Πυγμαλίων Δαδακαρίδης: «Δεν αναζητώ να δω τον εαυτό μου σε παλιότερους ρόλους»

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της, δυστυχώς, σύντομης κουβέντας μας, αναφέρω την λέξη «ασχήμια» ως προς τον κόσμο που ζούμε σήμερα. Η αντίδραση του ενδεικτική. «Άντε πάλι κι εσύ με την ασχήμια…Γιατί ασχήμια; Δεν είναι όμορφο το ηλιοβασίλεμα; Δεν είναι όμορφη η φύση;» μου λέει. «Ναι, αλλά την καταστρέφουμε» του απαντώ. «Ναι, αλλά κάποιοι άλλοι προσπαθούν-προσπαθούμε να την φτιάξουμε» μου αποκρίνεται με περίσσιο χαμόγελο. Αυτός είναι ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.

Το

ποιο είναι το υποκριτικό του ήθος και αυτό που έχει αφήσει ως αποτύπωμα στο κοινό σε αυτή την 20ετή πορεία του, δεν θα το πω εγώ και δεν χρειάζεται κιόλας. Μιλάει από μόνη της η διαρκής αναγνώριση του από το κοινό, είτε στις παραστάσεις που τον βλέπει είτε σε ταινίες και σειρές.

Αρκεί εξίσου και η πρόσληψη που έχουν για εκείνον οι άνθρωποι που τον έχουν συναναστραφεί έστω και για μισή ώρα, όπως εγώ.

Με αφορμή τη συμμετοχή του στην ταινία «Ευτυχία», αλλά και την παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη», ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης προσπάθησε να συμπυκνώσει μέσα σε αυτή τη λίγη ώρα όλα όσα επιτρέπει στο κοινό να δει από την επαγγελματική και προσωπική του υπόσταση.

Γιατί, πολύ λογικά, δεν μπορεί να δίνεται όλος σε όλους. «Στην επαγγελματική μου ζωή βρίσκονται πολλοί, όχι στην προσωπική μου» μου τονίζει σε μια αποστροφή του λόγου του, όπως θα δείτε παρακάτω.

Τι είναι παρακάτω; Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης δίχως δικές μου παρεμβολές.

«Κάνουμε τώρα τα γυρίσματα για τη δεύτερη σεζόν του Έτερος Εγώ. Τα γυρίσματα το καλοκαίρι για την Ευτυχία κράτησαν 19 ημέρες, έγιναν τον Αύγουστο. Φυσικά υπάρχει και η προετοιμασία που κάνει ένας ηθοποιός για να μάθει τον ρόλο αρκετό καιρό πριν. Από κει και πέρα, η μία από τις δύο παραστάσεις ξεκίνησε πέρσι και συνεχίζει και η δεύτερη ήρθε φέτος. Αλλά για μένα δεν είναι κούραση. Δηλαδή τι να έκανα, να καθόμουν σπίτι μου μια χρονιά και να έλεγα «ας μη δουλέψω φέτος»;

Είναι αγάπη και χαρά να παρευρίσκομαι με αυτούς τους ανθρώπους που συνεργάζομαι. Ούτως ή άλλως έτσι είμαι τα τελευταία 20 χρόνια απέναντι σε αυτή τη δουλειά που για μένα δεν είναι δουλειά, αλλά η αγάπη μου. Πάντοτε είμαι σε μια κατάσταση να φτιάχνω πράγματα με το κεφάλι μου. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση απ΄αυτό που αγαπάω».

«Αγαπάω τη δουλειά μου στην ηλικία που είμαι τώρα με τον τρόπο που έχω φτάσει να αγαπάω σε αυτή την ηλικία. Στα 20 μου αγαπούσα τη δουλειά με έναν τρόπο, στα 42 μου την αγαπάω με έναν άλλο τρόπο. Το μόνο που σκεφτόμουν στο ξεκίνημα ήταν να μπορώ να εργάζομαι και να ζω απ΄αυτή τη δουλειά. Να μπορώ να ανήκω σε αυτή την υπέροχη οικογένεια που λέγεται υποκριτική τέχνη. Μόνο αυτό είχα στο μυαλό μου σε αυτή τη διάρκεια».

