Ινώ Στεφανή-Σπύρος Χρυσικόπουλος: Μιλούν για την εμπειρία του να τρέχεις 150χλμ στους -30 βαθμούς

Ο Σπύρος Χρυσικόπουλος και η Ινώ Στεφανή, μπορεί με την πρώτη ματιά να φαίνονται δυο νέα παιδιά σαν όλα τα άλλα, όμως λίγα λεπτά μαζί τους αρκούν για να σε πείσουν ότι διαφέρουν πολύ από όλους τους άλλους. Το πάθος που έχουν μέσα τους για να πετύχουν το ακατόρθωτο είναι αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν.

Σπύρος και Ινώ, πριν λίγους μήνες, βρέθηκαν στην Φιλανδία προκειμένου να συμμετάσχουν στον υπερμαραθώνιο Ροβανιέμι 150, τον περίφημο αγώνα των 150 χιλιομέτρων γύρω από τον αρκτικό κύκλο. Κατάφεραν να τρέξουν για 40 ώρες

Το ραντεβού μας είχε κλειστεί για μια Δευτέρα απόγευμα, τότε που ο Σπύρος κατάφερε να βρει λίγο χρόνο ανάμεσα στις προπονήσεις του και η Ινώ από τις επαγγελματικές της υποχρεώσεις. Μέχρι να έρθει η Ινώ θέλησα να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για τον Σπύρο. Δεν γινόταν άλλωστε να μην τον ρωτήσω αφού στο παρελθόν προσπάθησε να διανύσει κολυμπώντας την απόσταση Ρόδος-Καστελόριζο, με τις καιρικές συνθήκες όμως να μην τον ευνοούν και να εγκαταλείπει το εγχείρημα του στα 104 χλμ.

«Πάντα αγαπούσα το νερό. Έμαθα να κολυμπάω στα 5 μου, αλλά τότε δεν είχα ανακαλύψει πόσο μου αρέσει το νερό. Στην ηλικία τον 11 γράφτηκα στο κολυμβητήριο και από τότε ουσιαστικά δεν ξαναβγήκα από το νερό. Στα 13 μου, μου καρφώθηκε η ιδέα πως όταν σταματήσω με τις κολυμβητικές μου δραστηριότητες θα ήθελα να δοκιμάσω μια διαδρομή άνω των 24 ωρών. Τελικά τα κατάφερα και το έκανα» λέει και μου γεννάται η απορία για το τι ήταν αυτό που τον έκανε να θέλει να δοκιμαστεί στις τόσο μεγάλες αποστάσεις.

«Με εξίταρε πάντα η ιδέα του να κάνω πράγματα που δεν έχουν κάνει άλλοι ή που έχουν κάνει ελάχιστοι. Τα συναισθήματα που νιώθεις όταν κάνεις μεγάλες αποστάσεις κολυμπώντας, είναι μοναδικά, δεν πρόκειται να τα νιώσεις σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της καθημερινότητας» θα μου εξηγήσει. Η αμέσως επόμενη απορία μου είναι αν έχει αισθανθεί ποτέ κίνδυνο μέσα στο νερό που τόσο αγαπά. «Φόβο δεν έχω νιώσει. Κίνδυνος, αν μπορώ να το πω έτσι, υπήρξε όταν επιχείρησα να κολυμπήσω από τη Ρόδο στο Καστελόριζο. Ήταν βράδυ και το σκάφος με έχανε συνέχεια. Δεν ήταν δικός μου φόβος αλλά οι συνθήκες ήταν πραγματικά επικίνδυνες. Είναι κάτι όμως που θα το δοκίμαζα ξανά. Δεν ξέρω πότε θα νιώσω έτοιμος αλλά σίγουρα θα το ξαναπροσπαθήσω κάποια στιγμή».

Λίγο μετά στην παρέα μας ήρθε και η Ινώ. Όπως ήταν φυσικό η συζήτηση πέρασε αμέσως στο Ροβανιέμι και τον άθλο που έκαναν πραγματικότητα.

