Απορίες για τον χώρο της Υγείας!

του Νίκου Σίμου

Μία από τις αλλαγές του ανασχηματισμού που προκάλεσε τη μεγαλύτερη συζήτηση ήταν αυτή της απομάκρυνσης του Άδωνι Γεωργιάδη. Κι αυτό διότι για πολλούς θεωρήθηκε επιτυχημένος σε ένα πολύ δύσκολο και γεμάτο προβλήματα υπουργείο. Ακόμη και σε συζητήσεις με φίλους και συγγενικά πρόσωπα ερχόμουν σε αντιπαράθεση όχι γιατί ήθελα να αμφισβητήσω την όποια επιτυχία του στο πόστο που άφησε, αλλά διότι απλώς ήθελα ενημέρωση για το ποια ακριβώς ήταν η επιτυχία

Ο ίδιος ο πρώην υπουργός και σημερινός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ συνεντευξιαζόμενος στην εκπομπή «Πρωϊνός καφές» του ραδιοφώνου των «Παραπολιτικών» και απαντώντας στην ερώτηση για την τηλεοπτική του υπερδραστηριότητα, είπε το αυτονόητο: ότι κάποιος έπρεπε να βγαίνει να επιχειρηματολογεί υπέρ της κυβέρνησης όταν άλλοι απέφευγαν την έκθεση.Έφερε δε ως παράδειγμα το επίκαιρο θέμα των καθαριστριών λέγοντας ότι θα έπρεπε να βγει κάποιος να εξηγήσει το θέμα στον κόσμο, ώστε να μη βρίσκεται η κυβέρνηση με την ΄πλάτη στον τοίχο. Αυτό το αυτονόητο είπε, το οποίο κι εγώ και ως δημοσιογράφος και ως πολίτης ζητώ να πληροφορηθώ γα τον ευπαθή χώρο της Υγείας.

Λέγεται –και γράφηκε- ότι όταν επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό για να τον ρωτήσει αν του δημιουργεί προβλήματα με τις συγκρούσεις του στον χώρο της Υγείας, ο κ. Σαμαράς του απάντησε ότι προβλήματα του δημιουργεί τώρα που αρχίζε να μαλακώνει! Με άλλα λόγια ο πρωθυπουργός ήθελε έναν τσαμπουκά υπουργό ο οποίος πλακωνόταν και με όσους σχετίζονταν με τον χώρο της Υγείας αλλά και με όσους αντιμετώπιζε ο κ. Γεωργιάδης στα Κανάλια! Είναι αυτό αρκετό; Διότι, όπως λέγεται, είχε το θάρρος να συγκρουσθεί με τους προμηθευτές που λυμαίνονταν τον χώρο. Εύγε! Το θέμα όμως δεν είναι να τους κόψεις απλώς τις κακές τους συνήθειες. Το θέμα είναι να συνεχίσουν να έχουν υλικά τα νοσοκομεία.

Υπ’ αυτήν την έννοια μπορεί να πει κανείς ότι η επιτυχία του κ. Γεωργιάδη εντοπίζεται κυρίως στο ότι χωρίς να τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος εφάρμοζε τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας στην Υγεία. Μία κυβέρνηση όμως πρέπει να την ενδιαφέρει και αυτό που λέγεται κοινωνική πρόνοια, η οποία τώρα απουσιάζει, όπως προκύπτει από δημοσιεύματα που διάβασα και που ανταποκρίνονται, δυστυχώς στην αλήθεια.

Σε ένα χρονογράφημά του στο ΒΗΜΑgazino ο συνάδελφος Κοσμάς Βίδος περιγράφει γλαφυρά την εμπειρία του από τα νοσοκομεία, με αφορμή την περιπέτεια της ηλικωμένης μητέρας μιας φίλης του, όπως την έζησε ο ίδιος:

« ...Τέσσερις ώρες περίμενε να της βρουν κρεββάτι, «παρκαρισμένη» σε ένα άθλιο φορείο, σε έναν επίσης άθλιο διάδρομο και έχονατς μέσα στη σαστιμάρα της κάνει την ανάγκη επάνω της». Να έχετε υπομονή... συνιστούσαν οι νοσηλεύτριες... Υπομονή την υπομονή το ΄δερμα της ερεθίστηκε έντονα και στα προβλήματα που είχε προστέθηκε ένα ακόμη... «Να πάτε στο φαρμακείο να αγοράσετε αλοιφή για τα συγκάματα, εμείς δεν έχουμε», τους είπε μία νοσοκόμα.»

Έτσι με μία λογική self service κύλησε η νοσηλεία της γιαγιάς, συνεχίζει ο Κοσμάς Βίδος, και στις τρεις κλινικές. Με το που της έπαιρναν αίμα καλούσαν όποιον συγγενή ήταν κοντά της για να το μεταφέρει ο ίδιος στο εργαστήριο και να φέρει πίσω τα αποτελέσματα, «γιατί εμεις δεν έχουμε άνθρωπο να στείλουμε». Άνθρωπο δεν είχαν, κρεββάτι διαθέσιμο δεν είχαν, φάρμακα δεν είχαν (και γι’ αυτά έβαλε το χέρι στη τσέπη η οικογένεια), διάθεση δεν είχαν...

Περίπου την ίδια περίοδο που δημοσιεύτηκε η παραπάνω πραγματικότητα αποκαλυπτόταν ότι σε δύο νοσοκομεία, της Καρδίτσας και της Λάρισας αναστέλλονταν, στο πρώτο χειρουργικές επεμβάσεις διότι δεν είχαν αναλώσιμα υλικά και στο δεύτερο έλειπε σειρά ειδικοτήτων σε γιατρούς.

Συμπέραμα. Βασικώς η επιτυχημένη θητεία του κ. Γεωργιάδη εντοπίζεται στην υπεράσπιση του έργου της κυβέρνησης, όπως δεν το έκανε κανένας άλλος υπουργός. Εκείνο που παρέλειψε να παρατηρήσει ήταν ότι το πρωτογενές πλεόνασμα που θέλει η τρόϊκα δεν επιτυγχάνεται μόνο με την οικονομική αφαίμαξη της κοινωνίας. Αλλά και με ανθρώπινες ζωές πλέον.