«Κάθε βράδυ κοιμάμαι ευχάριστα. Τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι τους έχω στο μυαλό μου και τους θαυμάζω για όσα κάνουν, οπότε, νομίζω, εγώ είμαι χαρούμενος γι΄αυτά που κάνω. Χαμογελάω όταν σκέφτομαι στο τέλος της κάθε ημέρας που βρέθηκα και τι έκανα».

«Η μόνη μου διαρκής αναζήτηση είναι να είμαι καλά με τον εαυτό μου κι αυτό να βγαίνει στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους, να ωριμάζω, να έχω καλοσύνη μέσα μου και να μπορώ να είμαι μια ανοιχτή αγκαλιά. Ο ρόλος σταματάει μέσα στον θεατρικό χώρο. Μπορεί να παρουσιαστεί κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα, αλλά δεν με κυριεύει.

Δεν με εμποδίζει να απολαύσω τη συντροφιά του αδερφού μου ή τον χρόνο με το σκυλί μου, για παράδειγμα. Νομίζω με τα χρόνια καταλαβαίνει ο καθένας πως ο βασικός χρόνος της ζωής μας είναι ο αφιερωμένος στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Δεν συντροφεύω έναν ρόλο. Τον συναντώ σε πράγματα που παρατηρώ μέσα στην ημέρα, αλλά δεν ζω με αυτόν».

«Στη ζωή μου δεν μπαίνουν πολλοί άνθρωποι. Στο κομμάτι της επαγγελματικής μου ζωής μπαίνουν πολλοί. Στη ζωή μου είναι λίγοι. Με τους ανθρώπους της δουλειάς επίσης, πέρα από τη δουλειά, φροντίζουμε να συζητάμε και πολλά άλλα πράγματα. Τώρα για το κομμάτι που με ρωτάς, αν καταλαβαίνω καλά εννοείς αν μπορεί να γίνει αγχωτική ή επώδυνη η συναναστροφή με τόσους νέους και παλιούς γνωστούς…

Για μένα έχει μια θετική μετάβαση η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Είναι μια όμορφη, ζεστή, ανθρώπινη λειτουργία. Ακόμα και οι κακές ή ατυχείς στιγμές με τους ανθρώπους της καθημερινότητάς μας είναι ένα μάθημα. Αρκεί να μπορείς να το αναγνωρίσεις και να αφήνεις στην άκρη τον εγωισμό σου. Προσπαθώ να δω με αυτόν τον θετικό τρόπο τα πράγματα»

«Δεν ξέρω πως είδε και υποδέχτηκε ο κάθε άνθρωπος την ταινία «Ευτυχία». Μπορώ να σου πω για μένα ότι αυτό που ήθελα να δημιουργήσω και να κάνω σαφές είναι η καλοσύνη και η αγάπη αυτού του υπαρκτού προσώπου που υποδύθηκα. Ήταν καλόψυχος, γενναιόδωρος και στωικός άνθρωπος. Αυτό ήθελα να φτιάξω στο κεφάλι μου για εκείνον. Με τα κομμάτια και την εμπειρία που έχω κι εγώ πια σε αυτή την ηλικία, πραγματική και θεατρική. Μου λένε και μένα άνθρωποι ότι αυτό το πέτυχα και χαίρομαι γι΄αυτό».

«Όταν είμαι σε μια δουλειά την αγαπάω σε όλη της την έκφανση. Αν με ρωτάς τι μου άρεσε σε αυτή είναι σαν να με ρωτάς τι μου αρέσει στη μάνα μου. Είναι η μάνα μου. Την αγαπώ όλη. Έτσι και με την ταινία. Την αγαπώ ουσιαστικά γιατί είναι πολύ ωραία. Μας γέννησε και μας γέμισε όλη η ταινία. Είχαμε κι έναν κορυφαίο καθοδηγητή τον Άγγελο Φραντζή που την σκηνοθετεί.