Σπύρο, πόσο εύκολο ήταν να περάσεις από το νερό, σε κάτι τελείως διαφορετικό και να βρεθείς στη Φινλανδία τρέχοντας σε τόσο αντίξοες συνθήκες;

Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά θα σου πω πως δεν ήταν δική μου απόφαση. Όλα ξεκίνησαν από ένα βίντεο που είδε η Ινώ από την περσινή προσπάθεια που είχαν κάνει δυο Έλληνες. Μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε απλά πως θέλει να πάρουμε μέρος. Είχα στο μυαλό μου πως θέλω να αποδείξω ότι αντέχω αυτές τις αποστάσεις και εκτός νερού. Ήταν επομένως μια μεγάλη πρόκληση για εμένα. Όλα έγιναν μέσα σε δυο μήνες και κάτω υπό άκρα μυστικότητα.

Ινώ, η δική σου σχέση πριν με τον αθλητισμό ποια ήταν;

Φυσιολογική. Γυμναστήριο και άντε τρέξιμο μέχρι 10-20 χλμ το πολύ. Όταν είδα όμως το βίντεο, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι «Ινώ θα πας και θα το κάνεις». Το θέμα είναι πως όταν λες, «έτρεξα 150χλμ» οι περισσότεροι δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος αυτού του πράγματος. Τα χιλιόμετρα, φάνταζαν ατελείωτα και οι συνθήκες ακόμη πιο δύσκολες.

Πέρασε ποτέ από το μυαλό σας, πριν πάτε, η σκέψη του να κάνετε λάθος;

Ινώ: Εγώ, ούτε για μια στιγμή δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο.

Σπύρος: Στην αρχή είχα κάποιες αμφιβολίες. Σκεφτόμουν ότι μάλλον δεν είχε καταλάβει ακριβώς τι πάμε να κάνουμε. Οι αμφιβολίες δεν είχαν να κάνουν με εμένα, αλλά με το άγχος μου για την Ινώ. Όταν ξεκινήσαμε να το οργανώνουμε, όλες οι δεύτερες σκέψεις έφυγαν.

Ινώ: Εγώ είχα κολλήσει τόσο πολύ με την ιδέα, με είχε ιντριγκάρει τόσο πολύ το γεγονός του ότι δεν είμαι αθλήτρια, το ότι δεν έχει πάει άλλη γυναίκα, που δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου η σκέψη να κάνω πίσω.

Σπύρος: Στην αρχή περίμενα λίγες μέρες μήπως της φύγει η ιδέα. Την ρώτησα 2-3 φορές μέχρι να σιγουρευτώ ότι είναι σίγουρη για αυτό.

Όταν είπατε στις οικογένειές σας τι έχετε σκοπό να κάνετε, πως αντέδρασαν;

Ινώ: Τους το είπαμε μετά τον αγώνα. Πριν δεν το ήξερε κανείς.

Σπύρος: Όλη η οργάνωση, η δήλωση συμμετοχής, η αγορά του εξοπλισμού, όλα έγιναν μυστικά. Το κάναμε κυρίως για ψυχολογικούς λόγους, δεν θέλαμε να έχουμε το άγχος των δικών μας ανθρώπων.

Ινώ: Οι δικοί μου, ακριβώς επειδή δεν είμαι αθλήτρια, θα ανησυχούσαν πάρα πολύ αν το ήξεραν από πριν. Ανησύχησαν βέβαια και μετά που το έμαθαν. Αναρωτιόντουσαν γιατί έβαλα τον οργανισμό μου και το σώμα μου σε τέτοια ταλαιπωρία. Στην αρχή δυσκολεύτηκαν να κατανοήσουν και τον λόγο που επέλεξα να μην τους το πω. Για μένα όμως, αν το γνώριζαν, θα ήταν τόσο μεγάλο το ψυχολογικό βάρος και η πίεση που δε θα μπορούσα με τίποτα να μείνω συγκεντρωμένη στον στόχο μου. Όλα λοιπόν έγιναν κρυφά. Κρύβαμε πράγματα στα σπίτια μας, σε υπόγεια, αποθήκες… Το βράδυ πριν φύγουμε, χαιρετούσα τους γονείς μου και περίμενα να αλλάξουν λίγο τα βλέμματά τους για να μεταφέρω κάποια πράγματα.

