Κάθε φορά που η Γιώτα Νέγκα κατεβαίνει από τη σκηνή νομίζεις πως τραγούδησαν οι Kiss!

Σήμερα η Γιώτα Νέγκα ανήκει στις μεγάλες φωνές και λαϊκές παρουσίες. Κάποτε άκουγε ατάκες όπως «Δεν έχεις άστρο. Πάρ’ το απόφαση». Ευτυχώς, δεν μάσησε… (σ.σ. ατάκα που της αρέσει να χρησιμοποιεί). Τρανή περίπτωση ανθρώπου που αποφάσισε να κάνει τα πράγματα με τον δικό της τρόπο, όπως αυτά «μιλούσαν» στην ψυχή της. Και μόνο σε κακό δεν της βγήκε. Αυτή τη στιγμή, τα τραγούδια της στο YouTube φτάνουν τις 9 εκατ. προβολές, κάθε της εμφάνιση

Είσαι ικανοποιημένη από τον τρόπο που έχουν έρθει τα πράγματα μέχρι στιγμής;

Χαρούμενη! Γιατί μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ, να ζω αξιοπρεπώς από αυτό και να το εξελίσσω. Και ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι να το μοιράζομαι μαζί τους.

Έχεις ακόμη το πάθος του πρώτου καιρού ή πλέον έχουν μπει όλα σε μια φυσική ροή;

Στην τέχνη το φυσικό είναι πάντα η αθωότητα. Να αντιμετωπίζεις την κάθε σου συναυλία σαν να ’ναι η πρώτη. Δεν έχω τίποτα δεδομένο. Γι’ αυτό και πριν από κάθε εμφάνιση, με πιάνει άγχος. Αν πεις «Εντάξει μωρέ, το έχουμε, ας το ξανακάνουμε άλλη μια φορά», το έχασες το παιχνίδι και με το κοινό σου αλλά, κυρίως, με τον εαυτό σου.

Πόσο κρατά αυτό το άγχος;

Μέχρι το πρώτο τραγούδι, να σιγουρευτώ πως όλα λειτουργούν σωστά, πως αναπνέω και ακούγομαι καλά, πως η μπάντα μου είναι έτοιμη κ.ο.κ. Μετά σιγά σιγά αφήνομαι. Είναι και ο κόσμος που με την αγάπη του σε σπρώχνει να σηκωθείς λίγο πάνω από το έδαφος, σαν να αιωρείσαι. Βέβαια, δεν θέλεις να δεις την εικόνα που έχω κάποιες ώρες μετά, φεύγοντας από τη σκηνή. Γελάμε με τους συνεργάτες μου, λέγοντας «Παιδιά, ποιοι έκαναν συναυλία; Οι Kiss;». Είμαι χάλια, ιδρωμένη, το μακιγιάζ έχει κατέβει στο μάγουλο. (γέλια)

Για ποιο πράγμα παραπονιούνται πιο συχνά οι συνεργάτες σου;

Ότι τα θέλω όλα τώρα! Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι πάρα πολύ ανυπόμονη. Προσπαθώ αρκετά για να κατεβάσω ταχύτητες, να πω «Εντάξει,  ηρέμησε, όλα θα γίνουν». Επειδή παθιάζομαι με αυτό που κάνω, γίνομαι και ανυπόμονη. Και καμιά φορά γκρινιάζω…

Πες μου ένα στοίχημα που έχεις βάλει με τον εαυτό σου…

Να εξακολουθήσω, όταν τραγουδάω, να είμαι 15 χρόνων. Αν πάω 17, ανησυχώ! Αυτή η ένωση με τον κόσμο είναι μαγική. Μπορεί να έχω κάποιο πρόβλημα υγείας ή να πονά η μέση μου, ανεβαίνω στη σκηνή και δεν νιώθω κανέναν πόνο. Μόλις αφήνω το μικρόφωνο, έρχονται ξανά όλοι μαζί. Αφού καμιά φορά με πειράζουν οι μουσικοί μου, λέγοντας: «Έλα, δεν πονάς. Χαϊδεύεσαι…».