«Εκτός από τον φασισµό υπάρχει κι η µοναξιά!»

Είδα το σύνθηµα γραµµένο µε µαύρο, χοντρό µαρκαδόρο σε τοίχο της γειτονιάς µου: «Εκτός από τον φασισµό υπάρχει κι η µοναξιά!». Υποθέτω ότι γράφτηκε από νεανικό χέρι. Ισως από κάποιο παιδί που είχε ακούσει από τους γονείς του ένα παλιότερο ανάλογο σύνθηµα για τον καπιταλισµό, τον σοσιαλισµό και τη δική τους µοναξιά.

Ή τους στίχους από ένα τραγούδι του Ρασούλη, που «στοίχειωσε» τη δική µας γενιά. «Καλές οι ΗΠΑ κι η Ρωσία, µα έχω το δράµα µου κι εγώ».

Παρακολουθώ τον καταιγισµό των εξελίξεων γύρω από τη Χρυσή Αυγή κι ακόµα προσπαθώ να καταλάβω αν αυτός ή αυτή που έγραψε το σύνθηµα έβγαζε κραυγή απόγνωσης ή τη γλώσσα στα δρώµενα. Χωρίς ν’ αποκλείω καθόλου το ενδεχόµενο να έκανε και τα δύο µαζί. Ετσι κι αλλιώς, ο φασισµός δίνει πάντα το «παρών» όταν απλώνεται η µοναξιά. Είτε από απόγνωση, είτε από φόβο.

Το… πρωτογενές πλεόνασµα που παράγουν υπερκαλύπτει τα ελλείµµατα των αντοχών της κοινωνίας και επωάζει σε συνθήκες απόλυτης θαλπωρής το «φιδάκι». Ευτυχώς η ελληνική κοινωνία έχει γερές αντοχές και ακόµα πιο γερά αντανακλαστικά. Η «πανστρατιά» της Χρυσής Αυγής στη ΓΑ∆Α και τα δικαστήρια προς συµπαράσταση των συλληφθέντων µελών της και του ίδιου του αρχηγού της περιορίστηκε σε αριθµό ατόµων µισοάδειας καλοκαιρινής καφετέριας. Φαινόµενο αντιστρόφως ανάλογο µε την εικόνα που εµφάνιζε το µόρφωµα στις δηµοσκοπήσεις, πριν αλλά και αφ’ ότου έπεσε και το τελευταίο φύλλο συκής.

Ουδείς είναι σε θέση να πει αν τελειώσαµε µε τη Χρυσή Αυγή. Το βέβαιο είναι ότι διόλου δεν τελειώσαµε µε τα προβλήµατα που την εξέθρεψαν και όπλισαν το νεανικό χέρι µε τον µαύρο µαρκαδόρο που έγραψε το σύνθηµα στη γειτονιά µου. Την ώρα που τα µέλη της Χρυσής Αυγής πηγαινοέρχονταν µεταξύ Αλεξάνδρας κι Ευελπίδων, η Ελλάδα ανακηρύχθηκε µε µεγαλοπρέπεια (για µία ακόµη φορά) πρωταθλήτρια στην ανεργία. Ηδη φτάσαµε το 28% παρά κάτι. Κι όπως µου έλεγε φίλος, έγκριτος οικονοµολόγος, «στο 31 καίγεσαι».

∆εν ξέρω αν και πότε θα καθαρίσουµε τη Χρυσή Αυγή. Για να καθαρίσουµε όµως µε τον εκφασισµό της κοινωνίας, για τον οποίο άρχισαν πλέον να κόπτονται µαζικά ακόµα και οι µονίµως σιωπηλοί ή µονίµως γκρινιάρηδες πνευµατικοί άνθρωποι αυτού του τόπου, θέλουµε πολλή δουλειά. Πολύ περισσότερη και πολύ κοπιαστικότερη από αυτή που πρέπει να κάνουν οι διωκτικές Αρχές για να «δέσουν» γερά τα παλληκάρια µε τα καλογυµνασµένα µπράτσα, που έχουν ανεξίτηλα χαραγµένα µε ναζιστικά τατουάζ. Οµως σε κάθε περίπτωση και οι δύο αυτές δουλειές πρέπει να γίνονται και παράλληλα και ταυτόχρονα. Γιατί, όσο κι αν µερικοί καµώνονται ότι δεν το καταλαβαίνουν, και τις δύο αυτές δουλειές τις συνδέει το νήµα της ανάγκης απέναντι στο κοινό µας µέλλον. Και ακόµα περισσότερο. Απέναντι στο µέλλον των παιδιών µας.