Όταν τελικά φτάσατε εκεί, ποιά ήταν τα πρώτα σας συναισθήματα;

Ινώ: Πρωτόγνωρο τοπίο. Η Φιλανδία, εκείνη την περίοδο είναι μοναδική, η θερμοκρασία τελείως διαφορετική, άγγιζε τους -30. Ένιωθα το πρόσωπό μου να τσούζει. Και πάλι όμως, δεν σκεφτόμουν αυτό που πήγαινα να κάνω. Έλεγα «α, ωραία, ήρθα στη Φιλανδία ταξιδάκι».

Σπύρος: Εκεί, στους -30 κάναμε και την πρώτη προπόνηση. Ότι υπήρχε ακάλυπτο στο σώμα μας, το νιώθαμε να καίει. Τη μέρα βέβαια του αγώνα ο καιρός ήταν λίγο καλύτερος, ήταν 2με3 βαθμούς πάνω.

Όταν πλέον, ξεκινήσατε τη διαδρομή σας, ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε;

Σπύρος: Οι δυσκολίες ήταν πολλές. Στην αρχή, τρέχαμε πάνω σε ένα παγωμένο ποτάμι και βουλιάζαμε. Βέβαια ξεκινήσαμε πολύ δυνατά και πιο γρήγορα απ’ ότι είχαμε υπολογίσει. Μετά από κάποιες ώρες, αρχίσαμε να πονάμε.

Ινώ: Μετά άρχιζες να νιώθεις μια εξάντληση. Κάναμε τα χιλιόμετρα και νομίζαμε ότι είχαμε διανύσει πολλή μεγαλύτερη απόσταση από αυτή που πραγματικά είχαμε κάνει. Η εξάντληση ήρθε πολύ νωρίτερα απ’ ότι θα ερχόταν αν τρέχαμε σε άσφαλτο. Δεν είμαι σίγουρη αν ένιωσα αϋπνία. Το κρύο και η κούραση, μπορεί να σε κατέβαλλαν, όμως δεν σε άφηναν να κοιμηθείς. Κάποια στιγμή όμως, φτάνεις σε ένα σημείο που ο πόνος, ξεπερνά τον μέγιστο βαθμό και σταματάς να τον νιώθεις. Μουδιάζεις και συνεχίζεις.

Όλες αυτές τις ώρες, υπήρξε κάποια στιγμή που να είπατε, «Φτάνει, το δοκιμάσαμε αλλά ως εδώ»;

Ινώ: Ούτε για μια στιγμή. Χωρίς να το έχουμε πει μεταξύ μας, μέσα μας είχαμε συμφωνήσει, ο καθένας ξεχωριστά, πως μόνο αν δει ο ένας τον άλλο να μην αντέχει και να συντρέχει κάποιος λόγος υγείας, τότε θα εγκαταλείψουμε. Φροντίζαμε πάντα, ο ένας από τους δυο να κρατά λίγες περισσότερες δυνάμεις και αυτό βοήθησε στο να μην εγκαταλείψουμε ποτέ. Βέβαια το «που θα φτάσεις πια;» πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής.

Όταν τελικά τερματίσατε;

Σπύρος: Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή δε το συνειδητοποιείς. Χρειάζονται λίγες ώρες ή και μέρες για να καταλάβεις τι έχεις κάνει. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να τερματίσουμε. Η κούραση και ο πόνος που νιώθεις, δε σε αφήνουν να χαρείς.

Ινώ: Μετά από τόσες ώρες ταλαιπωρίας, νιώθεις σαν ζόμπι. Δεν καταλαβαίνεις. Σιγά σιγά και όσο πεινάγανε οι μέρες αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τι έχουμε κάνει.

Στους δικούς σας ανθρώπους, ποσό καιρό μετά το είπατε;

Σπύρος: Εγώ την επόμενη μέρα.

