Nικήτας Τσακίρογλου: «Παίζοντας στο θέατρο, κερδίζω ζωή»!

Δεν θέλει να κάθεται στο καφενείο της γειτονιάς του στου Παπάγου να παίζει πρέφα με συνομήλικούς του και να λένε ιστορίες από τα παλιά. Προτιμά να παίρνει το καπελάκι του και να χάνεται στους αθηναϊκούς δρόμους, πότε οδηγώντας και πότε περπατώντας. Ο Νικήτας Τσακίρογλου δηλώνει «παρών». Στο θέατρο και τη ζωή.

Εύλογα θα αναρωτιόταν κάποιος «Γιατί παίζει ακόμη;».

Κερδίζω ζωή με αυτό. Βεβαίως, για να συνεχίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά χρειάζεται, εκτός από θέληση, να έχεις καλή υγεία και καλό πνεύμα, ώστε

να μη δημιουργείς τον οίκτο στον κόσμο. Δεν θα ήθελα να πουν για μένα «Τι θέλει, τώρα, και παίζει σ’ αυτή την ηλικία». Τη στιγμή που θα αισθανθώ ότι κάποιος θεατής το πει, θα αποσυρθώ. Κάνω μια δουλειά που αγαπώ πολύ, όπως σου είπα μου δίνει ζωή, και ιδιαίτερα τα μεγάλα κείμενα, τα οποία προσπαθώ να ερμηνεύσω με μια πιο σύγχρονη ματιά. Έχω περάσει από πάρα πολλά στάδια του θεάτρου. Από κομπάρσος στην Επίδαυρο ξεκίνησα και αργότερα έπαιξα τον Οιδίποδα, τον Κρέοντα, πολλούς σημαντικούς ρόλους που δεν χρειάζεται να απαριθμήσω.

Τι πρόσημο έχει ο απολογισμός;

Θετικό. Δεν μπορώ να πω ότι μου έδωσε πίκρες το θέατρο, το αντίθετο. Αισθάνομαι πλούσιος από αυτή τη δουλειά. Χορτάτος και ευχαριστημένος. Συνεργάστηκα με σπουδαίους ανθρώπους, ταξίδεψα σχεδόν σε όλο τον κόσμο μέσα από το θέατρο: Ιαπωνία, Ρωσία, Αγγλία. Μόνο Αμερική δεν έχω πάει. Πώς να μην αισθάνομαι ευλογημένος από τον Θεό; Αλλά είναι μια δουλειά που θέλει βαθιά προσήλωση. Εγώ υπερεκτιμώ τους ανθρώπους που κάνουν θέατρο, δεν τους υποτιμώ. Γιατί ξέρω από τον εαυτό μου τι στερούνται, τι θυσιάζουν και, ενδεχομένως, τι αναγκάζονται να κάνουν. Πράγματα που δεν τους αρέσουν.

Για κάποιον που το ακούει απέξω, τι θυσίες μπορεί να θέλει το θέατρο;

Είναι μια μοναχική δουλειά. Οι ηθοποιοί είμαστε ιερομόναχοι και το καμαρίνι είναι το κελί μας. Και ο χώρος που λέγεται θέατρο η «εκκλησία». Ξέρεις, είναι δύσκολο πράγμα να βρίσκεσαι συνεχώς στην κρίση του κοινού. Και για μένα το κοινό έχει πάντα δίκιο. Αλλά δεν μου αρέσει η λέξη αυτή. Οι θεατές μας είναι το σωστό. Πολλές θυσίες θέλει το θέατρο. Να του αφιερώσεις τη ζωή σου. Είναι ένα επάγγελμα αχάριστο.

