια είναι ότι πάντα μου

προξενούσε ελεεινή εντύπωση η ανάγκη κάποιων ανθρώπων, να επιδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους, ή για να ακριβολογώ την ανωτερότητά τους, πόσο μάλλον όταν αυτό συνέβαινε σε χώρους και κάτω από συνθήκες, που ουδείς λόγος δικαιολογούσε μια τέτοιου είδους σουσουδίστικη στάση.

Παρακολουθώντας με απορία κυρίες να σύρουν τις λέξεις ,να χρωματίζουν τα σύμφωνα και να τραβούν τα φωνήεντα σε λέξεις με γαλλικό, αγγλικό ή και γερμανικό αξάν....απευθυνόμενες όχι σε Γάλλο σεφ, σε Άγγλο διπλωμάτη ή Γερμανό οικονομολόγο, αλλά στην κυρία που σερβίρει καφέ, στην πωλήτρια του καταστήματος, ενίοτε και στο θυρωρό της πολυκατοικίας τους, την ώρα που αυτός στοιβάζει τα σκουπίδια στον κάδο, μόνο μια λέξη μου ερχόταν στο μυαλό: Απρεπείς...

Αυτά τα ανατριχιαστικά ρόουζζ αντί για ρόζ, μπέζζζ, πυζζάμες κι άλλα τόσα τσουνάμια παρόμοιας γελοιότητας, που απεγνωσμένα προσπαθούν να αποδείξουν ότι εγώ δεν είμαι όλοι εσείς...

Τα προβλήματά της δεν έχουν καμία σχέση με τα δικά σας και οι προβληματισμοί μου σαφώς απέχουν απ τον βαλτωμένο μικρόκοσμό σας.

Τα μακρινά ταξίδια στα βάθη της Ινδίας στο συννεφιασμένο Νεπάλ και στις ερήμους της Αμερικανικής ηπείρου, δεν έχουν, λέει πλάκα, γιατί είναι κουραστικά κι απρόβλεπτα… Ξέρεις τι είναι να μένεις από λάστιχο στη μέση της οροσειράς δίπλα στον Αμαζόνιο; Μη το συζητάς, το ίδιο απεχθές με το να χαλάσει το φουσκωτό πριν από το Ασουάν...

Και φυσικά διαμετρικά αντίθετο με την απόγνωση του απλήρωτου στεγαστικού της υπαλλήλου δίπλα...

Αλλά βρε παιδί μου μόνο έτσι ανακαλύπτεις τον εαυτό σου.

Θέτεις ερωτήματα. Καίρια...Και τα απαντάς κιόλας...

Επιστρέφει κάποια στιγμή η κυρία στα πάτρια εδάφη και είσαι σε θέση να διαθέσει τον πολύτιμο χρόνο της υποδεικνύοντας στο αμύητο πλήθος, τις παραμέτρους του μελλοντος του και τις σταθερές του παρόντος του...

Σ αυτόν τον γονατισμένο κόσμο που τρέχει να ξεφύγει απ τις σκέψεις, την πραγματικότητα κι απ τον εαυτό του τον ίδιο. Που δεν αντέχει άλλο να μιλά για τα λεφτά που δεν φτάνουν, τις υποχρεώσεις που τρέχουν, τα χρέη που τον πνίγουν, σηκώνει το δάχτυλο η κάτοικος του επάνω πατώματος, καταδεικνύοντάς τον ως τον μόνο ένοχο.

Περιγελώντας το αποδέλοιπο του κόσμου τούτου, που μη έχοντας άλλες διεξόδους να ξεσπάσει, να ειρωνευτεί, να γελάσει, ακόμα και να κοινοποιήσει την αγανάκτηση, ή απλά τη βαρεμάρα του βρε αδελφέ, επιλέγει σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Τι κατάντια(!)

Ειρωνεύεται την ανάγκη της μοναξιάς να ανεβάζει φωτογραφίες για να ξεχάσει την αλήθεια του, να τσακώνεται με δέκα άγνωστους για να περάσει η βραδιά του και να ποστάρει με θλίψη, την εκδρομή που δεν πρόκειται να πάει...

Ούτε λέξη φυσικά για το τι και ποιος φταίει που χιλιάδες κόσμου περιγελά την καθημερινότητα για να διώξει τον εφιάλτη των αδιεξόδων.

Δεν υπάρχει παρανομαστής της τραγικής κατάστασης όλων αυτών των ανθρώπων.

Ούτε μια πρόταση στην πολύωρη φλυαρία, για τη μείωση της αξίας της εργασιακής δύναμης , των μισθών, την αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, τα λάθη των σχεδιασμών, τα αδιέξοδα των πολιτικών αποφάσεων.

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει, ο Θεός που μας μισεί ,φταίει το κεφάλι το κακό μας, φταίει πάνω απ΄ όλα το κρασί –όπως λέει κι ο ποιητής.

Οι μόνοι που κατά την τα πάντα γνωρίζουσα πρώιμη καθοδηγήτριά μας δεν φταίνε είναι οι πολιτικές, οι κυβερνώντες όλα αυτά τα χρόνια ακόμα και οι καθοδηγητές(!) σαν και του λόγου της!