Ινώ: Εγώ δυστυχώς κατά τη διάρκεια του αγώνα, λίγο πριν τον τερματισμό. Με έπαιρνε τηλέφωνο η μητέρα μου. Τις προηγούμενες ημέρες προσπαθούσα να κερδίσω λίγο χρόνο εκείνο το βράδυ όμως από την κούραση και την εξάντληση, και δεδομένου ότι βρισκόμασταν λίγο πριν το τέλος, δε μπορούσα να σκεφτώ κάποια άλλη πρόφαση. Θυμάμαι να της λέω «Είμαι καλά, δε μπορώ να σου μιλήσω τώρα γιατί είμαι σε ευάλωτη στιγμή, αλλά θα σε πάρω λίγο αργότερα να σου εξηγήσω. Είμαι όμως καλά». Όπως ήταν φυσικό ανησύχησε και θέλησε να μάθει περισσότερα. Της είπα λοιπόν πως προσπαθώ να τερματίσω έναν αγώνα και της ζήτησα να κάνει λίγο υπομονή. Ευτυχώς κρατήθηκε και δε με πήρε ξανά μέχρι να την πάρω εγώ τηλέφωνο.

Σπύρος: Στους δικούς μου γονείς, αν και δεν είχαν καταλάβει κάτι, φάνηκε φυσιολογικό γιατί με ξέρουν.

Θα δοκιμάζατε να το κάνετε ξανά;

Σπύρος: Ναι, εννοείται.

Ινώ: Ναι, θα το κάναμε. Βέβαια αυτό το λέμε τώρα. Η αλήθεια είναι ότι ψάχνουμε νέο στόχο.

Να φανταστώ θα είναι μεγαλύτερος.

Ινώ: Ίσως. Σίγουρα θα είναι άλλες οι συνθήκες. Νομίζω δε θα κάνουμε πάλι κάτι σε χιόνια.

Μετά από αυτή την εμπειρία, έχει αλλάξει καθόλου ο τρόπος που βλέπετε και αντιλαμβάνεστε τα πράγματα γύρω σας;

Ινώ: Εμένα αυτή η εμπειρία με έχει αλλάξει 100%. Μένεις πολλές ώρες με τον εαυτό σου, που δε μιλάς, και αντιλαμβάνεσαι ποσό μικρός είσαι. Αυτό σε κάνει να σταματάς να ασχολείσαι με μικρά πράγματα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως θα μένεις ανεπηρέαστος σε όλα, αλλά πλέον μπορείς, το καθετί μικρο που σου έτρωγε ενέργεια χωρίς λόγο, να το αφήνεις πίσω

Σπύρος: Όταν ζεις τέτοια πράγματα, αλλάζουν λίγο οι προτεραιότητές σας. Ψάχνεις να κάνεις πράγματα μοναδικά, που να σε γεμίζουν. Γίνεσαι και καλύτερος άνθρωπος μέσα από τους ανθρώπους, τα τοπία και τις κουλτούρες που συναντάς.

Πέρα από μια άριστη φυσική κατάσταση και μια δόση τρέλας που απαιτεί για να κάνει κάποιος κάτι αντίστοιχο, τι άλλο πιστεύετε ότι χρειάζεται;

Σπύρος: Να επισημάνουμε πως δεν είμαστε αθλητές που κάνουν διαστημικούς χρόνους. Είναι μια προσπάθεια που ξεπερνά τα όρια του αθλητισμού. Το σώμα σταματά να σε υπακούει και γίνεται όλο θέμα μυαλού. Μια τέτοια απόσταση είναι περισσότερο θέμα πνευματικό παρά σωματικό. Θα μπορούσε στον ίδιο αγώνα να είναι ένας μαραθωνοδρόμος και να μην τερμάτιζε. Και η αλήθεια είναι πως πολλοί αθλητές εγκατέλειψαν τον αγώνα.

Ινώ: Και εγώ αυτό που τελικά συνειδητοποίησα είναι ότι όλα είναι μυαλού. Το σώμα αργά ή γρήγορα θα σε εγκαταλείψει, το θέμα είναι να μη σε εγκαταλείψει το μυαλό σου.

Φαντάζομαι, πως για να φτάσετε εκεί θα χρειαστήκατε και κάποια επιπλέον στήριξη καθώς ο εξοπλισμός κοστίζει αρκετά.