Mε ποια έννοια αυτό;

Με την έννοια ότι ποτέ δεν θα σου δοθεί. Την ίδια στιγμή, θέλει πάντοτε να του δίνεσαι. Και πάντοτε σε αφήνει ανικανοποίητο. Ενδεχομένως, όλο αυτό να μην αξίζει τον κόπο. Βέβαια, το λέω με την ωριμότητα της σκέψης που έχω τώρα, όταν πρωτοξεκίνησα, δεν το σκεφτόμουν καθόλου έτσι. Τώρα, όμως, βλέπω ότι ίσως να μη χρειάζονταν τόσες θυσίες. Σε έναν νέο άνθρωπο που θα με συμβουλευόταν δεν θα του συνιστούσα να γίνει ηθοποιός. Και επειδή έχω υπάρξει καθηγητής σε διάφορες σχολές υποκριτικής, η πρώτη κουβέντα που έλεγα στα παιδιά ήταν «Αν δεν το αγαπάτε πολύ και αν δεν είστε έτοιμοι να θυσιαστείτε γι’ αυτό, σηκωθείτε και φύγετε».

Τι διαφορές εντοπίζει κανείς στους νέους ηθοποιούς σήμερα, συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές;

Παλεύουν κι αυτοί να βρουν τον δρόμο τους, όπως παλέψαμε και εμείς. Το θέμα είναι αυτό που κάνεις να είναι ειλικρινές, να έχει αλήθεια μέσα, να έχει αγάπη. Ο «έρως», που λένε, είναι μεγάλη υπόθεση. Γνώρισα κάποτε έναν σκηνοθέτη που τον είχαν καλέσει σε ένα συμβούλιο. «Δεν μπορώ να καθίσω στο συμβούλιο αυτό γιατί λέτε τετριμμένα πράγματα και εμένα με καλεί ο έρως» τους απάντησε και έφυγε. Ο «έρως» έχει τις εναλλαγές του και την απαίτηση προσαρμοστικότητας. Εγώ βρίσκομαι με τη Χρυσούλα (σ.σ. Διαβάτη), για να έρθουμε στα οικογενειακά μας, εκτιμώντας και σεβόμενοι ο ένας τον άλλο, χωρίς να αισθανόμαστε ότι είμαστε τέλειοι. Υπάρχουν και οι καβγάδες και οι διαφωνίες. Τώρα δεν τσακωνόμαστε βέβαια, βαρεθήκαμε. (γέλια)

Είναι δύσκολος άνθρωπος;

Δύσκολος άνθρωπος, ναι. Αλλά ακόμη πιο δύσκολος είμαι εγώ. Θα σου πω κάτι: της Χρυσούλας εγώ της στέρησα το γέλιο. Όταν τη γνώρισα, ήταν ένα κορίτσι έξω καρδιά, γέλαγε και χαιρόταν τη ζωή, και εγώ συνέχεια την επέπληττα: «Γιατί γελάς με χαζομάρες; Σου φαίνεται αστείο αυτό;». Ήταν όμως η διάθεσή της έτσι. Χαρούμενη. Γι’ αυτό και είναι πολύ καλή ηθοποιός. Πολύ καλύτερη από μένα, είναι πολυτάλαντη. Εγώ δεν διανοούμαι για τον εαυτό μου ότι θα μπορούσα να παίξω σε επιθεώρηση. Η Χρυσούλα τα καταφέρνει. Τραγουδάει, παίζει, έχει καλή κίνηση. Μαζί με τον Θύμιο Καρακατσάνη είναι οι καλύτεροι ηθοποιοί της νεότερης γενιάς που υπήρξαν στο θέατρο, αυτοφυή ταλέντα. Ταλέντα που τα γέννησε η φύση. Εμείς, οι υπόλοιποι, έχουμε βάλει πολύ μυαλό μέσα…

Είχα κάνει κάποτε μια συνέντευξη μαζί της και θυμάμαι ότι μου έλεγε χαρακτηριστικά: «Είμαστε περισσότερα από 60 χρόνια μαζί και ακόμη τον ζηλεύω, και τώρα που είναι γέρος».

