“Αριθμοί και πολίτες”

Tου Νίκου Σίμου

Ήταν αναμενόμενο, κατά τη συζήτηση του προσχεδίου του Προϋπολογισμού στη Βουλή οι μεν να αμφισβητούν τα στοιχεία των δε. Όχι μόνο διότι αυτό συμβαίνει σχεδόν πάντοτε στη Βουλή, μεταξύ της εκάστοτε κυβέρνησης και της εκάστοτε αξιωματικής αντιπολίτευσης. Θα μπορούσε να πει κανείς, αν θέλει να είναι αντικειμενικός, ότι ισχύουν και ορισμένα από τα επιχειρήματα της κυβέρνησης αλλά και επιχειρήματα της αντιπολίτευσης.

Όμως αυτή τη φορά στην

κοινωνία είναι τέτοιο το κλίμα ώστε οι ευημερούντες αριθμοί της κυβέρνησης να μη σημαίνουν τίποτε για τον κόσμο. Διότι εδώ και παρά πολύ καιρό όσα λέγονται στη Βουλή τον αφήνουν αδιάφορο καθώς για τον κάθε πολίτη σημασία έχει αυτό που βιώνει στην καθημερινότητά του. Ο κάθε πολίτης ζει με την ανησυχία για το τι χαρτί θα βρει στο γραμματοκιβώτιό του και τι θα ζητά αυτό το χαρτί.

Ζει με την αγωνία αν θα προλάβει να πάρει το παιδάκι του από το σχολείο που τελειώνει νωρίτερα και όχι στην ώρα του, επειδή το ολοήμερο έχει παύσει να είναι ολοήμερο, ελλείψει προσωπικού.

Ζει με την αγωνία πως θα πληρώσει στο κράτος τον ΦΠΑ που χρωστάει επειδή το κράτος δεν του δίνει τα λεφτά που το ίδιο του χρωστάει, χωρίς να δέχεται συμψηφισμούς. Πως θα πληρώσει για το ακίνητο που είχε την ατυχία να κληρονομήσει.

Αυτά είναι τα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας και όχι μόνο το δημόσιο χρέος αφού άλλωστε η Ελλάδα με χρέος και δάνεια έγινε κράτος και με χρέος και δάνεια θα πεθάνει...