Ινώ: Υπήρξε μια τεράστια στήριξη από τη Ford. Μας βρήκαν αυτοκίνητο για να μπορούμε να μετακινούμαστε στη Φιλανδία, αλλά μας στήριξαν και οικονομικά. Όλα ξεκίνησαν όταν τους είπαμε την ιδέα μας. Ενθουσιάστηκαν και μας είπαν «πάμε». Ήταν οι μόνοι που το ξέρανε και σεβάστηκαν της επιθυμία μας να μην το πουν σε κανέναν. Μας έδωσε μεγάλη δύναμη πως υπήρχε μια ομάδα πίσω που μας στήριζε και πίστευε στο τρελό μας όνειρο. Η προσπάθειά μας ταίριαξε και με το σλόγκαν τους το «go further».

Σπύρος: Φυσικά υπήρξε και η στήριξη από την Athens Orthopedic Center. Μας στήριξαν σε ότι είχε να κάνει με την υγεία μας τόσο πριν όσο και μετά τον αγώνα.

Αντιμετωπίσατε κάποιο πρόβλημα με την υγεία σας μετά τον τερματισμό;

Ινώ: Εγώ το μόνο που είχα ήταν μια μικρή θλάση στη γάμπα που με 2-3 φυσιοθεραπείες πέρασε και εντάξει έχω χάσει και κάποια νύχια από τα πόδια μου.

Σπύρος: Εγώ είχα έναν λίγο πιο δυνατό τραυματισμό στο γόνατο και μετράω μόνο μια απώλεια νυχιού.

Θα θέλατε να έχει πάρει μεγαλύτερη προβολή αυτό που πετύχατε;

Σπύρος: Πάντα αυτό που πετυχαίνεις θέλεις να παίρνει μια έκταση. Μιλάω γενικά και αναφερόμενος και σε άλλες προσπάθειες που έχω κάνει. Θα ήθελα να παίρνει μεγαλύτερη έκταση όχι για να κερδίσω εγώ προβολή αλλά για να μπορέσει μια τέτοια προσπάθεια να αποτελέσει έμπνευση για κάποιον άλλο. Δυστυχώς βέβαια στην Ελλάδα, αν και γίνονται πολλά καλά πράγματα, σε όλους τους τομείς, δεν παίρνουν την έκταση που τους αναλογεί.

Ινώ: Πραγματικά τέτοια πράγματα αξίζει να τα βλέπει ο κόσμος και να παίρνει έμπνευση από αυτά. Να αρχίσει να κάνει ο καθένας πράγματα που τον γεμίζουν.

Έχετε σκεφτεί τη ζωή σας σε μια χώρα όπως η Φιλανδία;

Σπύρος: Όχι, για ταξίδι θα πήγαινα ξανά ευχαρίστως αλλά να μείνω εκεί όχι. Η κουλτούρα και η παιδεία τους μου άρεσε πάρα πολύ. Η αγάπη μου όμως για το κολύμπι δε θα με άφηνε ποτέ να μείνω σε ένα τέτοιο μέρος.

Ινώ: Και εννοείται σε αυτό παίζει ρόλο και η αγάπη για την Ελλάδα. Δεν αφήνεις αυτές τις εικόνες για κανέναν λόγο και καμία χώρα.

Τι ήταν αυτό που σας εντυπωσίασε περισσότερο εκεί;

Ινώ: Η οδηγική τους συμπεριφορά. Η ευγένεια και ο σεβασμός που έδειχναν ο ένας στον άλλο. Δεν υπήρχε πουθενά αναρχία. Όλα ήταν σε μια απόλυτη αρμονία.

Τη μέρα της συνέντευξής μας ο Σπύρος έκανε εντατικές προπονήσεις προκειμένου να πετύχει έναν ακόμη μεγάλο στόχο του. Να διανύσει 100χλμ σε πισίνα, κάτι που δεν έχει κάνει κανείς μέχρι τώρα. Και το κατάφερε, πριν λίγες μέρες ο Σπύρος πέτυχε τον στόχο του με χρόνο 29 ώρες και 16 λεπτά. #INSTAFEED

Two national records 100km : 29 hours 16 minutes 24 hours : 82.550m Swimmingpool (no wetsuit) #ultraswimming #swimmingpool #support #bluehunterdivingwear #myofit #realaquaman #ultrasoul #pain #passion #lookingforlimits #greece #water #h2o

A post shared by Spyros Chrysikopoulos (@spyros.chrysikopoulos) on May 21, 2019 at 6:31am PDT