Αυτό είναι δικό της θέμα. Συναισθήματα προσωπικά, που ούτε μπορεί να επέμβει κανείς, ούτε να πει «Πάψε να ζηλεύεις». Γιατί από τη στιγμή που θα το πεις, πρέπει να πάρεις το καπελάκι σου και να φύγεις. Εγώ δεν το έχω κάνει ποτέ αυτό. Και θα σου πω γιατί. Αν φύγεις, δεν ξαναγυρίζεις. Είμαι τελειομανής ως άνθρωπος και μέσα στην τελειομανία μου θα ήταν και αυτό: αν έφευγα, θα ήταν οριστικό. Γι’ αυτό πολλές φοβάμαι τον εαυτό μου πάνω στον καβγά, φοβάμαι ότι θα κάνω πράγματα που δεν θα ήθελα και μετά θα μετανιώνω και θα βαράω το κεφάλι μου. Ειδικότερα τώρα που γέρασα και κάνω κάποια λάθη, όχι ζωής αλλά μικρά, καθημερινά. Να βάλω το ποτήρι πιο άκρη στο τραπέζι και να πέσει κάτω. Ευτυχώς, έχω τη Χρυσούλα δίπλα μου που είναι «βράχος». Μια γυναίκα βοηθάει, ξέρεις. Και να έχεις υπόψη σου και κάτι άλλο: Τα ετερόκλητα έλκονται. Φαντάζεσαι να είχα μια γυναίκα που να ήμασταν ακριβώς το ίδιο;

Υπάρχει και η αντίθετη γνώμη, ότι αν δεν ταιριάζεις με τον άλλο, δεν θα πάτε μακριά.

Εξαρτάται τι απαιτήσεις έχει ο καθένας. Εμείς με τη Χρυσούλα είμαστε τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες και χαίρομαι για αυτό. Γιατί αλλιώς θα ήταν μονότονη η ζωή μας, θα βαριόμασταν γρήγορα, ούτε να το διανοηθώ δεν μπορώ αυτό. Θα ήταν πολύ κουραστικό να συμφωνούμε πάντα.

Eίπατε πριν «τώρα που γέρασα».

Αλήθεια δεν είναι; Δεν είμαστε αιώνιοι. Ίσα ίσα, το γνωρίζω για να το αντιμετωπίζω. Για να κρατάω το πνεύμα μου σε καλή κατάσταση, να μπορώ να διαβάζω, να βλέπω σημαντικά πράγματα, να ταξιδεύω, να ασχολούμαι με τη φύση και ό,τι μου δίνει ζωή. Ό,τι μπορεί να με ανανεώσει, το επιδιώκω.

Όπως;

Όπως να πηγαίνω στη δουλειά μου, να οδηγώ το αυτοκίνητό μου κ.ο.κ. Δεν μου λείπει κάτι. Έχω επίσης, εδώ και τριάντα χρόνια, ένα εξοχικό στην Επίδαυρο και, όποτε μπορώ, φεύγω για εκεί. Πιάνω την τσάπα, τον γκασμά και φυτεύω. Θα ήθελα να ξέρω περισσότερα πράγματα για τη γη, αλλά μεγάλωσα στην Αθήνα. Βέβαια, λένε πως «Όταν κάτι το στερείσαι, το αγαπάς περισσότερο». Από εκεί και πέρα, επιζητώ την οικογενειακή ηρεμία, που καλό είναι να τη βρει κανείς. Τη δυνατότητα των νέων γνωριμιών και της ανανέωσης τη γεύομαι από το θέατρο. Στο σπίτι μου θέλω ησυχία.

Μεγάλους φόβους έχετε;

Ε, βέβαια. Αυτό τον φόβο που έχει κάθε άνθρωπος. Χωρίς όμως να το αφήνω αυτό να με καταβάλλει. Το έχω υπ’ όψιν μου πάντα και προσπαθώ να συντηρήσω τον εαυτό μου ώστε να μην καταπέσει. Τα γηρατειά πολλές φορές είναι και σοφία, γιατί συσσωρεύεται η εμπειρία όλων αυτών που έχεις δει και έχεις αντιμετωπίσει και κάνεις λιγότερα λάθη με αυτό τον τρόπο.