Ως προς εμένα είχα δύο υπέροχες συμπρωταγωνίστριες, την κυρία Καραμπέτη και την κυρία Γκουλιώνη, είχα τον Θάνο Τοκάκη με τον οποίο ξαναβρεθήκαμε μετά το 50-50 με μεγάλη αγάπη, αλλά και συνολικά με όλο το συνεργείο δημιουργήσαμε μέσα από τις πρόβες μια οικειότητα, φτιάξαμε έναν κόσμο που ήταν ένα υπέροχο στεγανό για εμάς. Ακόμα και την ώρα των γυρισμάτων νιώθαμε σαν να γνωριζόμαστε καιρό. Το είχαμε…καταστρώσει όλο αυτό».

«Είναι μεγάλη απόλαυση να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που σε ξέρουν και τους ξέρεις, που δεν θα παρεξηγήσουν μια πράξη σου και δεν θα παρεξηγήσεις μια δική τους. Ακόμα και λάθος να κάνεις, θα κοιτάξει να σε βοηθήσει ο άλλος να το διορθώσεις. Άρα κερδίζεις χρόνο στο να μην κάνεις λάθος και αντιλαμβάνεσαι μια πιο ουσιαστική σχέση με τους ανθρώπους τριγύρω. Κι αυτό είναι πολύ λειτουργικό στο κομμάτι το εργασιακό που εκθέτεις πρακτικά τον εαυτό σου».

«Για να δεχτώ έναν ρόλο, πρέπει να με πείθει το παραμύθι, να με πείθει το σενάριο και να θαυμάζω για τους δικούς μου λόγους τους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτόν τον καμβά. Αν το κομμάτι του κειμένου δεν με εξιτάρει, δεν βλέπω πως θα μπορέσω να μπω στο έργο ακόμα κι αν ο σκηνοθέτης έχει ένα συγκεκριμένο όραμα.

Πιο πολύ το ανάποδο μου έχει συμβεί, δηλαδή να μου αρέσει το κείμενο, αλλά να αδυνατώ να βρω σημεία επαφής με τους ανθρώπους και να μη μπορώ να συνεργαστώ. Όχι γιατί φταίνε αυτοί, αλλά γιατί εγώ είμαι στραβός ή, πολύ πιο σημαντικό, γιατί η στιγμή δεν έχει την αναγκαία ωριμότητα».

«Δεν ταυτίζω τον συναισθηματικό κόσμο της ζωής μου με αυτόν που καλούμαι να βιώσω σε ένα έργο. Στην ζωή μου είμαι τυφώνας συναισθηματικά. Στον ρόλο είμαι τυφώνας στο επίπεδο που μου αναλογεί και πάντοτε σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη και τον θίασο».

«Ποτέ δεν έχω σιγουριά για τον ρόλο μου, ειδικά στην πρώτη παράσταση. Κι η ικανοποίηση έρχεται μόνο στο τέλος. Αυτό που νιώθω είναι μια καθημερινή ανάγκη να επιστρέφω στην αρχική βάση και να προσπαθώ ξανά από το μηδέν».

«Κάποιοι ρόλοι που έχω κάνει έμειναν στο χρονικό σημείο που τελείωσαν, άλλοι με συντροφεύουν και για καιρό μετά. Δεν ξέρω σε τι βαθμό ταυτίζεται η αντίληψη του κοινού που μου λες με το δικό μου βίωμα, αλλά σίγουρα οι ρόλοι που μένουν περισσότερο στον κόσμο, είναι ρόλοι που μένουν και σε μένα. Ας πούμε ο Κίμωνας στο 50-50 ή ο ρόλος στο Έτερος Εγώ έχουν την ιδιαιτερότητα να είναι πολύ προσωπικά κατασκευάσματα σε πολύ συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μου και με συγκεκριμένους ανθρώπους»

«Δεν αναζητώ να δω τον εαυτό μου σε παλιότερους ρόλους. Είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου παιδί. Μ΄αρέσει να ζω το τώρα και να κοιτάω το μέλλον. Ωραίο το παρελθόν, ενίοτε και πολύ συγκινητικό, αλλά θέλω την επόμενη ημέρα, γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει κι αυτό. Δεν το βλέπω φοβικά αυτό το τέλος.