Τι θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Μικρά πράγματα. Εμένα μου δίνει ευτυχία το σπίτι μου και η οικογένειά μου. Η «φαμίλια μου», που έλεγαν οι παλιοί. Θέλω οι άνθρωποι που αγαπώ να είναι καλά και να προοδεύουν. Έχω τη γυναίκα μου, την κόρη μου, τα εγγόνια μου. Γιατί να μην είμαι ευτυχισμένος; Από εκεί και πέρα, με ενδιαφέρει, σίγουρα, και η φήμη. Θέλω να έχω καλό όνομα και να με εκτιμά ο κόσμος. Και να μπορώ και εγώ, από την άλλη μεριά, τον σεβασμό που μου έχουν να τον ανταποδίδω. Πιστεύω ότι δεν είμαστε τίποτα άλλο από αυτό που μας έφτιαξε ο κόσμος. Όποιος λέει «Αδιαφορώ για τον κόσμο» είναι ηλίθιος ή άσχετος από αυτή τη δουλειά.

Η αθανασία που συνοδεύει τη φήμη;

Πιστεύω και σε αυτή, γιατί πιστεύω στον Θεό. Μου αρέσει η θρησκεία, μου αρέσει ο Χριστός, οι άνθρωποι που έχουν θυσιαστεί για άλλους ανθρώπους. Μεγάλωσα με πρότυπα και, κυρίως, είμαι ευτυχής γιατί συνάντησα ανθρώπους που τους σεβάστηκα και τους θαύμασα.

Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα; Σαν να γεννήθηκαν όλοι μαζί και να έφυγαν πάλι μαζί.

Δεν ξέρω, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν. Πάντα θα υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι, το θέμα είναι οι συνθήκες –κοινωνικοπολιτικές–, που πολλές φορές τους κάνουν να μαζεύονται γιατί φοβούνται μην εκτεθούν. Μην και δεν υπάρξει ανταπόκριση σε αυτό που θέλουν να πουν. Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη τα ξενόφερτα πράγματα. Κι όμως, θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά… Έχω ταξιδέψει πολύ και ξέρω τον θαυμασμό που μας έχουν στο εξωτερικό. Οι άνθρωποι αυτοί μας εκτιμούν πολύ περισσότερο από ό,τι εκτιμούμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Τι θα πουν οι επόμενες γενιές ηθοποιών ακούγοντας αύριο το όνομα «Νικήτας Τσακίρογλου»;

Μακάρι να πουν κάτι… Προσπαθώ αυτό που κάνω να είναι σημαντικό, καταβάλλω ήθος και ενέργεια για ένα καλό αποτέλεσμα. Μέχρι που να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις μου.

Τελικά, τι αξίζει σ’ αυτή τη ζωή;

Ό,τι αξίζει είναι να δίνεσαι στον άλλο. Αυτό που λέμε “η αγάπη” είναι πολύ μεγάλη υπόθεση και νομίζω ότι πρέπει να είναι επιδίωξη κάθε ανθρώπου.

Προμηθέας Δεσμώτης

9 & 10 Αυγούστου στην Επίδαυρο

«Ετοιμαζόμαστε για την Επίδαυρο με τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Σταύρος Τσακίρης και παίζουν αξιόλογοι συνάδελφοι, νεότεροι και παλαιότεροι. Μεταξύ των παλαιών είμαι και εγώ, που θα κρατώ τον ρόλο του αφηγητή, και πιστεύω ότι θα είναι μια παράσταση που θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Καταρχάς, υπάρχει ένας Προμηθέας που σε αυτή την παράσταση είναι αλυσοδεμένος και όχι Εσταυρωμένος, όπως συνήθως παίζεται. Καλώ τον κόσμο να κινητοποιηθεί και να έρθει στην Επίδαυρο, γιατί δεν είναι απλώς άλλη μια προσέλευση κοινού σε ένα θέαμα, είναι μια παρουσία πιστού στον ιερό χώρο του θεάτρου».

Πηγή: People