Το τέλος σημαίνει και μια εξελικτική πορεία κι είναι χαρά μου να εξελίσσομαι. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε ούτως ή άλλως το τέλος. Όπως λέει κι ο Τολστόι στο Πόλεμος Και Ειρήνη «ο θάνατος είναι ένα ξύπνημα». Απλώς δεν ξέρουμε σε τι κατάσταση θα ξυπνήσουμε»

«Το 1999 που ξεκίνησα, τα επίσημα στοιχεία του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών για την ανεργία ήταν στο 93%. Φέτος, είναι στα ίδια, ίσως λίγο λιγότερο. Δεν με επηρεάζει λοιπόν το ότι σε εισπρακτικό επίπεδο τα θέατρα αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως συμβαίνει. Και δεν με επηρεάζει γιατί έχω μάθει να συμβιώνω σε αυτόν τον χώρο και να προσπαθώ για το καλύτερο με αυτά τα δεδομένα. Πάντα υπάρχουν δυσκολίες και σε πολλούς χώρους, αλλά τίποτα δεν σταματάει. Δεν είμαι ο κατάλληλος για να πω αν είναι πολλές οι παραστάσεις ή όχι. Εγώ είμαι ένας ηθοποιός».

«Ο δρόμος μας είναι συγκεκριμένος, γιατί να σκεφτόμαστε αν θα μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι που πέρασε; Κανείς μας δεν ξέρει που μπορεί να βρίσκεται στο επόμενο διάστημα… Αντιλαμβάνομαι το συναίσθημα στο λίγο που μου συμβαίνει τώρα και προσπαθώ κάθε φορά να βρίσκω το θετικό του. Δεν μπορώ τον αρνητισμό στα συναισθήματα καθόλου».

«Οι άνθρωποι είναι που κάνουμε όλα τα πράγματα σημαντικά ή ασήμαντα. Δεν είναι τόσο ζήτημα επιτυχίας μιας παράστασης, μιας ταινίας, μιας σειράς. Για μένα κάθε φορά μετράει το γιατί. Αν το γιατί σου είναι ξεκάθαρο, είσαι απόλυτα τίμιος απέναντι σε αυτό που κάνεις. Αν το γιατί σου γίνεται πολύπλοκο, τότε μπερδεύει.

Αν είσαι ξεκάθαρος, ακόμα κι αν δεν επιτευχθεί το αποτέλεσμα, έχεις ακολουθήσει έναν δρόμο. Σίγουρα εύχεσαι πάντοτε το αποτέλεσμα να αρέσει, αλλά οι άνθρωποι είναι άνθρωποι…Είναι άνθρωποι που αλλάζουν και δεν ξέρεις σε τι φάση ζωής θα τους πετύχει η επαφή τους με το έργο.

Μπορεί αυτός που σήμερα θα δει την παράσταση να του αρέσει και μετά από ένα μήνα να του έχουν συμβεί κάποια πράγματα και να την βρει αδιάφορη, απωθητική ή ό,τι άλλο. Ακόμα κι εκεί όμως υπάρχει τρόπος να τους κάνεις κατανοητό το μήνυμα. Άσχετα αν θα τους αρέσει ή όχι. Αναμφίβολα η απογοήτευση δεν είναι ποτέ εκτός πλάνου. Αλλά μαθαίνεις κάθε φορά να σηκώνεσαι με έναν διαφορετικό τρόπο ελπίζοντας πως δεν θα ξαναπέσεις. Η προσπάθεια όμως δεν γίνεται να εγκαταλειφθεί ποτέ…»

* Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης εμφανίζεται στην ταινία «Ευτυχία» που κυκλοφορεί στις αίθουσες σε παραγωγή και διανομή της Tanweer. Παράλληλα, πρωταγωνιστεί στην παράσταση Δείπνο Ηλιθίων που παίζεται για τέταρτη χρονιά στο Θέατρο Κάππα (πληροφορίες εδώ) και στην παράσταση «Πόλεμος και Ειρήνη» που ανέβηκε τη φετινή θεατρική σεζόν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία και διασκευή Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη και είναι από τις επιτυχίες της χρονιάς, με ένα σπουδαίο θίασο (πληροφορίες εδώ).

**Φωτογραφίες: Τζένη Μπραχίμη (insta: shetookthat)

Instafeed